«Οχι, όχι, πρέπει να δείξει λιγάκι σνομπ σε αυτήν τη σκηνή». Παρακολουθώ την Ελένη Σκότη, της ομάδας ΝΑΜΑ, να δίνει οδηγίες στην Κόρα Καρβούνη – Μπλανς Ντιμπουά, σε μια πρόβα του «Λεωφορείον ο πόθος» στο Σύγχρονο Θέατρο. Ο Γιάννης Τσορτέκης, ως Στάνλεϊ Κοβάλσκι, βάζει και βγάζει τα ρούχα του, ο ηχολήπτης συντονίζεται, τα σκηνικά περιμένουν. Η Μπλανς Nτιμπουά, ανάμεσα στα σκηνικά, μέσα σ’ ένα μικροαστικό τοπίο του αμερικανικού Νότου, το 1948, εκεί που προσπαθεί να πιαστεί από κάπου, από την αδελφή της Στέλα, από τον γαμπρό της Στάνλεϊ, από τον Μιτς, που τη θέλει αλλά κάνει μια λάθος κίνηση.
Οι συντελεστές της παράστασης είναι διασκορπισμένοι στην πλατεία και περιμένουν τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ελένης Σκότη, η οποία δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω. Στο διάλειμμα των προβών, στήνει πηγαδάκι με τον Γιώργο Χατζηνικολάου, που έχει δημιουργήσει τα σκηνικά και τα κοστούμια. Στήνω αυτί προσπαθώντας ν’ ακούσω τι σκέφτονται. Οι μέρες της πρεμιέρας πλησιάζουν – το άγχος διαδέχεται, η χημεία, όμως, που διαπνέει την Κόρα Καρβούνη και τον Γιάννη Τσορτέκη είναι έκδηλη.
«Πραγματεύεται το τι σημαίνει να είναι ένας άνθρωπος εύθραυστος και πώς η κοινωνία τον εκδιώκει – εκεί εντοπίζεται η διαχρονικότητά του. Η Μπλανς είναι ανάμεσά μας, μπορεί να μη μοιάζει με Ελληνίδα, αλλά είναι ένας άνθρωπος απένταρος στον δρόμο, ευάλωτος και ταπεινωμένος απέναντι στη “ζωούλα” των άλλων», λέει η Ελένη Σκότη, στο διάλειμμα από τις πρόβες. «Δεν είμαστε οι πρώτοι που ανεβάζουν αυτό το έργο – τιμή μας που καταπιαστήκαμε με αυτό, διότι έχει να κάνει με το ξένο, που είτε παίρνει συντονισμένο χαρακτήρα, άρα γίνεται φασισμός, είτε παραμένει σε προσωπικό επίπεδο, με του καθενός τις φοβίες. Είναι ένας φάρος», συμπληρώνει ο Γ. Χατζηνικολάου.
Η ερώτηση που με τριβελίζει είναι εάν ένας άνθρωπος πρέπει να φτάσει στα όρια της ευθραυστότητας για να ξεφορτωθεί τις αδυναμίες του. «Η Μπλανς, επειδή τρώει το ένα χαστούκι μετά το άλλο, πέφτουν οι μάσκες της. Δεν είναι εύθραυστη εξαρχής. Αυτοί που φαίνονται εξαρχής τόσο ευαίσθητοι, είναι χειριστικοί. Η Μπλανς δεν είναι τέτοιος τύπος», επισημαίνει η Κόρα Καρβούνη. Για τον Στάνλεϊ Κοβάλσκι, «πολλά πράγματα αποτελούν απειλές, διότι έχει ταλαιπωρηθεί πολύ στη ζωή του. Στο παρόν του βλέπουμε να προσπαθεί να ενταχθεί κάπου. Κι έρχεται η Μπλανς, η οποία από θέση όχι μόνο δεν ανήκει κάπου, αλλά είναι εκδιωγμένη από παντού. Εκεί γεννάται η σύγκρουση μεταξύ τους, που ασφαλώς και ερεθίζει τον Στάνλεϊ. Με την ατάκα “αυτό το βράδυ περιμέναμε” ξεκινάει η μάχη της επιβίωσης. Και οι δύο λειτουργούν ενστικτωδώς».
Η Στέλα Κοβάλσκι διαδραματίζει καταλυτικό ρόλο. «Είναι ο ενδιάμεσος κρίκος. Προσπαθεί να γεφυρώσει τ’ αγεφύρωτα. Από την αρχή θα υποστηρίξει την επιλογή της να παραμείνει με τον Στάνλεϊ. Παλεύει να πάρει θέση. Η Μπλανς, για την ίδια, είναι φάρος, αλλά σταδιακά γίνεται απειλή», αναφέρει η Ηλιάννα Μαυρομάτη – Στέλα Κοβάλσκι.
Πώς αισθάνεται η Μπλανς όταν ακούει να περιστρέφονται όλοι γύρω της; «Να ρωτήσουμε την Μπλανς, εγώ είμαι η Κόρα! Ο Στάνλεϊ έχει ακούσει πολλά, τη Στέλα τη βλέπει σαν παρανοϊκή, γιατί μένει σε μια μιζέρια και έχοντας κακοποιηθεί από τον σύζυγό της. Και η Μπλανς δεν μπορεί ν’ αντισταθεί. Ειδικά, βλέποντας τον Στάνλεϊ και λέγοντας “αυτός ο άντρας θα είναι ο εκτελεστής μου”. Προσπάθεια επιβίωσης σ’ έναν κόσμο χωρίς κατανόηση», λέει η Κόρα Καρβούνη.
Η Μπλανς, όμως, πιστεύει ακόμη στον κόσμο, δεν κρατάει παθητική στάση, ιδίως όταν ρίχνει το επίπεδό της ερωτευόμενη τον Μιτς. «Είναι βαρετό, πάντως, να θεωρείται “ντράμα κουίν” η Μπλανς. Σταδιακά, έχει χάσει τον κόσμο, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Φέρει μέσα την ενοχή της. Θέλει να υπερνικήσει τον θάνατο, σπαταλιέται, τη διώχνουν από παντού, κι έτσι καταλήγει στην αδελφή της. Είναι ίσως, εν τέλει, ένας πολύ δυνατός άνθρωπος. Οταν κοιτάει τον ουρανό και λέει “είναι πολλή η σύγχυση στον κόσμο” ή όταν αναφέρει “εμείς πρέπει να εμφυσήσουμε στους ανθρώπους τα τρυφερά συναισθήματα, όποια κι είναι η πιθανή κατάληξη”, αποδεικνύει ότι είναι φάρος καλοσύνης», συμπληρώνει η Κόρα Καρβούνη. «Είναι ένας φάρος που ρίχνει, τελικά, για μένα, το καράβι στα βράχια, διότι η Μπλανς τον ξεπερνάει και χάνει τον εαυτό του», λέει ο Γιώργος Δάμπασης, ο οποίος υποδύεται τον Μιτς.
«Φράση-κλειδί: “Δεν μου αρέσει η αλήθεια, μ’ αρέσει αυτό που θα ’θελα να είναι αλήθεια”. Εκεί καταλαβαίνουμε τη γνησιότητα της Μπλανς. Είναι ιδιοφυής. Μας ξεπερνάει σε πολλά επίπεδα. Είναι πιο ποιητική απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει. Η κοινωνία φτωχαίνει αποβάλλοντας την Μπλανς», προσθέτει ο Γιώργος Χατζηνικολάου. «Οι μικροζωές θέλουν πάντοτε να κάνουν μεγαλύτερα βήματα στη ζωή τους».
Σύγχρονο Θέατρο, Ευμολπιδών 45, Γκάζι. Από 13 Οκτωβρίου 2016 έως 29 Ιανουαρίου 2017. Πέμπτη – Σάββατο: 21.00, Κυριακή: 19.00.