Η πραγματικότητα έγινε μυθοπλασία, παίρνοντας διαστάσεις ταινίας καταστροφής, στο «Deepwater Horizon» του Πίτερ Μπεργκ. Το σενάριο βασίζεται στην αληθινή ιστορία της έκρηξης που κατέστρεψε την πλατφόρμα άντλησης πετρελαίου Deepwater Horizon στον Κόλπο του Μεξικού στις 20 Απριλίου του 2010, προκαλώντας τον θάνατο έντεκα ανθρώπων αλλά και μία από τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές. Πάνω από 210 εκατομμύρια γαλόνια αργού πετρελαίου, που διέρρεαν από την ανεξέλεγκτη υποθαλάσσια γεώτρηση επί 87 ημέρες, μετέτρεψαν τον ωκεανό στα ανοικτά της Λουιζιάνας, αλλά και τους υγροβιότοπους στις ακτές του Κόλπου, σε μετααποκαλυπτικό τοπίο.
H βρετανική BP, που είχε μισθώσει την πλατφόρμα από την ελβετική εταιρεία Transocean (ειδική στις υπεράκτιες γεωτρήσεις σε πολύ μεγάλα βάθη προς ανακάλυψη υδρογοναθράκων), καταδικάστηκε για κακούς χειρισμούς και εγκληματική αμέλεια και υποχρεώθηκε να καταβάλει τη μεγαλύτερη αποζημίωση στα χρονικά (γύρω στα 20 δισ. δολάρια).
Οι περιβαλλοντικές συνέπειες του δυστυχήματος ακόμη δεν έχουν υπολογιστεί. Σύμφωνα με τα όσα κατά καιρούς έχουν γραφτεί από επιστήμονες, η μεγαλύτερη ποσότητα του πετρελαίου που διέρρευσε έως ότου σφραγιστεί η τρύπα της πετρελαιοπηγής Macondo (όνομα δανεισμένο από το φανταστικό χωριό στο οποίο αναφέρεται ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στα «Εκατό χρόνια μοναξιάς») κατακάθισε στον βυθό της θάλασσας, με τη βοήθεια χημικών ουσιών, δημιουργώντας τοξικό πέπλο εφιαλτικών διαστάσεων.
Η μικρή εικόνα
Οι σεναριογράφοι της ταινίας, Μάθιου Μάικλ Κάρναχαν και Μάθιου Σαντ, χρησιμοποίησαν ως πρώτη ύλη μια δημοσιογραφική έρευνα των New York Times για το δυστύχημα. Ο Μπεργκ στη συνέχεια χρησιμοποίησε ως οδηγό πλεύσης τη συνταγή της παλαιομοδίτικης «περιπέτειας καταστροφής», όπως τη γνωρίσαμε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 σε ταινίες όπως ο «Σεισμός» ή ο «Πύργος της κολάσεως». Η σκηνοθεσία του έσπασε τη «φούσκα» του blockbuster (καταιγιστική δράση χωρίς όρια, μόνο για τις εντυπώσεις) προσγειώνοντας το θέαμα στον ρεαλισμό. Εκεί βρίσκεται το ενδιαφέρον.
Λίγο πριν από το δυστύχημα οι ήρωες της ταινίας, ο Μάικ Ουίλιαμς, υπεύθυνος των μηχανολογικών συστημάτων, και ο Τζίμι Χάρελ, επικεφαλής της Transocean στην πλατφόρμα, έρχονται σε αντιπαράθεση με το αφεντικό τους, τον Ντόναλντ Βίντριν, εκπρόσωπο της BP στο Deepwater Horizon. O Bίντριν εθελοτυφλεί· βλέπει τη μεγάλη εικόνα: την BP στον διεθνή ανταγωνισμό και την ανάγκη να τηρηθεί ο προϋπολογισμός πάση θυσία. Το έργο έχει καθυστερήσει 43 ημέρες, λόγω των ιδιαιτεροτήτων του πηγαδιού Macondo, επιβαρύνοντας το κόστος της γεώτρησης. Ο Χάρελ και ο Ουίλιαμς βλέπουν τη μικρή εικόνα: η γεώτρηση εξελίσσεται σε παιχνίδι πόκερ με τον διάβολο (λόγω απληστίας δεν ελέγχθηκε ούτε το τσιμέντο που έπεσε στον βυθό για την ασφάλεια του στομίου της πηγής). Ετσι το Macondo έγινε πετρελαιοπηγή της κολάσεως.
Το βαρομετρο της εβδομαδας
Ευχάριστη έκπληξη, εάν σας αρέσει το ανατρεπτικό χιούμορ, είναι το animation «Πάρτι με… λουκάνικα». Ο τίτλος σε κάνει να πιστέψεις πως θα βρεθείς απέναντι σε ένα καρτούν για παιδιά προσχολικής ηλικίας, η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική: μιλάμε για ταινία αυστηρώς ακατάλληλη για ανηλίκους. Ενα λουκάνικο Φρανκφούρτης, που διαρκώς σκέφτεται πώς θα είναι η ζωή όταν θα έχει γίνει ένα σώμα με το αφράτο ψωμάκι στο διπλανό ράφι του σούπερ μάρκετ, μπλέκει σε μια τρελή περιπέτεια. Η νεανική σεξοκωμωδία (των Σεθ Ρόγκεν και Ιβαν Γκόλντμπεργκ) εδώ φαντάζει στοιχειωμένη από το πνεύμα του… Γούντι Αλεν.
Ενας Τιμ Μπάρτον εξαντλημένος και φλύαρος όσο ποτέ μεταφέρει στην οθόνη το βιβλίο του Ράνσομ Ριγκς «Μις Πέρεγκριν, στέγη για ασυνήθιστα παιδιά». Ενας έφηβος, που είναι γοητευμένος από τις αφηγήσεις του παππού του για μεγάλα ταξίδια και έχει το χάρισμα να βλέπει «τέρατα», ταξιδεύει στον χρόνο.
Χαμένη ευκαιρία, για μια ταινία τρόμου με υποβλητική ατμόσφαιρα και σασπένς, αποδείχτηκε το «Μη σβήσεις το φως» του Ντέιβιντ Φ. Σάντμπεργκ. Το φάντασμα της Ντάιαν (έγκλειστης σε ψυχιατρείο που βρήκε φρικτό θάνατο από ηλεκτροσόκ) στοιχειώνει το σπίτι της στενής της φίλης, Σόφι, χρόνια μετά το τραγικό συμβάν στο ίδρυμα. Τα βράδια, μόλις σβήνουν τα φώτα, η Ντάιαν μπαίνει στο δωμάτιο του Μάρτιν, μικρού γιου της Σόφι, όπως εισέβαλε ο Φρέντι Κρούγκερ στα όνειρα των εφήβων στον «Εφιάλτη στον δρόμο με τις λεύκες». Τα κλισέ και η αδυναμία ισορροπίας ανάμεσα στο φανταστικό και στο πραγματικό σε στέλνουν για ύπνο.