Δεν διέρχεται η χώρα τη χειροτέρα φάση από την ανεξαρτησία της, αν και με την εκδήλωση της κρίσεως το 2010, επήλθε σάρωση –και θα εξακολουθήσει επί πολύ ακόμη– του οικονομικού συστήματος, με τις οικτρές και εμφανείς κοινωνικές επιπτώσεις. Η μείζων διαφορά από το παρελθόν είναι ότι εξέλιπαν οι σταθερές, που σε συνθήκες τραγικότερες απέτρεπαν την πλήρη αποσύνθεση και με άπειρες θυσίες επέρχονταν σε κάποια φάση ανόρθωσης.
Οι σταθερές αυτές ήσαν τα Ανάκτορα, ο Στρατός και οι Δυνάμεις –προστάτιδες σε πρώτη φάση, σύμμαχοι στη συνέχεια, όταν η Ελλάς προσχώρησε στο ΝΑΤΟ. Υπερβασίες υπήρχαν ασφαλώς κατά καιρούς, που οδηγούσαν σε εσωτερικές συγκρούσεις, σε περιπέτειες με τις γειτονικές μας χώρες, αλλά οι σταθερές αυτές ουδέποτε αμφισβητήθηκαν από την πλειοψηφία των πολιτών.
Δεν ήσαν όλοι οι Ελληνες μοναρχικοί· κάποιοι ανέχονταν τη μοναρχία, κάποιοι ήσαν κατά καιρούς πολέμιοί της, κυρίως από τους συγκροτούντες τη μέση και ανωτέρα τάξη, και φυσικά οι ριζοσπάστες και οι κομμουνιστές, όταν συγκρότησαν κόμμα πολιτικό. Αλλά σε περιόδους κρίσεως τα Ανάκτορα αναλάμβαναν πρωτοβουλία και η κρίση εκτονωνόταν προσωρινώς βεβαίως. Ο Γεώργιος Α΄ ανέθεσε τη διακυβέρνηση στον Ελευθέριο Βενιζέλο, μετά το Κίνημα στου Γουδή. Ο Γεώργιος Β΄ ανέδειξε τον Ιωάννη Μεταξά και ο Βασιλεύς Παύλος τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πρωθυπουργό μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου Παπάγου.
Δεν ήσαν όλοι οι Ελληνες ικανοποιημένοι με τις επιλογές αυτές, αλλά και στις τρεις περιπτώσεις από το χάος η χώρα εισήλθε για ένα διάστημα τουλάχιστον, σε φάση ανορθώσεως.
Η δεύτερη σταθερά ήταν ο Στρατός και από τα πρώτα χρόνια της Επαναστάσεως εξεδηλώθη σύγκρουση μεταξύ του «πολιτικού», υπό την ηγεσία των Φαναριωτών και του «στρατιωτικού» υπό τους Καπεταναίους.
Δεν ήταν ο Στρατός ο ισχυρός βραχίονας της Δεξιάς· τον Ελευθέριο Βενιζέλο εστήριξαν κατ’ επανάληψη κινηματίες. Ούτε και όργανο του Στέμματος, διότι αντιμοναρχικά στρατιωτικά κινήματα εξεδηλώθησαν ήδη από τη βασιλεία του Οθωνος. Η δικτατορία των Συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου δεν εστράφη μόνον κατά του πολιτικού κόσμου, αλλά και εναντίον του Βασιλέα Κωνσταντίνου, που ουδέποτε συνεργάσθηκε μαζί της.
Η οικτρά δικτατορία, αλλά κυρίως η εγκληματική ενέργεια εναντίον της Κύπρου, απέβαλε τις Ενοπλες Δυνάμεις από την εσωτερική πολιτική σκηνή. Εως τότε οι πολιτικές παρεμβάσεις του Στρατού ατύπως έστω αναγνωρίζονταν ακόμη και από τα κόμματα που εθίγοντο.
Η σταθερά των Προστάτιδων Δυνάμεων όχι απλώς δεν αμφισβητούνταν, αλλά τα πρώτα κόμματα που εμφανίσθηκαν στην ανεξάρτητη Ελλάδα ήσαν το Ρωσικό, το Αγγλικό και το Γαλλικό, τα οποία και μετέφεραν στο εσωτερικό τις διαφορές μεταξύ των Δυνάμεων. Ο Διχασμός ήταν συνέπεια αυτής της τάσεως, όπως και ο Εμφύλιος που ακολούθησε. Μόνον μετά την ένταξη στο ΝΑΤΟ υπήρξε μία κάποια εξομάλυνση.
Στα χρόνια της Μεταπολιτεύσεως επεχειρήθη η δημιουργία μιας νέας σταθεράς, η Ευρωπαϊκή Ενωση. Αλλά το 2016 δεν είναι το 1980, όταν η χώρα ενετάχθη στην ΕΟΚ. Η Ενωση εισήλθε σε κρίση· τα μέλη της αυτενεργούν. Και από την αποσυσπείρωση ενδέχεται να οδηγηθούμε στη διάλυση. Η Ευρώπη δεν είναι πλέον μία σταθερά – εάν υποτεθεί ότι ποτέ υπήρξε. Δοθέντος μάλιστα του χάους που καλλιεργείται εσωτερικώς από όλες τις πλευρές αρχίζει να ανακύπτει ανάγκη αυταρχικής διοικήσεως και τούτο θα σημάνει τέλος οριστικό της Μεταπολιτεύσεως. Ουδείς ανεύθυνος μιας τέτοιας εξελίξεως.