Νέες ταινίες: Ο συγγραφέας που έκλεψε τη ζωή ενός νεκρού βετεράνου

Νέες ταινίες: Ο συγγραφέας που έκλεψε τη ζωή ενός νεκρού βετεράνου

3' 38" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Βροχή» από θρίλερ αυτή την εβδομάδα στους κινηματογράφους. Το πιο συναρπαστικό είναι στοιχειωμένο από τα φαντάσματα του Τομ Ρίπλεϊ της Χάισμιθ· το πιο αβανταδόρικο έχει την υπογραφή του Πολ Βερχόφεν· το πιο στυλιζαρισμένο κόβει σαν νυστέρι τον πλαστικό κόσμο του μόντελινγκ αναζητώντας την αληθινή ομορφιά. Ας τα δούμε με τη σειρά.

Ο «Συγγραφέας» (****) του Γιαν Γκοζλάν μάς θυμίζει τον ταλαντούχο Ρίπλεϊ και το «Γυμνοί στον ήλιο» του Ρενέ Κλεμάν. Ο νεαρός Ματιέ, λάτρης του Στίβεν Κινγκ και επίδοξος συγγραφέας, εργάζεται ως αχθοφόρος σε εταιρεία που αναλαμβάνει μετακομίσεις. Μια μέρα θα κλέψει το ημερολόγιο ενός νεκρού, βετεράνου του πολέμου της Αλγερίας, καταφέρνοντας έτσι να κερδίσει την καρδιά μιας διανοούμενης μοναχοκόρης, αλλά και την πιο ξεχωριστή θέση στη μεσοαστική οικογένειά της. Ο βετεράνος δεν είχε συγγενείς ή κληρονόμους και ο «συγγραφέας» μας αντιγράφει το κλεμμένο ημερολόγιο και το ταχυδρομεί σε ένα μεγάλο εκδοτικό οίκο. Το βιβλίο γίνεται αμέσως ανάρπαστο και ο Ματιέ εξώφυλλο σε περιοδικά. Επειτα από καιρό, η ξαφνική εμφάνιση ενός άντρα, που γνώριζε τον βετεράνο της Αλγερίας, θα θαμπώσει το ηλιόλουστο τοπίο της Κυανής Ακτής, όπου ο «συγγραφέας» αναζητάει έμπνευση για το επόμενο βιβλίο του.

Η εκτόξευση του Ματιέ προς το όνειρο αφήνει πίσω της πτώματα. Αν τη δούμε αντίστροφα, φαντάζει σαν μια αυτοκτονία, που συντελείται σταδιακά βαθιά μέσα του, μέχρι να συνειδητοποιήσει το απόλυτο αδιέξοδό του. Το πλαίσιο της ζωής του περιγράφεται ρεαλιστικά (θα οριοθετούσε κοινωνικό δράμα), ενώ το βάθος του αδιεξόδου του με όρους φανταστικού σινεμά: ο Ματιέ στις εκρήξεις του βγαίνει από τη σκιά του Ρίπλεϊ βιώνοντας έναν ίλιγγο όπως κάποιοι από τους ήρωες του Στίβεν Κινγκ. Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας «Un homme ideal» (ένας ιδανικός άντρας) κρύβει και ειρωνεία.

Δυόμισι δεκαετίες, περίπου, μετά το «Βασικό ένστικτο», τη διασημότερη ταινία του, ο Πολ Βερχόφεν ταξίδεψε στο Παρίσι για το «Εκείνη» (**), θρίλερ με ερωτισμό, βία, αλλά και διαστροφή. Η Μισέλ (Ιζαμπέλ Ιπέρ), ψυχρή και δυναμική, διευθύνει μια εταιρεία που σχεδιάζει βιντεογκέιμ. Μια μέρα θα πέσει θύμα βιασμού και κατόπιν θα σχεδιάσει μεθοδικά την εκδίκησή της. Ετσι τουλάχιστον φαίνεται.

