Εν μέσω του πανικού των κυβερνώντων, του τραγέλαφου του «κόπι πάστε» και του δελτίου Τύπου του ΥΠΕΞ σε αγγλικά της… πυρκαγιάς, φαίνεται πως σιγοβράζει ένας αθόρυβος, διακριτικός, ακήρυχτος πόλεμος.
Σποραδικά, δεν λείπουν κάποια «ξεκατινιάσματα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι όμως η εξαίρεση – προς το παρόν. Δύσκολα θα γίνει αντιληπτός παραέξω, καθότι είναι ένας «πολιτισμένος» πόλεμος και αυτό διότι σιγοβράζει (δεν έχει ξεσπάσει ακόμη) μεταξύ όσων στηρίζουν –ή νοσταλγούν ή φαντασιώνονται– μιαν αστική, ευρωπαϊκή Ελλάδα. Και είναι επίσης εμφύλιος, καθώς σιγοβράζει στους κόλπους όλων όσους ενώνει η απέχθεια προς όλα όσα εκπροσωπεί το κυβερνητικό μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Οπως ίσως το μαντέψατε κάποιοι, είναι ένας πόλεμος μεταξύ των κεντροαριστερών και των κεντροδεξιών. Ή αλλιώς, ανάμεσα σε όσους δεν πρόκειται να ψηφίσουν με τίποτα τη Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη σε ενδεχόμενες εκλογές (παρά τη βαθιά τους αηδία προς τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ) και σε όσους θεωρούν πως είναι απολύτως επιβεβλημένο η ψήφος να πάει στον Κυριάκο, ακριβώς για να γλιτώσει η χώρα από τη λαίλαπα.
Εγραψα πως ο πόλεμος ανάμεσα στις δύο πλευρές σιγοβράζει και δεν μαίνεται, διότι δεν έχουν ακόμη προκηρυχθεί εκλογές. Πιθανολογώ πως ίσως πάρουν φωτιά πολιτικοί αρθρογράφοι και σχολιαστές κάθε λογής στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης εφόσον μπούμε σε προεκλογική περίοδο. Προς το παρόν, οι «ανταλλαγές πυρών» είναι μεμονωμένες. Ωστόσο, το χάσμα που ανοίγει ανάμεσα στους μεν και τους δε, με αφορμή την ψήφο ή μη στον Κυριάκο Μητσοτάκη, γίνεται όλο και πιο διακριτό.
Εγραψα επίσης ότι τα δύο, άτυπα, στρατόπεδα χωρίζονται στους κεντροαριστερούς που αρνούνται την ψήφο τους και στους κεντροδεξιούς που την προσφέρουν, αν όχι με την καρδιά τους, πάντως με κλειστά μάτια. Ομολογώ πως ο διαχωρισμός αυτός είναι κατά τι αυθαίρετος, δεν απέχει όμως από την πραγματικότητα.
Ψηφοφόροι του (σημιτικού κυρίως) ΠΑΣΟΚ, νοσταλγοί του παλαιού Συνασπισμού του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, της ΔΗΜΑΡ που δεν κατρακύλησε στον ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρικτές των «58», κάποιοι απογοητευμένοι οπαδοί του Ποταμιού επιμένουν πως δεν πρόκειται να ψηφίσουν Νέα Δημοκρατία. Δεν θα την ψήφιζαν με τίποτα επί Αντώνη Σαμαρά, δεν βάζουν όμως νερό στο κρασί τους ούτε τώρα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Μία εξήγηση είναι το αντιδεξιό ρεφλέξ τους· ως γνωστόν, πρώτα φεύγει η ψυχή και μετά το χούι. Μια δεύτερη εξήγηση είναι όχι τόσο η ένσταση προς το πρόσωπο του Κυριάκου όσο προς τον κομματικό του περίγυρο. Ωστόσο, και ορισμένες τοποθετήσεις του ίδιου του Κυριάκου, π.χ., στο ζήτημα των Θρησκευτικών, τους βρίσκει αντίθετους. Τέλος, ένα μεγάλο μέρος των κεντροαριστερών αντιδρά έντονα στους καραμανλικούς και στον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό. Εν ολίγοις, «καλός ο Κυριάκος· το κόμμα όμως;»
Οι κεντροδεξιοί –παραδοσιακοί ψηφοφόροι της Ν.Δ., κεντρώοι χωρίς αντιδεξιό ρεφλέξ, λίγοι κεντροαριστεροί που είναι έξαλλοι με την κυβέρνηση– θεωρούν όλα τα παραπάνω «ψιλά γράμματα» των «μη μου άπτου» της Κεντροαριστεράς. Ειδικά οι παραδοσιακοί κεντροδεξιοί θεωρούν πως οι κεντροαριστεροί σύμμαχοί τους (κατά τα άλλα) χάνουν την ουσία. Τους ζητούν να κάνουν υπομονή και ο Κυριάκος θα τακτοποιήσει τους ακραίους και τους υπερσυντηρητικούς της Ν.Δ. Πρωτεύει όμως να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το χάσμα που περιέγραψα χονδρικά αφήνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη με ένα μεγάλο πρόβλημα στα χέρια του, το οποίο ίσως γίνει μεγαλύτερο όταν (και αν) προκηρυχθούν εκλογές. Πρέπει όμως με κάποιον τρόπο να το αντιμετωπίσει διότι χρειάζεται οπωσδήποτε το Κέντρο…