Μαθαίνοντας από την Αθήνα;

4' 4" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αντιλαμβάνομαι ότι οι προεκδηλώσεις της Documenta 14 συνεχίζονται στην Αθήνα με λαμπρή επιτυχία όπως πάντα. Σήμερα, λ.χ., στις 8 το βράδυ θα προβληθεί η ταινία «Goodbye Gauley Mountain», η οποία στο πρόγραμμα προσδιορίζεται ως ένα «ecosexual love story». Τι ακριβώς είναι το «ecosexual» δεν μπορώ να πω με ακρίβεια, πολύ περισσότερο καθώς το «ecosex» ορίζεται στα δελτία Τύπου της Documenta 14 ως μια «νέα μορφή επίδρασης, γνώσης και πολιτικής υποκειμενικότητας». Αν αυτό δεν σας βοηθά να συλλάβετε το νόημα του «ecosex», τότε ίσως βοηθούσε αν προσέθετα κάτι που βρήκα στο κατά τα άλλα διαφωτιστικότατο δελτίο Τύπου: ότι το «ecosex» εντάσσεται στην ίδια κατηγορία με το «queer-indigenism» και τη «ριζοσπαστική επιτελεστικότητα».

Πιο κοντά στην πραγματικότητα του «ecosex» μας φέρνει, νομίζω, η περίληψη της ταινίας που προβάλλεται σήμερα στις 8 μ.μ. Την παραθέτω αυτούσια: «Η ιστορία δύο ecosexual ακτιβιστριών που συμμετέχουν στην προσπάθεια να σωθούν τα Απαλάχια Ορη στη Δυτική Βιρτζίνια. Η Μπεθ Στίβενς, καλλιτέχνις και εκπαιδευτικός, και η Αννι Σπρινκλ, φεμινίστρια porn star και καλλιτέχνις, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να μπολιάσουν τον αγώνα για περιβαλλοντική δικαιοσύνη με post-porn ακτιβισμό για τα σεξουαλικά δικαιώματα, αλλά και χιούμορ. Κάνουν τη Γη ερωμένη τους, παντρεύονται τα Απαλάχια και ενημερώνουν για την καταστροφή που επιφέρει η επιφανειακή εξόρυξη με τη χρήση εκρηκτικών στις κορυφές των βουνών, ενώ ταυτόχρονα εξυμνούν τη ζωή».

Αν καταλαβαίνω καλά, λοιπόν, το «ecosex», εφόσον περιλαμβάνει γάμο με τα βουνά και σεξ με τη γη, είναι… Σε μορφωμένους ανθρώπους μιλώ, δεν έχω λόγο να φοβάμαι τις λέξεις, είναι… Σαν αυνανισμός al fresco, έτσι θα το έλεγα. Πώς να το πω αλλιώς; Φέρνετε στον νου σας τον περίφημο πίνακα «Le dejeuner sur l’herbe» του Μανέ; Κάτι τέτοιο, αλλά καμιά δεκαριά στάδια παρακάτω, με λατέξ, σεξουαλικά βοηθήματα και τα συμπαρομαρτούντα…

Πέρα από υπερβολές ή γραφικότητες, αναρωτιέμαι πραγματικά πόσο ανταποκρίνεται το πρόγραμμα της Documenta 14 στην Αθήνα με τον φιλόδοξο τίτλο του, που είναι «Μαθαίνοντας από την Αθήνα» (Learning from Athens). H λογική που διέπει το πρόγραμμα είναι αυτή των αναρχικών, στην πιο θεωρητική, στρυφνή, ενίοτε και λυρική εκδοχή της. Η ελευθερία, εξηγούν οι σοφοί της Documenta 14 μέσω του δελτίου Τύπου, δεν είναι φυσικό δικαίωμα ή ατομική ιδιοκτησία, αλλά πρακτική. Δείτε πόσο γλυκά και γλαφυρά το εξηγούν: «Αφηνόμαστε στο ρεύμα της Ιστορίας. Υπάρχει ένας χώρος. Υπάρχουν κάποια σώματα. Υπάρχουν κάποιες φωνές. Τι σημαίνει να είμαστε μαζί, εδώ, τώρα; Τι μπορεί να γίνει; Ποιος και τι γίνεται ορατό; Ποιες φωνές μπορούν να ακουστούν και ποιες παραμένουν σιωπηλές; Πώς μπορεί να αναδιοργανωθεί η δημόσια σφαίρα;».

Στη θεοπάλαβη αριστερίστικη μπροσούρα που διένειμαν δίκην δελτίου Τύπου όταν ξεκίνησαν οι προεκδηλώσεις, οι διοργανωτές του αθηναϊκού μέρους της Documenta 14 παρουσιάζουν απερίφραστα την εχθρότητα και την απέχθειά τους για τον καπιταλιστικό κόσμο (που, βέβαια, πληρώνει τις μισθάρες ορισμένων εξ αυτών…). Γι’ αυτό και περιλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους κάθε τι παράλογο εφόσον είναι ανατρεπτικό: από κάποιους ανθρώπους που αλλάζουν φύλο ανά εξάμηνο (και μπράβο τους) μέχρι κάτι Εσκιμώους με αποσχιστικές τάσεις επαναστάτες. Ολα αυτά, γράφουν, συμβάλλουν στην ανάδειξη «των κενών του δυτικού ηγεμονικού λόγου» και στην προσπάθεια «να συλλάβουμε την ελευθερία πέρα από την καπιταλιστική της αντίληψη».

Ωραία. Καταλαβαίνω ότι, αν η Αριστερά είναι επάγγελμα στην Ελλάδα, στο Κάσελ είναι υψηλή επιστήμη· και υποκλίνομαι. Ομως, τι σχέση έχει αυτό που κάνουν εδώ με τη συνολική εμπειρία της Αθήνας στα χρόνια της κρίσης; Το πρόγραμμα με τον (μάλλον ειρωνικό) τίτλο «Μαθαίνοντας από την Αθήνα» αφορά μόνον ορισμένες πτυχές από όλη την περιπέτεια της πόλης και των κατοίκων της αυτά τα χρόνια: τις καταστροφές και τη βία της περιόδου 2008-2012. Είναι σαν ένα φεστιβάλ νοσταλγίας για όλους εκείνους που βίωσαν την ελευθερία ως «πρακτική» εκείνες τις ημέρες, καίγοντας, κλέβοντας και, στην περίπτωση της Marfin, σκοτώνοντας κιόλας. Είναι τόσο ρηχό· σαν αυτοσχέδιο πάρτι αναρχικών, από αυτά που κάνουν τακτικά στο Πολυτεχνείο και καταλήγουν με πανηγυρικούς εμπρησμούς λεωφορείων. Το χειρότερο, δε, είναι ότι ενώ αυτοί οι κακομοίρηδες της Documenta 14 νομίζουν ότι βρίσκονται μίλια μπροστά στην πρωτοπορία, φτιάχνουν ένα πρόγραμμα που βγάζει κυρίως μια σαχλή νοσταλγία.

Ενδιαφέρον βρίσκω ότι αυτή η μπούρδα της Documenta 14 στην Αθήνα –που μάλλον προσβάλλει την πόλη και τους κατοίκους της, πλην αναρχικών– χρηματοδοτείται και από τον δήμο του Κάσελ, δηλαδή από τον Γερμανό φορολογούμενο. Τον ίδιο που χρηματοδοτεί και το ελληνικό κράτος, ώσπου να σταθεί στις δυνάμεις του. Από την ίδια τσέπη, δηλαδή, βγαίνουν τα λεφτά, μόνο που πηγαίνουν σε αντίθετους σκοπούς: για να δοξάσουν την καταστροφή και για να μας βοηθήσουν να γλιτώσουμε από την ακόμη υπαρκτή απειλή της. Δεν λέω ότι είναι κακό αυτό. Αλλη μία φυσιολογική αντίφαση της πολυφωνίας στις ανοικτές κοινωνίες…

Τώρα ξέρω

Στις 16 του μηνός, δημοσίευσα φωτογραφία της Ζωής Κωνσταντοπούλου, στην άκρη της οποίας εμφανιζόταν ένας τελείως άγνωστος σ’ εμένα κύριος ντυμένος στα μαύρα, τον οποίον περιέγραψα ως «ένας άσχετος». Ο κύριος έστειλε σχετική επιστολή. Πρόκειται για τον συνεργάτη της προέδρου, ηθοποιό και σκηνοθέτη Διαμαντή Καραναστάση. Ειλικρινά λυπάμαι, διότι δεν τον γνώριζα ούτε ως όνομα ούτε φυσιογνωμικά. Τώρα τον έμαθα και δεν πρόκειται να τον ξεχάσω…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή