Ακουγα για αρκετή ώρα σε ραδιοφωνικό σταθμό χθες το μεσημέρι τον παρ’ ολίγον αντάρτη οικολόγο του ΣΥΡΙΖΑ, τον αναπλ. υπουργό Περιβάλλοντος Γ. Τσιρώνη, να εξηγεί γιατί τελικώς απέσυρε την ένστασή του για την ένταξη της ΕΥΔΑΠ στο Υπερταμείο και υπερψήφισε το πολυνομοσχέδιο για τα προαπαιτούμενα. Η νομοτεχνική βελτίωση που υποτίθεται ότι πέτυχαν οι οικολόγοι στη διαπραγμάτευση που είχαν στο Μαξίμου με τον πρωθυπουργό είναι, νομίζω, άνευ ιδιαίτερης σημασίας για τη χώρα.
Εχει, όμως, μεγάλη σημασία για τη ζωή μας η έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για την ποιότητα του ατμοσφαιρικού αέρα. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας τουλάχιστον ο ένας από τους δύο θανατηφόρους ρύπους, τα μικροσωματίδια ΡΜ 10, του οποίου η συγκέντρωση δεν πρέπει να ξεπερνά τα 20 mg/m3, στην πατρίδα μας παρουσιάζει μέση ετήσια συγκέντρωση που φτάνει τα 34 mg! Πρόκειται για τιμή 70% μεγαλύτερη από το ανώτατο όριο. Οι επιστήμονες του ΠΟΥ ισχυρίζονται ότι εξαιτίας της θλιβερής ποιότητας του αέρα που αναπνέουμε, κυρίως στην Αττική, τουλάχιστον 2.500 συμπολίτες μας χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους. Καρκίνος του πνεύμονα, καρδιοπάθειες, εγκεφαλικά και χρόνια αναπνευστική πνευμονοπάθεια, είναι ασθένειες που προκαλούνται από την ατμοσφαιρική ρύπανση και επιφέρουν τους θανάτους. Η αιτία για την ύπαρξη αυτού του σιωπηρού δολοφόνου είναι τα καυσαέρια, η βιομηχανική ρύπανση, η ρύπανση από την καύση ξύλων τα τελευταία χρόνια και, επίσης, η σκόνη από την Αφρική που μας επισκέπτεται συχνά.
Εξυπνος, με συγκροτημένη σκέψη μου φάνηκε ο Γ. Τσιρώνης, αν και στριμώχτηκε από τον δημοσιογράφο για την ελαφρά «κωλοτούμπα», έδωσε με πείσμα μάχη, υπερασπιζόμενος πρωτίστως τον ΣΥΡΙΖΑ και δευτερευόντως το κόμμα του και την οικολογική του ταυτότητα. Προφανώς μέσα στον πυρετό της πολιτικής αντιπαράθεσης λησμόνησε και το θέμα των ρύπων, κορυφαίο θέμα ποιότητας ζωής, που θα έπρεπε να είναι πολύ ψηλά στα ενδιαφέροντα ενός αριστερού οικολόγου. Εννοείται ότι το πρόβλημα δεν το γέννησε ο Βαρουφάκης, ούτε η σκληρή διαπραγμάτευση ούτε το τρίτο μνημόνιο. Χρονίζει στην Ελλάδα. Ο μόνος από τους εξέχοντες πολιτικούς της μεταπολίτευσης που είχε σταθερές και αποτελεσματικές προτάσεις για το περιβάλλον ήταν ο Στέφανος Μάνος. Τη ρηξικέλευθη πρότασή του για πλήρη πολεοδόμηση του Ελληνικού με την παράλληλη δημιουργία πολλών πνευμόνων πρασίνου στην ασφυκτιούσα Αθήνα, που θα χρηματοδοτούντο από το έργο, κάποτε θα την νοσταλγήσουμε. Τα χρόνια της Συριζαϊκής αθωότητας, πάντως, το περιβάλλον ήταν υποτίθεται πεδίο υψηλού ενδιαφέροντος για την αριστερά, ένας τρόπος να αποδεικνύει την ευαισθησία της, τον ανθρωπιστικό χαρακτήρα της κοσμοθεωρίας και της πολιτικής της. Μέχρι στιγμής σε κανένα σχεδόν απ’ τα φλέγοντα περιβαλλοντικά προβλήματα, από τον στοιχειωμένο Ασωπό ποταμό, τα σκουπίδια, τα αστικά και τοξικά λύματα, την ατμοσφαιρική ρύπανση, την ανακύκλωση και την κατάρα των αυθαιρέτων, καμιά καινοτόμο πρόταση δεν ακούσαμε, κανένα αποφασιστικό βήμα δεν έγινε ακόμη. Κακώς περίμενα, επομένως, μια κουβέντα από τον υπουργό Περιβάλλοντος για τους δολοφονικούς ρύπους, μια σκέψη, μια ιδέα.