Παλικαρισμοί χωρίς συνέχεια

Παλικαρισμοί χωρίς συνέχεια

2' 5" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Η χθεσινή στιχομυθία, στη Βουλή, μεταξύ Πολάκη – Κεγκέρογλου «Γελοίος είστε και φαίνεστε», «Είστε τραμπούκος», όπως και εκείνη το βράδυ της Τρίτης στο καφενείο της Βουλής μεταξύ Σκουρολιάκου – Ψαριανού «άντε ρε ξεφτίλα», «ρούφα ένα ένα τα παπ…» δεν είναι πρωτοφανείς. Ταραχώδεις συνεδριάσεις, θεατρικοί διαξιφισμοί, ακοσμίες, σκαιότητες, εμπαθείς και αλλοπρόσαλλες τοποθετήσεις παρατηρούνται από τότε που οι Ελληνες απέκτησαν Σύνταγμα, ύστερα από το κίνημα του 1843, και την πρώτη Βουλή. Η αρχή της δεδηλωμένης που επιβλήθηκε το 1875 ήταν ναι μεν μια κατάκτηση πρωτοπόρα για την Ευρώπη αλλά η ελληνική Βουλή δεν υπήρξε αντιστοίχως το υπ’ αριθμόν ένα πρότυπο νηφαλιότητας, ειρηνικής ανταλλαγής επιχειρημάτων και κοσμιότητας. Υβρεις ανταλλάσσουν πατέρες του έθνους κουτσαβακικής νοοτροπίας, από καταβολής κοινοβουλευτισμού, και χαρακτηρισμοί όπως «βούλωσ’ το, ρε», «είσαι τενεκές ξεγάνωτος» καταγράφονται (όχι στα πρακτικά της Βουλής, αλλά από κοινοβουλευτικούς συντάκτες) από τις αρχές του 20ού… Και αυτές οι συμπεριφορές, οι φωνασκίες, οι παλικαρισμοί, αφήνουν βαριά σφραγίδα στο σώμα της Βουλής εμφανίζοντάς το ως μια αναιδή συντεχνία, ενώ δεν είναι εν τω συνόλω. Ωστόσο οι ευπρεπείς και ευάγωγοι, αν και αρκετοί, μοιάζουν λίγοι στο να περιορίσουν την προκατασκευασμένη αντιρρητική, τον χολωμένο οργίλο αψίθυμο λόγο και να κάνουν τον θεσμό όχι αρένα προμελετημένων συγκρούσεων αλλά πεδίο γόνιμης κριτικής στην εκτελεστική εξουσία. Συνεχώς βιώνουμε πείσμονα αρνητική στάση, χωρίς ουσιώδες μετά.

Πρακτική που συντηρεί τη στείρα καθεστηκυία βουλευτική αταξία – το βέλος της εξέλιξης να κοιτάει σταθερά στα χαμηλά. Οι εκπρόσωποι του λαού δείχνουν απρόθυμοι να εισάγουν κάτι που θα κεραυνοβολούσε τις συνήθειες του κοινοβουλευτικού καφενείου και οι εκπροσωπούμενοι βυθίζονται όλο και περισσότερο σε μια κατάσταση απογοήτευσης και εν τέλει κυνισμού και αδιαφορίας για τα κοινά και την πολιτική, που κομίζουν μόνο συμφορές – περικοπές μισθών και συντάξεων και αυξήσεις φόρων, δηλαδή τη φτωχοποίηση των πολλών (που έχει βαθιές ρίζες, τις ευάλωτες στη διαφθορά κρατικές λειτουργίες, την εξειδίκευση στην αρπαχτή, τις καταχρήσεις, τα σκάνδαλα, την υποβάθμιση της Παιδείας, τη δανεική ζωή…). Ετσι το κράτος συρρικνώνεται στο γνωστό δισυπόστατο διπρόσωπο «ον», που είναι ταυτόχρονα ένα τέρας στασιμότητας, απολίθωσης, γραφειοκρατίας, αυταρχισμού, αλλά και ένα είδος Αγιου Βασίλη που μοιράζει θέσεις εργασίας, εξυπηρετήσεις, άδειες, χρήματα… Οσο παραμένει αυτή η στάση, κανένας σπόρος λογικής, υπευθυνότητας, συμμετοχής δεν θα πέσει στην απισχνασμένη χώρα.

Χωρίς κάτι καινούργιο να συντελείται εκεί στα έδρανα της Βουλής, που προϋποθέτει διαφορετικό τρόπο βουλευτικής σκέψης, δεν νοείται οικονομικό και κοινωνικό καλό. Χωρίς κάτι νεοφανές στους οικονομικούς και πολιτικούς όρους ζωής, δεν νοείται ρωγμή στο τέλμα.

Ομως οι πολιτικές νοοτροπίες, παρά τον αριστερό αιθέρα της κυβερνητικής πλειοψηφίας, παραμένουν αναλλοίωτες. Κι αυτό είναι πιο σοβαρό κι από τις πιο σοβαρές νομοθετικές ρυθμίσεις.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή