Πέρυσι διαφήμισαν το κλείσιμο της Αμυγδαλέζας και τους άφησαν να λιάζονται στην πλατεία Βικτωρίας περιμένοντας να εξαερωθούν. Αυτοί όμως, μάλλον από παραξενιά, αντί να εξαερωθούν συγκεντρώθηκαν στην Ειδομένη, και έκλεισαν τη σιδηροδρομική γραμμή. Επειδή μας κυβερνούν προοδευτικοί, και άνθρωποι φιλάνθρωποι, ουδόλως δε απάνθρωποι, επινόησαν και «στρατόπεδα ανοιχτού τύπου», κοινώς στρατόπεδα που δεν είναι στρατόπεδα, αλλά κάτι σαν στρατόπεδα. Είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ιδίοις όμμασι τι θα πει «ανοιχτού τύπου». Είτε μια πλατεία στο κέντρο της Αθήνας, όπως η πλατεία Βικτωρίας, είτε το προαύλιο του σχολείου σε έναν τουριστικό προορισμό, όπως ο Μόλυβος στη Μυτιλήνη. Το μεγάλο επίτευγμα της μεταναστευτικής πολιτικής είναι ότι η μείωση της τουριστικής κίνησης στον Μόλυβο φέτος άγγιξε το 80%. Στο τέλος, και με τα πολλά, οργανώθηκαν και τα περίφημα hotspots, κέντρα φιλοξενίας.
Πάμε παρακάτω. Οπου παρακάτω, στα ελληνικά, σημαίνει ένα βήμα μετά. Κυρίως όμως στη γλώσσα μας σημαίνει ότι κάνεις κάτι όταν πια δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς, πάντα εκ των υστέρων, και πάντα όταν οι καταστάσεις οι ίδιες έχουν πάει παρακάτω και σε έχουν ξεπεράσει. Εδώ και καιρό υπάρχουν ενδείξεις, για να το πω απαλά, ότι κάτι δεν πάει καλά με τα κέντρα φιλοξενίας. Φασαρίες, πετροπόλεμοι, μαχαιρώματα, θρησκευτικές και φυλετικές διαφορές που βγαίνουν στην επιφάνεια, μικρά παιδιά που κινδυνεύουν, πρόσφυγες και μετανάστες μαζί, και διάφοροι ταλαίπωροι και εξαγριωμένοι που δεν δείχνουν να καταλαβαίνουν από ανθρωπισμό. Είναι οι συνθήκες κράτησης; Σίγουρα. Είναι η ελλιπής επιτήρηση και φύλαξη; Ελάτε τώρα. Πώς μου περνάει από τον νου κάτι τέτοιο; Κρίνοντας από την αστυνόμευση του σαββατόβραδου στα Εξάρχεια και στην Πατησίων, είμαι βέβαιος πως κι εκεί επικρατούν ο νόμος και η τάξη.
Η εξέγερση στη Μόρια της Μυτιλήνης ήταν αναμενόμενη; Ή μήπως γκρεμίστηκε ξαφνικά ο ουρανός στο γαλατικό χωριό; Τα στρέμματα των ελαιοδένδρων που κάηκαν, το κέντρο φιλοξενίας που καταστράφηκε, αυτοί που έφυγαν και τρέχουν στους δρόμους; Είναι μοιραία όλ’ αυτά; Από Θεού που λένε; Και οι κάτοικοι που διαμαρτύρονται και διαδηλώνουν είναι όλοι τους ακροδεξιοί, ρατσιστές, χρυσαυγίτες ή υποψήφιοι χρυσαυγίτες; Σίγουρα υπάρχει και το είδος ανάμεσά τους. Ομως υπάρχει και κάτι ακόμη, το οποίο η αριστερή σκέψη αγνοεί, διότι δεν το γνωρίζει. Είναι αυτό που έλεγε ο Οργουελ «κοινή ευπρέπεια», common decency. Μπορεί να μη συμφωνείς με κάποιον, είσαι όμως υποχρεωμένος να του αναγνωρίσεις το δικαίωμα στην «κοινή ευπρέπεια». Κι αυτό έχει προ πολλού καταργηθεί στην υπέροχη χώρα. Μετά τη Μόρια, πώς να πείσεις τους γονείς στο Ωραιόκαστρο ή στη Φιλιππιάδα ότι οφείλουν να δεχθούν στο σχολείο τα προσφυγόπουλα;
Η Ελλάδα πέρυσι κατήργησε τα θαλάσσια σύνορά της. Διακήρυξε urbi et orbi ότι όλοι είναι ευπρόσδεκτοι. Μόνον Θιβετιανούς μοναχούς δεν είδαμε. Εγινε χώρα «σουρωτήρι», γιατί ο Τσίπρας, ο Ταλλεϋράνδος των Εξαρχείων, πίστεψε πως μπορούσε να εκβιάσει την υπόλοιπη Ευρώπη, κοινώς για ανθρωπιστικούς λόγους. Ποιος είναι ο πληθυσμός τους που βρίσκεται στην επικράτεια; Οποιος πίστεψε τους επίσημους αριθμούς, τους πίστεψε. Η Μόρια δείχνει πως άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι το σουρωτήρι ήταν κοτετσόσυρμα. Και ότι η κοινή ευπρέπεια στη φιλόξενη χώρα είναι περίπου ίδια με αυτήν του ορνιθώνα. Κοινώς, μας πήραν είδηση.