Χρήστος Λούλης
Ευτυχισμένος μέχρι… υστερίας
Ο Γιάννης Χουβαρδάς επιστρέφει αυτόν τον χειμώνα στο Θέατρο Πορεία, σκηνοθετώντας τους «Τρεισευτυχισμένους» («Le plus heureux de trois», 1870) του Γάλλου κωμωδιογράφου Ευγένιου Λαμπίς. Ο Χρήστος Λούλης θα είναι ανάμεσα στο λαμπερό καστ (Λαέρτης Μαλκότσης, Αγγελος Παπαδημητρίου, Λένα Παπαληγούρα, Αλκηστις Πουλοπούλου, Δημήτρης Τάρλοου κ.ά.). Πόσο… τρεισευτυχισμένος αισθάνεται; «Πολύ, σε σημείο υστερίας», απαντά γελώντας. Υποδύεται τον Ερνέστο, τον πιστό υπηρέτη ενός πλούσιου, που στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο πιστός, αφού διατηρεί ερωτική σχέση με τη γυναίκα του αφεντικού του.
«Πάνω στο συγκεκριμένο τρίγωνο βασίζεται αυτό το απίστευτα ανατρεπτικό έργο. Και στην απληστία των ηρώων. Τα θέλουν όλα, τα αποκτούν όλα και, τελικά, δεν μπορούν να τα αντέξουν. Είναι τόση η ευτυχία τους, που τους πλακώνει!» Τι τον έχει «δέσει» με τον Γιάννη Χουβαρδά; Μετράει πολλά χρόνια –και πολλές επιτυχίες– η συνεργασία τους. «Με αναγκάζει, με τον τρόπο του, να είμαι σαφής πάνω στη σκηνή. Τόσο όσο ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να είμαι. Κάθε φορά που δουλεύουμε μαζί, εκπλήσσομαι με το πόσο άνετα γίνεται αυτό – σχεδόν αυτόματα…»
«Τρεισευτυχισμένοι» Θέατρο Πορεία, από 21.1.2017
Μάκης Παπαδημητρίου
Και βιομήχανος, και κομπάρσος
Σε μια παράσταση-υβρίδιο, όπου το μυθιστόρημα του Εντ Μακ Μπέιν «Λύτρα για τον βασιλιά» (1959) συναντά το «High and Low» του Ακίρα Κουροσάβα (1963), υποδύεται τον βιομήχανο υποδημάτων Γκόντο, που αντιμετωπίζει το ηθικό δίλημμα αν θα πληρώσει ή όχι τα λύτρα σε μια συμμορία η οποία απήγαγε κατά λάθος το παιδί ενός υπαλλήλου του, νομίζοντας πως είναι το δικό του. «Δεν μπορώ να πω ότι με ξετρέλανε ο ρόλος», λέει με αφοπλιστική ειλικρίνεια ο Μάκης Παπαδημητρίου. «Η συνεργασία με τον Σύλλα Τζουμέρκα και τη Γιούλα Μπούνταλη ήταν αυτό που μέτρησε για να πω το “ναι”».
Αυτή δεν θα είναι, όμως, η μοναδική παράσταση της σεζόν για εκείνον. Τον Ιανουάριο θα τον δούμε, μαζί με τον Γιώργο Χρυσοστόμου, στη σκηνή του Θεάτρου του Νέου Κόσμου στην… κωμικοτραγωδία «Πέτρες στις τσέπες του» της Μαρί Τζόουνς. Η υπόθεση εκτυλίσσεται σε μια επαρχιακή πόλη της Ιρλανδίας, όπου κινηματογραφείται μια χολιγουντιανή υπερπαραγωγή. Ο Τσάρλι και ο Τζέικ είναι δύο ντόπιοι βοηθητικοί ηθοποιοί. Πώς είναι να υποδύεται τον κομπάρσο ένας πρωταγωνιστής; «Πολύ προκλητικό και ενδιαφέρον υποκριτικά, αλλά και χρήσιμο. Σε γειώνει, πέφτει ο εγωισμός σου!»
«Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά – Ενας δολοφόνος στο Τόκιο», Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών, 25-30.12 και 2-8.1.2017
«Πέτρες στις τσέπες του», Θέατρο του Νέου Κόσμου, από 19.1.2017
Εμιλυ Κολιανδρή
Ανδρικός ρόλος χωρίς μεταμφίεση
H Βιόλα ναυαγεί σε μια άγνωστη χώρα και αναγκάζεται να μεταμφιεστεί σε νεαρό άντρα, τον Σεζάριο, προκειμένου να εργαστεί ως υπηρέτης στην Αυλή του δούκα Ορσίνο, τον οποίο σύντομα ερωτεύεται. Ομως, αλίμονο, εκείνος αγαπά την κόμησσα Ολίβια… Αυτή είναι, εν ολίγοις, η υπόθεση της «Δωδέκατης νύχτας», ενός από τα πιο γνωστά και δημοφιλή έργα του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, που ανεβάζει το Εθνικό Θέατρο σε μετάφραση Νίκου Χατζόπουλου και σκηνοθεσία Δημήτρη Καραντζά. «Και δεν πρόκειται, αμιγώς, για κωμωδία, όπως οι πιο πολλοί πιστεύουν, γιατί δίπλα στα κωμικά στοιχεία υπάρχουν και στιγμές βαθιά δραματικές, σχεδόν υπαρξιακές», διευκρινίζει η Εμιλυ Κολιανδρή, η ερωτοχτυπημένη Βιόλα της ιστορίας. Είναι η δεύτερη φορά που θα… αναμετρηθεί με χαρακτήρα του Σαίξπηρ, και μάλιστα ανδρικό.
«Η ιδιομορφία, η δυσκολία αλλά, εν τέλει, η γοητεία του ρόλου είναι ότι υποδύομαι τον Σεζάριο χωρίς καμιά απολύτως μεταμφίεση! Αυτό φαίνεται αρχικά περιοριστικό, όμως τελικά λειτουργεί απελευθερωτικά. Γιατί το έργο είναι μια ελεγεία για τον έρωτα, που δεν έχει φύλο. Αυτό που έχει σημασία όταν ερωτευόμαστε είναι αυτό που μας συμβαίνει, το συναίσθημα, και όχι αυτός ή αυτή που ερωτευόμαστε, το αντικείμενο του πόθου μας, στο οποίο εμείς βλέπουμε τα χαρακτηριστικά που θέλουμε να δούμε»…
«Δωδέκατη νύχτα» Εθνικό Θέατρο, Κτίριο Τσίλλερ, Κεντρική Σκηνή, από 20.10
Δημήτρης Σαμόλης
Ο «Γιώργος» είναι πονηρός…
Μια παλιά τραγουδίστρια της δεκαετίας του ’70, που ποτέ δεν κατάφερε να κάνει καριέρα, προβάλλει τα δικά της διαψευσμένα όνειρα πάνω στην κόρη της, πείθοντάς τη να συμμετάσχει σε ένα τάλεντ σόου. Αυτός είναι ο άξονας της «Δεύτερης φωνής», του καινούργιου έργου των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα που ανεβαίνει στο Θέατρο Αποθήκη, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη. Και κάποια στιγμή στο «κάδρο» μπαίνει ο Γιώργος, ένας μάνατζερ που η νεαρή γνωρίζει στο πλατό του σόου και ο οποίος την… ξελογιάζει – ερωτικά και επαγγελματικά: ο πολυτάλαντος Δημήτρης Σαμόλης.
«Μου αρέσει πολύ το έργο· και δεν το λέω επειδή παίζω, πίστεψέ με. Είναι συναρπαστικός και απίστευτα έξυπνος ο τρόπος που συνδυάζει στοιχεία δραματικά και κωμικά». Πώς θα περιέγραφε τον χαρακτήρα που υποδύεται; «Ο Γιώργος είναι ένας τύπος παμπόνηρος, που για να επιβιώσει κάνει αυτό που ξέρει καλά: πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Υπάρχουν πολλοί τέτοιοι στην Ελλάδα σήμερα. Ανέκαθεν υπήρχαν. Το πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν πολλοί που… αγοράζουν».
