Και της οικολογίας

4' 40" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Στην Ελλάδα, τα ίδια τα σύμβολα είναι πολύ πιο σοβαρά από την πραγματικότητα που αντιπροσωπεύουν, γι’ αυτό και σήμερα θα ασχοληθώ λίγο περισσότερο με την ανάλυσή τους. Oχι επί ματαίω, αλλά με τον σκοπό να αποδείξω ότι το περιστατικό με τα χημικά στους συνταξιούχους ήταν το σημείο όπου η πρώτη φορά Αριστερά συγκρούσθηκε με τον πυρήνα των αξιών της Μεταπολίτευσης – φυσικά, εν αγνοία τους, όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις…

Κατ’ αρχάς, το ίδιο το περιστατικό δεν ήταν αντίστοιχης σοβαρότητας με τον θόρυβο, την ιερά αγανάκτηση μάλλον, που προκάλεσε. Από την ώρα που η κυβέρνηση –προφανώς, ο ίδιος ο πρωθυπουργός– έχει δώσει την εντολή στην αστυνομία να μην επιτρέπεται η πρόσβαση διαδηλωτών στο Μαξίμου, είναι βέβαιο ότι η αστυνομία θα τους απωθήσει αν επιχειρήσουν εισβολή. Πόσο μάλλον, δε, αν προσπαθήσουν να αναποδογυρίσουν όχημα της αστυνομίας με προσωπικό στο εσωτερικό του. Τώρα, αν θα τους εμποδίσει με χημικά, με σπρωξίδι και κλωτσοπατινάδα ή με ροπαλιές, είναι εν τέλει θέμα γούστου. (Θα επανέλθω σε αυτό αργότερα, γιατί έχει ζουμί…) Πάντως, θα τους εμποδίσει και κάποιοι θα πονέσουν, μάλλον όχι οι αστυνομικοί.

Αν στο συγκεκριμένο επεισόδιο δεν είχαν κεντρικό ρόλο τα σύμβολα, τώρα δεν θα μιλούσαμε γι’ αυτό. Και δεν μιλούμε για οποιαδήποτε σύμβολα: ο συνταξιούχος, ανεξαρτήτως του πώς έφθασε ώς εκεί, είναι το υψηλότερο σύμβολο της Εποχής της Μεταπολίτευσης και δη κατά το απόγειό της, περίοδο την οποία οι ιστορικοί ονομάζουν «εποχή της αστακομακαρονάδας» (the era of lobster-spaghetti, στη διεθνή βιβλιογραφία). Ας μη λησμονούμε ότι ο Eλλην συνταξιούχος ήταν το καμάρι της παραγωγής μας. Κυρίως τέτοιους βγάζαμε, σε απίθανη ποικιλία μοντέλων – άλλο αν δεν είχαμε το μάρκετινγκ για να τους εξάγουμε.

Σκεφθείτε, γενικότερα, ποια αγαθά συνιστούσαν το «γκρικ ντριμ» στην εποχή για την οποία μιλάμε. Ασφαλώς το σπίτι. Βεβαίως το αυτοκίνητο! (Iσως μάλιστα πιο ψηλά και από το σπίτι, λόγω της ευκολότερης δυνατότητας που προσφέρει στον κάτοχό του για φιγούρα.) Μα, υπεράνω όλων, ήσαν το δίπλωμα και η σύνταξη. Αυτά τα δύο αγαθά, μπορούμε να πούμε ότι ο Υπαρκτός Ελληνισμός πέτυχε να τα παράσχει στους Eλληνες κατά κόρον. Λίγο ακόμη, αν δεν μας είχε προλάβει η Μεγάλη Yφεση του 2008, και ο Υπαρκτός θα είχε φθάσει πολύ κοντά στην εκπλήρωση του οράματος που αγκάλιασαν οι δημοκρατικές γενιές της Μεταπολίτευσης: εκ γενετής διπλωματούχος και συνταξιούχος.

Ας φαντασθούμε για λίγο τι ωραία θα ήταν. Με κάποιο αδιάβλητο και διαφανές σύστημα που θα είχαμε ανακαλύψει μόνον εμείς, το υπουργείο Παιδείας θα μοίραζε κάθε χρόνο τις θέσεις των πανεπιστημίων (που εν τω μεταξύ θα πολλαπλασιάζονταν σαν κουνέλια) στα ληξιαρχεία και το ίδιο θα έκανε και το υπουργείο Δημόσιας Διοίκησης με τις θέσεις εργασίας στο Δημόσιο. Γράφoντας το παιδί, οι γονείς θα επέλεγαν από τις διαθέσιμες επιστημονικές ειδικότητες και θέσεις (δηλαδή, συντάξεις) του Δημοσίου. Αν αργότερα δεν άρεσε στο ίδιο το παιδί η επιλογή των γονιών του, δεν πειράζει – κανείς δεν αρνήθηκε ποτέ τα καλά που κτώνται ακόπως κι ας λέει το ρητό ό,τι θέλει. Παρασύρομαι, όμως, στη νοσταλγία του ονείρου που μας έκλεψαν και πρέπει να επιστρέψω στο θέμα των συμβόλων.