Στο «Βασικό ένστικτο», όπως και στον πιο παλιό «4ο Ανθρωπο», η γυναίκα παρουσιάζεται από τον Βερχόφεν σαν «αράχνη» που σκοτώνει τους άντρες. Στο «Εκείνη», κυριαρχεί απόλυτα στα παιχνίδια που εμπλέκεται ο άντρας. Ανιση ταινία, από ένα σημείο και έπειτα χάνεται η ατμόσφαιρα και τα σχήματα του σεναρίου σε κυκλώνουν.

Στο «The Neon Demon» (***) ο Νίκολας Βίντινγκ Ρεφν ξαναβρίσκει κάπως τον καλό του εαυτό («Drive») μετά το ανεκδιήγητο «Μόνον ο Θεός συγχωρεί». Η αποσπασματική και προσχηματική ιστορία ανακυκλώνεται τετριμμένα γύρω από την αληθινή και την ψεύτικη ομορφιά. Η φόρμα του, όμως, είναι το παν· είναι σαν χωνευτήρι για το νουάρ, το θρίλερ, την επιστημονική φαντασία, τις ταινίες με βρικόλακες. Ολα αυτά αφομοιωμένα σε μια σχεδόν υπνωτιστική εικόνα, που αποκτάει ρευστότητα και χάρη στο σάουντρακ του Κλιφ Μαρτίνεζ.

Η Τζέσι, ξανθιά επαρχιώτισσα που θέλει να γίνει μοντέλο, έρχεται στο Λος Αντζελες αναζητώντας μια χαραμάδα για τ’ όνειρο. Φαντάζει σαν διαμάντι σε μια θάλασσα από θρυμματισμένο γυαλί. Το πρώτο πράγμα που θα μάθει είναι πως οι φωτογράφοι αναζητούν το τρομαγμένο βλέμμα των κοριτσιών όπως τα βαμπίρ το αίμα.

Στο «Κορίτσι του τρένου» (**) ο Τέιτ Τέιλορ μεταφέρει στην οθόνη το ομότιτλο μπεστ σέλερ της Πόλα Χόκινς. Η γυναίκα, σε διαφορετικούς χαρακτηριστικούς ρόλους, τοποθετείται απέναντι στον άντρα για να κυλήσει ένα θρίλερ, που είναι κάπως χαοτικό στο ξεκίνημά του. Αξονας της ταινίας είναι η Ρέιτσελ, χωρισμένη και αλκοολική γυναίκα, που βυθίζεται άλλοτε σε κατάθλιψη κι άλλοτε σε μια δίνη αναμνήσεων. Προσπαθεί να βάλει σε τάξη τις εικόνες μιας απιστίας, αλλά και να λύσει το μυστήριο της εξαφάνισης μιας άλλης γυναίκας.

Το θρίλερ «Μην ανασαίνεις» (**½) ξεχωρίζει για τη σκηνοθεσία του Φεντ Αλβαρέζ. Σε μια γειτονιά–φάντασμα μιας πόλης του Μίσιγκαν τρεις διαρρήκτες (δύο άντρες και μια νεαρή χωρισμένη μητέρα) θα ζήσουν έναν εφιάλτη. Μπαίνουν βράδυ στο σπίτι ενός τυφλού ράμπο, βετεράνου του Ιράκ, για να κλέψουν τις οικονομίες του και οσονούπω παγιδεύονται. Το καλό και το κακό γίνονται γκρίζα ζώνη.

Στο  ντοκιμαντέρ  «Η τελευταία  παραλία» (***) ο Θάνος Αναστόπουλος και ο Νταβίντε ντελ Ντέγκαν καταγράφουν στιγμιότυπα σε μια παραλία της Τεργέστης, όπου ένας παμπάλαιος τοίχος χωρίζει τις γυναίκες από τους άντρες. Είναι λίγο φλύαροι, έχει όμως ιδιαίτερο ενδιαφέρον ο τρόπος που χρησιμοποιούν τον σαφή διαχωρισμό του χώρου για να δημιουργήσουν μια «μυθοπλασία» γύρω από την ασάφεια της εποχής μας. Προβάλλεται και η «Αγανάκτηση», του Τζέιμς Σέιμους από το βιβλίο του Φίλιπ Ροθ, την οποία δυστυχώς δεν κατάφερα να δω.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή