O Δον Κιχώτης (λέμε τώρα) υπουργός και τα εργασιακά

O Δον Κιχώτης (λέμε τώρα) υπουργός και τα εργασιακά

2' 1" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Κανείς ποτέ δεν είχε αντιρρήσεις για την ελεύθερη διαπραγμάτευση των αμοιβών από τους συμπράττοντες στην επιχειρηματικότητα. Ζητούμενο υπήρξε πάντοτε η παρέμβαση των κομμάτων, επειδή ο υπουργός Εργασίας ή κάποιοι άλλοι, ελεγχόμενοι από την κυβέρνηση μηχανισμοί, είχαν τη δυνατότητα να παρεμβαίνουν στην οργάνωση των εργασιακών σχέσεων, κορωνίδα των οποίων είναι η διαμόρφωση της αμοιβής που θα βάλει στην τσέπη του ο εργαζόμενος.

Τον τελευταίο καιρό, ο πρωθυπουργός επαναλαμβάνει ότι η «κόκκινη γραμμή» στα εργασιακά ζητήματα του τρίτου μνημονίου περιλαμβάνει όλα όσα αποτελούν το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Αν και ολίγον ασαφές το συγκεκριμένο «κεκτημένο», αφού κάθε χώρα έχει διανύσει διαφορετικό τμήμα της διαδρομής για την ευέλικτη και διασφαλισμένη εργασία (flexicurity), αδυνατώ να καταλάβω γιατί επί τόσα χρόνια ο κ. Τσίπρας προστάτευε ένα εργασιακό νομικό και πολιτικό περιβάλλον που είχε ξεμείνει στην ελληνική οικονομία των αρχών της δεκαετίας του ’80.

Το δυσάρεστο είναι ότι η συμφωνημένη με τους εταίρους Επιτροπή Ανεξάρτητων Εμπειρογνωμόνων, όπως φαίνεται από τις διαρροές για τις οποίες φρόντισε προχθές ο κ. Κατρούγκαλος, δεν κατόρθωσε να ξεπεράσει τα εσκαμμένα. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι τα μέλη της Επιτροπής κατέγραψαν τις διαφωνίες τους με… ψηφοφορία, δείγμα της επιρροής που άσκησε ο παραδοσιακός συνδικαλισμός στις εργασίες της Επιτροπής. Σε κάθε περίπτωση, η Επιτροπή για τα εργασιακά προσφέρει πολύτιμη «βοήθεια στα λόγια», κάτι σαν το αγγλικόν lip service, προκειμένου να περάσει η κυβέρνηση Τσίπρα το πολιτικώς πιο ακανθώδες ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ιδιαίτερες ενδοκομματικές συγκρούσεις. Στις Βρυξέλλες είναι πολύ ευχαριστημένοι και δεν χάνουν ευκαιρία να το δείξουν, με πρώτο και καλύτερο τον επίτροπο Μοσκοβισί, που δεν χάνει ευκαιρία να υποστηρίξει την παρούσα κυβέρνηση. Η επιβολή της κατώτατης αρχικής αμοιβής με απόφαση του υπουργικού συμβουλίου, με παράλληλη διοικητική μείωση των αμοιβών κατά 22% (32% για τους νέους) υπήρξε μία από τις χειρότερες στιγμές της μνημονιακής περιόδου. Το πραγματικό ζήτημα στα εργασιακά είναι να διατηρηθεί η ελευθερία στη διαμόρφωση των αμοιβών και να μην επιστρέψουμε στην κατάσταση που επικρατούσε πριν από το 2009, όταν μια μικρή ομάδα συνδικαλιστών, επιχειρηματιών και γραφειοκρατών του εργατικού κινήματος, καθόριζε με μαξιμαλιστικά κριτήρια τα υποχρεωτικά επίπεδα αμοιβών. Οι δονκιχωτικοί ανεμόμυλοι με τους οποίους υπόσχεται να παλέψει ο κ. Κατρούγκαλος καμία σχέση δεν έχουν με όσα υποστηρίζει το ΔΝΤ στα εργασιακά. Αυτό που ζητείται είναι η διατήρηση της επιχειρηματικής ελευθερίας στην πλευρά της προσφοράς εργασίας και η αντίστοιχη διεκδίκηση βελτιωμένης αμοιβής στην πλευρά της ζήτησης εργασίας. Η επαναφορά των ανοικτών στη διαπραγμάτευση συλλογικών συμβάσεων δεν πρέπει να εμποδίζει την ελευθερία της επιχειρησιακής και ατομικής συμφωνίας στο ζήτημα των αμοιβών.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή