Ακούστηκε τη νύχτα της απονομής των βραβείων του 39ου Ελληνικού Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους στη Δράμα από μέλος των κριτικών επιτροπών: λίγο χιούμορ, παρακαλούμε. Πράγματι, το χιούμορ απουσίασε εν πολλοίς από τη Δράμα φέτος.
Ειδικά σε ό,τι αφορά τις ελληνικές συμμετοχές (κάπου 60 ταινίες προβλήθηκαν από τις αρχικές 209 που υποβλήθηκαν!), για μία ακόμη φορά φάνηκε πόσο πάσχουμε από μια σοβαροφάνεια και μια περισπούδαστη, ποιητικίζουσα σε ορισμένες περιπτώσεις, εμμονή που γίνεται σύμπλεγμα. Αδικαιολόγητες σιωπές, βλοσυρά βλέμματα, βαριές ατμόσφαιρες – και ας μην αντιτείνει κάποιος ότι όλο αυτό είναι αποτέλεσμα της κρίσης.
Είναι στάση – ή μάλλον πόζα: όλα αυτά που λέμε εδώ είναι πολύ σοβαρά και η ζωή κάτι αβάσταχτο. Παράδειγμα, ταινίες όπως το «Νηπενθές» και το «Βύθισμα»: εξαιρετική φωτογραφία τοπίων, χώρων και ανθρώπων που μοιάζουν να πήραν σαν μοναχοί τον όρκο της σιωπής, φροντισμένα σκηνικά νοσηρής παρακμής και φθοράς, επαγγελματικές παραγωγές με τεχνικές αρετές – χωρίς ίχνος όμως ιστορίας και ανάσας, αλλά βυθισμένες σε μια ναρκισσιστική θα έλεγε κανείς μελαγχολική πόζα. Οι δύο αυτές ταινίες απέσπασαν επαίνους, αλλά αυτό δεν ξενίζει: δίνονται τόσο πολλά βραβεία στη Δράμα, που θα ήταν αξιοπερίεργο αν δεν έπαιρναν από κάτι.
Υπήρξαν και εξαιρέσεις φυσικά. Ιδού δύο, έτσι, ενδεικτικά: η (δικαίως) βραβευμένη «Αλεπού» της Ζακλίν Λέντζου και ο «Αόρατος» του Κώστα Γεραμπίνη: παρά τις φαινομενικά ταπεινές προθέσεις του σκηνοθέτη (η πολύ καθημερινή ιστορία ενός μοναχικού νέου), η ταινία διαθέτει ουσία, χιούμορ (!) και μελαγχολία σε αρμονικές δόσεις, χαρακτήρες με σάρκα και οστά που μιλούν ως κανονικοί άνθρωποι και μια σφιχτή πλοκή με συνέπεια και συνέχεια. Δικαίως απέσπασε το βραβείο σεναρίου.