Το πούλμαν του ΚΤΕΛ Εβρου, με κατεύθυνση την Ορεστιάδα, έφτασε στην ώρα του στο αεροδρόμιο της Αλεξανδρούπολης. Η μέρα είναι φωτεινή, αλλά πού και πού θολώνει από την υγρασία. Το πούλμαν, ολοκαίνουργιο και καθαρό, συνεχίζει τη διαδρομή του. Επικρατεί ησυχία· σαν να ’ναι το λεωφορείο άδειο, κάτι που μοιάζει λογικό, αφού οι περισσότεροι επιβάτες είναι φαντάροι και στρατιωτικοί που το πρώτο πράγμα που κάνουν, μόλις βολευτούν στη θέση τους, είναι να κοιμηθούν. Η εικόνα «ύπνος σε πούλμαν του ΚΤΕΛ», παρότι ακούγεται περισσότερο σαν τιμωρία, έχει κάτι κινηματογραφικό όταν έξω από τα παράθυρα απλώνεται η ελληνική Far East, με τα απέραντα χωράφια, την υγρασία του ποταμού Εβρου και τη σπάνια ανθρώπινη παρουσία.
Φέρες, Τυχερό, Σουφλί, Διδυμότειχο, Ορεστιάδα. Η διαδρομή μέσω αυτών των μικρών, τακτοποιημένων, βαλκανικών, εργολαβικών, λειτουργικών τόπων είναι μια περαντζάδα από κάτι δυσνόητο, μερικές φορές δυστοπικό, τόσο πραγματικό, που δεν μπορείς εύκολα να το κατανοήσεις. Μια μακρινή Ελλάδα, που δεν τη συναντάς αλλού – ίσως φταίει η πρωινή υγρασία του Εβρου, ίσως, πάλι, τα εγγύς σύνορα, οι ένστολοι που θέλουν να κλειστούν στο σπίτι όταν τελειώσει η βάρδια, οι ντόπιοι που, από τη μια, έχουν μιαν άλλη χώρα και, από την άλλη, βουνά και μακρινές διαδρομές. Ο Εβρος είναι πράγματι η Far East της Ελλάδας. Κι έχει κάτι άπιαστο.
Οταν στα τέλη της δεκαετίας του ’90 έπεσε στα χέρια μου το μυθιστόρημα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη «Κρυμμένοι άνθρωποι», δεν είχα ταξιδέψει στον Εβρο και απέδωσα τον σκοτεινό μυστικισμό του βιβλίου σε λογοτεχνικό σκηνικό που εξυπηρετούσε την πλοκή. Οταν, όμως, διέσχισα το ίδιο αυτό κομμάτι του νομού, παρακολουθώντας το, σαν ένα μονοπλάνο, μέσα από τα παράθυρα του λεωφορείου, πείστηκα ότι ο Εβρος έχει τη δική του, μοναδική –μυστικιστική και σκοτεινή– ενέργεια.