Οι καθημερινές αψιμαχίες –τηλεοπτικές και άλλου τύπου– ανάμεσα σε στελέχη της κυβέρνησης και της Ν.Δ. έχουν κάποιες φορές ενδιαφέρον, ωστόσο τις περισσότερες φορές είναι απλώς ένας διαγκωνισμός άκρατου λαϊκισμού επί παντός επιστητού και δι’ ασήμαντον αφορμή, δίχως απολύτως κανένα ουσιαστικό αντίκρισμα. Η πόλωση αυτή εξυπηρετεί –παραδοσιακά– τα δύο μεγαλύτερα κόμματα έναντι των υπολοίπων και, ενδεχομένως, είναι ενδεικτική ενός κλίματος οιονεί πολιτικών εξελίξεων. Πέραν τούτου, η πόλωση αυτή είναι περί όνου σκιάς. Και τούτο διότι, στην πραγματικότητα, η εξουσία επί της οποίας διαγκωνίζονται τα δύο βασικά κόμματα είναι υποθηκευμένη. Οι βασικοί πυλώνες της πάλαι ποτέ εθνικής κυριαρχίας είναι πρακτικά παραχωρημένοι. Από το 2010 και έπειτα η οικονομική, δημοσιονομική και φορολογική πολιτική πρακτικά χαράσσεται από τους δανειστές. Ο ΣΥΡΙΖΑ επικύρωσε αυτή την πραγματικότητα το καλοκαίρι του 2015 με ένα « μνημόνιο plus». Περίπου την ίδια περίοδο, παραχωρήθηκε de facto και μέρος της εθνικής κυριαρχίας, καθώς τα θαλάσσια σύνορα της χώρας πρακτικά φυλάσσονται από τον Frontex, μια πολυεθνική, ευρωπαϊκή δύναμη η οποία για την αντιμετώπιση του προσφυγικού έχει αναπτυχθεί στο Αιγαίο. Μια ανάλογη, πολύ μικρότερη ναυτική δύναμη είναι ανεπτυγμένη στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, για τον ίδιο σκοπό.
Αν προσθέσει κάποιος και τις υπόλοιπες παρεμβάσεις στη νομοθεσία, οι οποίες έχουν αλλάξει μια σειρά από λειτουργίες, από τα εργασιακά, μέχρι και τον τρόπο (χρηστής) διοίκησης των τραπεζών, αντιλαμβάνεται ότι παρά τις επί μέρους αντιστάσεις, που συχνά μοιάζουν με μάχες οπισθοφυλακών, ο εκάστοτε ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου «το πολύ» που καταφέρνει να ελέγξει είναι κάποιες θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Πράγματι, η σημερινή κυβέρνηση έχει καταφέρει να μιμηθεί τον παλιό δικομματισμό με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Η περίπτωση της Τράπεζας Αττικής φανερώνει στοιχεία αυτού του παλαιού τύπου μονοπωλιακού κρατισμού, καθώς το συγκεκριμένο «ευαγές» ίδρυμα είναι το μόνο στο οποίο το κράτος κατόρθωσε να έχει πρόσβαση. Οι υπόλοιπες τράπεζες βρίσκονται πολύ μακριά από τη δυνατότητα της εκάστοτε κυβέρνησης να παρεμβαίνει. Ωστόσο και αυτή η υπόθεση της Τράπεζας Αττικής, με όλες τις ύποπτες προεκτάσεις της, αποδεικνύει την κακώς εννοούμενη χαμένη δυνατότητα του κράτους να μοιράζει χρήμα στους ανθρώπους της. Εχουν περάσει περισσότερα από έξι χρόνια επιτροπείας της χώρας, έχουμε δει μπροστά μας κάθε εκδοχή του λαϊκισμού και έχει έλθει η στιγμή να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση για το τι ακριβώς θέλουμε από την εκάστοτε εκλεγμένη κυβέρνηση: Εναν καλό διαχειριστή ο οποίος θα κινείται στο πλαίσιο μιας ολοένα και πιο ενοποιημένης –πολιτικά, οικονομικά και, εν καιρώ, διπλωματικά και στρατιωτικά– Ευρώπης ή κάποιον που θα διεκδικήσει μια διαφορετική σχέση, επιχειρώντας να δημιουργήσει ένα παλαιού τύπου κράτος; Η απάντηση δεν είναι εύκολη ή προφανής, ούτε και συνδέεται με κάποιο από τα πολιτικά πρόσωπα που πρωταγωνιστούν. Ωστόσο, κάθε μέρα που περνά, θα φέρνει αυτό το δίλημμα πιο κοντά στην απάντησή του. Οποια και αν, τελικά, είναι αυτή. Από όπου και αν απαντηθεί. Και σε όποιες συνθήκες και αν αυτό, τελικά, συμβεί…