Είναι δεδομένο: οι μελλοντικές γενιές δεν θα συμπαθούν το χαρτί, καθώς το περιεχόμενο των εφημερίδων και των βιβλίων θα είναι κυρίως ψηφιακό. Αναλογικά μπορεί να φανταστεί κανείς ότι ο κλασικός κινηματογράφος με τη μεγάλη οθόνη προβολής θα παροπλιστεί σταδιακά από τη δυνατότητα να «κατεβάζει» κανείς στον υπολογιστή του ταινίες και τηλεοπτικές σειρές.
Το σκεφτόμουν αυτό, βουλιαγμένη αναπαυτικά στο «Πτι Παλέ», την αίθουσα που γνωρίζω από νήπιο καθώς είναι δίπλα στο πατρικό μου σπίτι. Και δεν είναι μονάχα ότι οι μελλοντικοί σινεφίλ θα χάσουν τη σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στον χώρο και στον θεατή (ξέρω τον εξώστη τόσο καλά όσο και το σαλόνι μου), αλλά και κάτι ακόμη πιο σπουδαίο. Την αίσθηση ότι χάνεσαι μέσα στην εικόνα, ότι αποτελείς μέρος της, κάτι που μόνο το σινεμά μπορεί να προσφέρει.
Ισως αυτοί οι μελαγχολικοί συνειρμοί να οφείλονται στην ταινία, το υπέροχο ντοκιμαντέρ του Patricio Guzman, με τίτλο «Νοσταλγία του φωτός». Ο σκηνοθέτης με έναν μαεστρικό τρόπο κάνει μια καίρια σύνδεση με φόντο την έρημο της Ατακάμα. Τρεις διαφορετικές ιστορίες συναντιούνται στο ίδιο γεωγραφικό σημείο. Από τη μια, οι επιστήμονες αστρονόμοι που ανακάλυψαν ότι η παρακολούθηση των ουρανίων σωμάτων είναι προνομιακή λόγω της έλλειψης υγρασίας. Ετσι επέλεξαν την τοποθεσία και έχτισαν τεράστια τηλεσκόπια. Και εκείνοι μπορεί να κοιτάζουν τα αστέρια, όμως την ίδια ώρα οι Χιλιανοί αρχαιολόγοι ψάχνουν τους κόκκους της άμμου για να βρουν τεκμήρια από το παρελθόν. Ανθρωποι, φυλές, ζώα άφησαν τα ίχνη τους εκεί. Στο ίδιο αχανές τοπίο ο δικτάτορας Πινοσέτ έθαψε τους αγνοουμένους και τους δολοφονηθέντες. Οι σύζυγοι, οι κόρες και οι μανάδες τους ακόμη τους αναζητούν, τέσσερις δεκαετίες μετά την εξαφάνισή τους.
Να μια ταινία που δεν μπορείς να δεις στη μίζερη οθόνη του υπολογιστή. Είναι σαν να κοιτάζεις τον ουρανό από μια χαραμάδα.