Φανταστικό σενάριο βγαλμένο απ’ το πρόσφατο παρελθόν: ο πρωθυπουργός κ. Παπαδήμος προσκαλεί τους βουλευτές που στηρίζουν την κυβέρνησή του, από Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΛΑΟΣ, για ποτό, σάντουιτς-«μπόμπες» και ελαφρά μουσική στο Μέγαρο Μαξίμου. Δεύτερη παραλλαγή: ο πρωθυπουργός κ. Σαμαράς προσκαλεί τους βουλευτές που στηρίζουν την κυβέρνησή του, από Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, για ποτό, σάντουιτς-«μπόμπες» και ελαφρά μουσική στο Μέγαρο Μαξίμου. Μπορείτε για μισό λεπτό να φανταστείτε τι θα έλεγε η τότε αντιπολίτευση γι’ αυτές τις σεμνές δεξιώσεις; Εύκολο είναι, νομίζω, να το φέρετε στο μυαλό σας· δεν θέλει και πολλή φαντασία: «Αυτοί διασκεδάζουν, ενώ η χώρα πνίγεται από τα μνημόνια, κόσμος αυτοκτονεί, η ΕΡΤ θρηνεί τους πεσόντες της, μαθητές λιποθυμούν για μια τυρόπιτα» κ.ο.κ.
Να σας πω τη μαύρη αλήθεια, δεν θα είχε και άδικο τότε ο ΣΥΡΙΖΑ να αντιδράσει σε μια τέτοια βραδιά. Γιατί αυτή η πρόκληση; Εστω και αν το βασικό πιάτο της δεξίωσης είναι μικρές, ταπεινές «μπόμπες»; «Πού βρίσκετε την όρεξη, κύριοι;», θα φώναζαν και ως προς αυτό, ποιος να κακολογήσει τον τότε ΣΥΡΙΖΑ;
Η μικρή λεπτομέρεια είναι ότι δεν συνέβη καμία από τις παραπάνω μαζώξεις στο Μέγαρο Μαξίμου. Μάλλον ούτε που πέρασε από το μυαλό του κ. Παπαδήμου και του κ. Σαμαρά να οργανώσουν μια βραδιά που παραπέμπει στο μεταξικό «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;». Ουδεμία όρεξη θα είχε να τσουγκρίσει το ποτό του ο κ. Βενιζέλος με τον κ. Καρατζαφέρη ή ο κ. Σαμαράς με τον κ. Κουβέλη. Η συγκυβέρνησή τους ήταν ένα αναγκαίο κακό για να μη διαλυθεί η χώρα. Δεν ήταν περίπατος κάτω από τις μπουκαμβίλιες.
Ε, λοιπόν, για τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ η συγκυβέρνηση είναι ακριβώς αυτό: ένας ευχάριστος περίπατος κάτω από τις μπουκαμβίλιες! Τα παιδιά αγαπιούνται, πώς το λένε; Το έδειξαν από τις ωραίες ημέρες της ορκωμοσίας τους, τότε «που είχαν λουλούδια μες στην καρδιά» – ακόμη έχουν. Το έδειξαν και προχθές με την όμορφη βραδιά χαλάρωσης στην αποκλεισμένη, τρομοκρατημένη (κατά τα άλλα) Ηρώδου Αττικού.
Και δεν τίθεται ζήτημα για το τι θα πει ο κόσμος, που στο μεταξύ πληρώνει με αίμα και ιδρώτα. Αφιερωμένο σε αυτόν τον «υπέροχο λαό», εξάλλου, πρέπει να ήταν το άσμα που έπαιξε στο πιάνο του πρωθυπουργικού μεγάρου ο κ. Ζουράρις: Ασε με να φύγω, σε παρακαλώ…