Κάθε κυβέρνηση που διαπιστώνει ραγδαία πτώση της δημοτικότητάς της κυριεύεται από ένα είδος πανικού. Σπάνια αναζητεί τα αίτια της φθοράς στην πολιτική της και κατά κανόνα αποδίδει την πτώση της σε εξωγενείς παράγοντες. Βλέπει να βυσσοδομούν εναντίον της οι πάντες. Τα μέσα ενημέρωσης, οι συνδικαλιστές, η Δικαιοσύνη και τέλος η «παραπλανημένη κοινωνία», η οποία δεν αντιλαμβάνεται ότι είναι θύμα μιας πανταχόθεν συνωμοσίας και παραπληροφόρησης. Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ακούς τους υπουργούς της στην τηλεόραση να ισχυρίζονται πως τίποτε το στραβό δεν συμβαίνει.
Ολα βαίνουν καλώς και σύμφωνα με τον κυβερνητικό «σχεδιασμό». Ακόμη και οι μαζικές αντιδράσεις των «παραπληροφορημένων πολιτών» εναντίον της πολιτικής της, σύμφωνα με τον κ. Κατρούγκαλο, είναι θετικές και υποβοηθητικές της «σκληρής» διαπραγμάτευσης με την τρόικα. Ο ίδιος υπουργός εξέφρασε, μάλιστα, την «πικρία» του γιατί οι αντιδράσεις αυτές δεν είναι «μαζικότερες» και «εντονότερες», δείχνοντας να αδιαφορεί πλήρως για τα όρια μεταξύ κυνισμού και χλευασμού των θυμάτων της πολιτικής του.
Ωστόσο, υπάρχει μια ουσιώδης διαφορά στον πανικό της καταρρέουσας κυβέρνησης, έναντι των προκατόχων της. Εκείνες, συνήθως, δέχονταν στωικά την «υπονόμευση» και προτιμούσαν τον ρόλο του «αδικηθέντος» θύματος, εγκαταλείποντας ήρεμα τη διακυβέρνηση. Αλλωστε, η εναλλαγή των κομμάτων στην εξουσία είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας. Η σημερινή κυβέρνηση, όμως, συμπεριφέρεται διαφορετικά και –κυρίως– επικίνδυνα. Αντί να δεχθεί τη φθορά της, ως αναπόφευκτη, έναντι των εξαγγελιών και των πεπραγμένων της, αντιδρά επιθετικά και απεγνωσμένα, προκειμένου να διατηρήσει την κατοχή και τη νομή της εξουσίας. Σ’ αυτήν, δε, την «τακτική» ομονοούν και συμπράττουν όλοι οι υπουργοί, αλλά και άπαντα τα στελέχη της, που αναμένουν την επετηρίδα της υπουργοποίησής τους. Δηλαδή, πιστεύουν πως το «πρώτη φορά Αριστερά» δεν σημαίνει μια 4ετή ή –έστω– οκταετή (που σπάνια συμβαίνει) παραμονή τους στην εξουσία, αλλά μόνιμη κατάληψη και κατοχή. Η αντίληψη αυτή επιχειρείται να εφαρμοστεί με την προσπάθεια ελεγχόμενης και στρατευμένης πληροφόρησης του λαού, με τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης και των άλλων θεσμικών λειτουργιών, με την εγκαθίδρυση ενός κομματικού κράτους, το οποίο θα αστυνομεύεται και θα διευθύνεται, σε όλους τους τομείς, από πιστούς και φανατικούς κομισάριους.
Δεν πρόκειται για κωμική αντίληψη, ούτε για σταλινική παρωδία. Υπάρχουν πρόσωπα στον ΣΥΡΙΖΑ που την πιστεύουν ακράδαντα και προσπαθούν να την εφαρμόσουν. Εστω και αν συγχέουν τη δογματική τους αγκύλωση με την πολύχρονη βουλιμία τους για την εξουσία. Διότι, τι άλλο σημαίνει η καινοφανής, για δημοκρατικό πολίτευμα, άποψη του κ. Κατρούγκαλου κ.ά. συριζαίων, πως το κόμμα τους μπορεί «άνετα» να ασκεί και τους δύο θεσμικούς ρόλους του πολιτεύματος. Δηλαδή, να κυβερνά και συγχρόνως να ελέγχει την εξουσία, ως αντιπολίτευση. Να επιβάλει αντιλαϊκούς νόμους και ταυτόχρονα να εκφράζει στους δρόμους τη λαϊκή αγανάκτηση. Γιατί να υπάρχουν άλλα και περιττά κόμματα;.. Θα ήταν λάθος να θεωρήσουμε την παραπάνω αντίληψη γελοία και γραφική. Το ουσιώδες είναι πως πολλοί στην κυβέρνηση πιστεύουν σ’ αυτήν και –κυρίως– προσπαθούν να την εφαρμόσουν. Φυσικά θα αποτύχει, τελικά. Διότι, αν μη τι άλλο, για πρώτη φορά, από την πτώση της χούντας, προκαλεί στην κοινή γνώμη το αίσθημα διακινδύνευσης της δημοκρατίας…