Η συμβολική δύναμη του συνταξιούχου επαυξάνεται και από το γεγονός ότι, κατά κανόνα, είναι ηλικιωμένος. Δεν εννοώ τον αυτονόητο σεβασμό στο γήρας, που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος σε όλη την ποικιλία του. Εννοώ μια πρόσθετη αξία στο γήρας, την οποία προσδίδει μόνον ο Υπαρκτός, μέσω της επικράτησης της παρερμηνείας του ευαγγελικού «ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας». Ο ευαγγελιστής εννοεί το προπατορικό αμάρτημα, αλλά εμείς το επεκτείναμε στα πάντα, με αποτέλεσμα ο Eλληνας όταν φθάνει στο ταμείο –στον θάνατο, δηλαδή– δεν πληρώνει τίποτε. Oλα τα χρέη του προς την κοινωνία χαρίζονται και η μνήμη του τιμάται με τον αποκρουστικό συναισθηματισμό των εκπομπών τύπου Σκορδολιάγκα. (Παρεμπιπτόντως, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία είναι αδύνατον να δημοσιευθεί στον Τύπο κανονική νεκρολογία…) Ο συνταξιούχος, λοιπόν, όχι μόνον ενσαρκώνει το ιδεώδες που δηλώνει η ιδιότητά του, αλλά βρίσκεται και κοντά στο ταμείο. Κοντά στη μεγάλη, την οριστική Σεισάχθεια. Συνεπώς, διπλός είναι ο σεβασμός που του αρμόζει.

Να, λοιπόν, γιατί αυτό το μάλλον ασήμαντο περιστατικό αποδείχθηκε ένα σημαντικότατο σφάλμα για την κυβέρνηση. Ουδείς εξαπατάται από τις ΕΔΕ και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Ολοι αντιλαμβάνονται ότι η εντολή ήταν της κυβέρνησης, μάλλον από τον Τσίπρα προσωπικώς. Η κοροϊδία ολοκληρώθηκε με την «επίσημη» απαγόρευση της χρήσης χημικών ξανά εναντίον συνταξιούχων. Αν το ΚΚΕ θέλει να συνεχίσει το παιχνίδι του με την κυβέρνηση, τώρα είναι που πρέπει να ξαναστείλει τους συνταξιούχους με αγριότερες διαθέσεις αυτήν τη φορά. Διότι οι αστυνομικοί δεν θα τους ψεκάσουν, θα τους τσακίσουν στο ξύλο με τον παραδοσιακό τρόπο.

Αλλά, για σταθείτε! Γιατί πρέπει αυτό να είναι απαραιτήτως κακό για την πρώτη φορά Αριστερά; Ο συνασπισμός που απαρτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ είναι, θυμίζω, και της οικολογίας. Να τη, λοιπόν, η διέξοδος για την κυβέρνηση. Το παραδοσιακό ξύλο είναι οικολογικό, άρα αριστερό, δηλαδή ανώτερο της δεξιάς βίας των χημικών. Ας υιοθετήσει αυτήν τη γραμμή ο ΣΥΡΙΖΑ και είναι βέβαιο ότι, με την παλαβομάρα που δέρνει τον πυρήνα των στελεχών του, θα βρεθούν πολλοί να τη χάψουν. Παρ’ όλα αυτά, επιμένω, είναι μια ιδέα με βάθος. Λόγου χάρη, μπορεί να φτιαχτούν μονάδες των ΜΑΤ για τους λεγόμενους vegans, τους υστερικούς της οικολογίας που δεν αγγίζουν ποτέ ζωικά προϊόντα. Αυτούς θα τους δέρνουν με αυθεντικά ξύλινα κλομπ. Με τα παλιά, αν βρίσκονται, που έχουν λειανθεί σε πλάτες και κεφάλια διαδηλωτών της δεκαετίας του 1960, ώστε η εμπειρία να έχει και ένα χαρακτήρα ιστορικό (η συνέχεια των αγώνων του λαού μας…) Σίγουρα αυτή η γραμμή είναι προτιμότερη από το να μπλέξει η κυβέρνηση σε έναν κυκεώνα λεπτομερών διαταγών για το πόσες σπρωξιές με την ασπίδα, ροπαλιές κ.λπ. αρμόζουν στο κάθε είδος συνταξιούχου. Διότι η απαγόρευση των χημικών εκεί οδηγεί.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή