Εξι στόχους για τη δίκαιη και βιώσιμη ανάπτυξη θέτει η κυβέρνηση στο πλαίσιο της αναπτυξιακής στρατηγικής για την ελληνική οικονομία. Η εφαρμογή της, ωστόσο, τελεί αναπόφευκτα υπό πολλές αιρέσεις που σχετίζονται με την εντός και εκτός συνόρων πολιτική και οικονομική συγκυρία. Το προσχέδιο της αναπτυξιακής στρατηγικής παρουσιάστηκε στους εκπροσώπους των δανειστών κατά την τελευταία επίσκεψή τους στην Αθήνα, ενώ το τελικό κείμενο θα τεθεί υπόψη τους έως τις αρχές Νοεμβρίου. Κι αυτό διότι η κατάρτιση αναπτυξιακής στρατηγικής αποτελεί υποχρέωση της ελληνικής κυβέρνησης που απορρέει από το τρίτο μνημόνιο.
Οι έξι οριζόντιοι αναπτυξιακοί στόχοι είναι οι ακόλουθοι:
1) Αποκατάσταση δημοσιονομικής βιωσιμότητας. Στο κείμενο αναγνωρίζεται η ανάγκη για τη βελτίωση του φορολογικού συστήματος και την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και εισφοροδιαφυγής. Ωστόσο, την ίδια ώρα ομολογείται ότι «η εισπρακτική λογική των μέτρων δημιουργεί οικονομικές συνθήκες που ευνοούν τη μετακύλιση τομέων της οικονομικής δραστηριότητας στην άτυπη οικονομία». Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται η ανάγκη για φορολογική απλούστευση και διεύρυνση της φορολογικής βάσης.
2) Εκσυγχρονισμός του κράτους και της δημόσιας διοίκησης. Στα μέτρα περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων: ολοκλήρωση της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων, προσλήψεις νέου και υψηλά καταρτισμένου προσωπικού, απλοποίηση και κωδικοποίηση της νομοθεσίας, εξομάλυνση του κόστους πρόσβασης στη δικαιοσύνη, καθιέρωση κώδικα δεοντολογίας για τους εκλεγμένους αξιωματούχους.
3) Ενίσχυση της απασχόλησης. Οι πυλώνες για την επίτευξη του στόχου αυτού είναι η αναβάθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος και κυρίως η δημιουργία ενός συστήματος επαγγελματικής εκπαίδευσης και ο εκσυγχρονισμός του θεσμικού πλαισίου της αγοράς εργασίας. Το δεύτερο αποκτά ιδιαίτερη σημασία με δεδομένες και τις επικείμενες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές για τις εργασιακές σχέσεις. Στο προσχέδιο, πάντως, για την αναπτυξιακή στρατηγική προτείνονται τα ακόλουθα: ενίσχυση κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας, κατάργηση των ενώσεων προσώπων, αύξηση του χρόνου μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων, καθορισμός κατώτατου μισθού με συλλογικές διαπραγματεύσεις σε εθνικό επίπεδο και καθιέρωση ενιαίου κατώτατου μισθού ανεξαρτήτως ηλικίας. Στην κατεύθυνση της καταπολέμησης της αδήλωτης εργασίας, προτείνεται η παροχή έκπτωσης στο πρόστιμο που μπορεί να έχει επιβληθεί, σε περίπτωση που η επιχείρηση προσλάβει εργαζόμενο.
4) Προώθηση της κοινωνικής συνοχής. Τούτο σχεδιάζεται να επιτευχθεί μέσα από μέτρα ανακούφισης, αλλά και μέσω της προώθησης της κοινωνικής οικονομίας και κοινωνικής επιχειρηματικότητας.
5) Βελτίωση ανταγωνιστικότητας, προώθηση εξαγωγών και επενδύσεων. Περιλαμβάνονται μέτρα όπως η απλοποίηση της αδειοδότησης επιχειρήσεων (τα οποία πρόκειται να νομοθετηθούν το προσεχές διάστημα), των εξαγωγικών διαδικασιών, ενώ συστήνεται η Επιτροπή Ανταγωνισμού να υιοθετεί μια πιο οικονομική λογική.
6) Αξιοποίηση πόρων και χρηματοδοτικών εργαλείων.
Στο σχέδιο για την αναπτυξιακή στρατηγική γίνεται, τέλος, μια συνοπτική περιγραφή των κλάδων αιχμής για εξωστρεφή και καινοτόμο ανάπτυξη, κλάδοι που εν πολλοίς είχαν εντοπισθεί και σε προηγούμενες μελέτες. Αυτοί είναι: αγροτοδιατροφικός τομέας, μεταποίηση με έμφαση στη φαρμακοβιομηχανία, κατασκευές, ναυτιλία σε συνδυασμό με τα logistics και τις μεταφορές, τεχνολογίες πληροφοριών και επικοινωνίας, ενέργεια, τουρισμός και πολιτισμός.
Τα τρία πιθανά «αγκάθια»
Τρία πιθανά «αγκάθια», όλα εξωγενή, εντοπίζει η κυβέρνηση στην πορεία της ελληνικής οικονομίας προς την ανάπτυξη. Αυτά είναι: πρώτον, η μη τήρηση της συμφωνίας από την πλευρά της Τουρκίας για το προσφυγικό, με αποτέλεσμα την επιστροφή της ροής προσφύγων σε υψηλά και δύσκολα διαχειρίσιμα επίπεδα, δεύτερον, η περαιτέρω ενίσχυση φυγόκεντρων τάσεων από την E.E. μετά και το δημοψήφισμα για το Brexit, και μάλιστα και σε χώρες της Ευρωζώνης, και τρίτον, η αποσταθεροποίηση του γερμανικού και του ιταλικού τραπεζικού συστήματος.
Από την άλλη, η κυβέρνηση θεωρεί ότι τα κρίσιμα μεγέθη της οικονομίας θα βελτιωθούν από το 2017, μεταξύ αυτών και οι επενδύσεις, για τις οποίες εκτιμά μέσο ρυθμό αύξησής τους 13% στο διάστημα 2017-2020, έναντι μέσης ετήσιας απώλειας 13,8% την περίοδο 2008-2014.