Από τον παρανοϊκό δικτάτορα της Βόρειας Κορέας, του οποίου ο λαός πεινά αλλά αυτός κατασκευάζει και εκτοξεύει πυρηνικούς πυραύλους, και τους δολοφόνους του ISIS, που σκοτώνουν αδιάκριτα αθώους, όχι μόνο στο Ιράκ και τη Συρία, αλλά σε όλο τον κόσμο μέσω τρομοκρατικών επιθέσεων, μέχρι τις πολλαπλές εστίες περιφερειακών συγκρούσεων, ο πλανήτης είναι πολύ επικίνδυνος.
Σε αυτή τη συγκυρία, η ανθρωπότητα χρειάζεται στο τιμόνι της παγκόσμιας ηγέτιδoς δύναμης –που καλώς ή κακώς αυτή τη στιγμή είναι, και θα είναι για το εγγύς μέλλον, η Αμερική– έναν άνθρωπο συγκροτημένο, έμπειρο και συνεργάσιμο.
Η Χίλαρι Κλίντον επιβεβαίωσε ότι διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά στη διάρκεια της πρώτης τηλεμαχίας με τον Ντόναλντ Τραμπ. Οι απαντήσεις της, αλλά και το ύφος της παρέπεμπαν σε έναν πολιτικό που είναι έτοιμος να αναλάβει την προεδρία των ΗΠΑ. Δεν ίσχυε το ίδιο και για τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος και πάλι κατέφυγε σε απλουστευτικές απαντήσεις και δεν απέφυγε τους προσωπικούς χαρακτηρισμούς, όπως η επισήμανσή του ότι η πρώην Πρώτη Κυρία δεν διαθέτει όχι μόνο τις αντοχές αλλά ούτε «την εμφάνιση» για να γίνει πρόεδρος.
Αντικείμενο της στήλης δεν είναι τόσο τα εσωτερικά ζητήματα των ΗΠΑ –από την υγεία μέχρι την οικονομία και την κοινωνική συνοχή– που προφανώς ενδιαφέρουν πολύ τους Αμερικανούς πολίτες, αλλά όχι τη διεθνή κοινότητα. Το πρίσμα μέσα από το οποίο παρακολούθησε ο γράφων το πρώτο από τρία ντιμπέιτ των υποψηφίων αφορά την εξωτερική πολιτική και ασφάλεια.
Η Χίλαρι Κλίντον δεν ενθουσιάζει τα ακροατήρια, δεν διαθέτει το επικοινωνιακό χάρισμα του συζύγου της ή του Μπαράκ Ομπάμα και κάποιες συμπεριφορές της ενοχλούν. Συχνά δυσκολεύεται να δώσει ειλικρινείς απαντήσεις, υπολογίζοντας το προσωπικό και πολιτικό κόστος. Ωστόσο, είναι με διαφορά πολύ πιο έτοιμη για να διαχειρισθεί τις τύχες της Αμερικής, της χώρας με τη σημαντικότερη οικονομία και τον ισχυρότερο στρατό, που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει τις τύχες του κόσμου.
Η Χίλαρι είναι «γεράκι» στην εξωτερική πολιτική. Υποστήριξε τον πόλεμο στο Ιράκ και την επιχείρηση στη Λιβύη, ενώ επιθυμούσε μια πιο «δυναμική» εμπλοκή των ΗΠΑ στη Συρία. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πολεμοχαρής, αν και δεν συγκαταλέγεται στα «περιστέρια» της αριστερής πτέρυγας των Δημοκρατικών. Είναι ρεαλίστρια. Ως γερουσιαστής συνεργάσθηκε στενά με τους Ρεπουμπλικανούς για να εξασφαλίσει εφικτές λύσεις, ενώ ως υπουργός Εξωτερικών εργάσθηκε για συμφωνίες ειρήνης και πέτυχε εκεχειρίες.
Εχει μια ψυχρή γεωστρατηγική θεώρηση και προσέγγιση της διεθνούς σκηνής. Θα επηρεασθεί λιγότερο από την προσωπικότητα του Πούτιν, του Ερντογάν ή του Σίσι. Θα χαράξει πολιτική προφανώς με γνώμονα τα συμφέροντα της Αμερικής, αλλά θα εργασθεί και για την περιφερειακή σταθερότητα εκεί όπου υπάρχουν περιφερειακές εστίες έντασης και για την εύρυθμη λειτουργία του παγκόσμιου συστήματος. Δεν θα λειτουργήσει αυθαίρετα με βάση τα αισθήματα που μπορεί να τρέφει για έναν ηγέτη, κάτι που όλα δείχνουν ότι θα κάνει ο Τραμπ ως πρόεδρος. Φαίνεται να του «αρέσει» ο Πούτιν και οι πρακτικές της Ρωσίας και να μην του αρέσει ο Σι Τζινπίνγκ και αυτές της Κίνας.
Αλλά αυτό που γεννά τον μεγαλύτερο προβληματισμό με τον Τραμπ είναι ο εκρηκτικός συνδυασμός άγνοιας του διεθνούς περιβάλλοντος και αδυναμίας αυτοελέγχου. Ενας επιθετικός επιχειρηματίας που δεν έχει μάθει να συμβιβάζεται ή να συνεργάζεται μπορεί να πετύχει ή να αποτύχει, αλλά το όφελος ή η ζημία θα αφορούν τον ίδιο, ενδεχομένως και τους υπαλλήλους του.
Μια ανάλογη ανεξέλεγκτη συμπεριφορά από έναν ηγέτη χώρας, και δη της ισχυρότερης, μπορεί να κοστίσει ζωές, να ισοπεδώσει χώρες, να οδηγήσει ακόμη και σε μαζική καταστροφή.