«Δεύτερη φωνή» Αποθήκη, από 14.10
Λένα Παπαληγούρα
Συνάντηση με τον Μικρό Πρίγκιπα
Τη βρήκα στη Θεσσαλονίκη για «Το βιβλίο της Κατερίνας» του Αύγουστου Κορτώ, που διασκεύασε και σκηνοθέτησε ο Γιώργος Νανούρης. «Αυτή η παράσταση δεν μας αφήνει να την αφήσουμε!» λέει η Λένα Παπαληγούρα. Κι έτσι τον χειμώνα θα την ξαναδούμε ως Κατερίνα και στην Αθήνα, για μερικά Δευτερότριτα. Αλλά αυτός δεν θα είναι ο μοναδικός ρόλος με τον οποίο θα αναμετρηθεί. Γιατί υπάρχει ο ξεχωριστός «Mon Petit Prince», «μια παράσταση για ενηλίκους με ανήλικη ματιά», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου. Το κείμενό της ήταν πολύ οικείο. «Το είχα διαβάσει στα παιδικά μου χρόνια και συχνά από τότε επέστρεφα σ’ αυτό. Γιατί ο “Μικρός Πρίγκιπας” είναι από τα πιο πολυδιαβασμένα βιβλία, από αυτά που νομίζουμε ότι γνωρίζουμε καλά, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει, γιατί κάθε φορά που το πλησιάζουμε μας αποκαλύπτει και κάτι καινούργιο».
Ποια είναι η αγαπημένη της φράση από την παράσταση που θα ανεβεί στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά; «Κάτι που λέω προς το τέλος: Για όλους τα αστέρια σιωπούν. Ομως εγώ θα γελάω από εκεί πάνω. Κι όταν θα έρθει η παρηγοριά –γιατί πάντα έρχεται– για σένα όλα τα άστρα θα γελούν…» Και μετά τον «Πρίγκιπα», το θέατρο Πορεία. Εκεί θα τη δούμε και στις «Τρεις αδελφές» του Τσέχοφ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου, και στους «Τρεισευτυχισμένους» του Ευγένιου Λαμπίς, που θα σκηνοθετήσει ο Γιάννης Χουβαρδάς. «Αγαπώ και τους ανθρώπους αυτού του θεάτρου, και την πολύπαθη γειτονιά του, την Πλατεία Βικτωρίας, που χρειάζεται στήριξη», λέει η Λένα.
«Mon Petit Prince» Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, από 19.10
«Τρεις αδελφές» Θέατρο Πορεία, από 26.10
«Οι τρεισευτυχισμένοι» Θέατρο Πορεία, από 21.1.2017
Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Σε διπλό ταμπλό
Επειτα από πέντε χρόνια στη Γερμανία, «όπου πήγα γιατί χρειαζόμουν ένα διάλειμμα και έφτασα να δουλεύω με τρελούς ρυθμούς», επέστρεψε στην Ελλάδα και φέτος υπογράφει δύο παραστάσεις ως σκηνοθέτης. Το «Πάρτι γενεθλίων» του Χάρολντ Πίντερ, στο Από Μηχανής Θέατρο, ήταν ένα έργο που από σπουδαστής στη δραματική σχολή ονειρευόταν. Το επέλεξε γιατί «περιγράφει πολλά από όσα σήμερα βιώνουμε: την απειλή, το παιχνίδι θύτη-θύματος, τον φόβο». Φόβο για τι; «Να εκτεθούμε στον άλλο, άρα και να δεθούμε…».
Στη δεύτερη παράσταση, η πρόταση ήρθε από το θέατρο Ανεσις και αφορούσε στο «Στρίψιμο της βίδας», διασκευή της εμβληματικής νουβέλας τρόμου του Χένρι Τζέιμς που γράφτηκε το 1886, με πρωταγωνιστές τη Θάλεια Ματίκα και τον Ιάσονα Παπαματθαίου. «Με γοητεύει αυτό το έργο», λέει ο Δημοσθένης Παπαδόπουλος, «γιατί μπορείς να το δεις από πολλές διαφορετικές πλευρές, να το περάσεις από το δικό σου φίλτρο. Η δική μου προσέγγιση δεν είναι αυτή του θρίλερ, αλλά μάλλον ψυχαναλυτική. Γιατί υπάρχει και αυτή η εκδοχή… Τα υπόλοιπα επί σκηνής».
«Πάρτι γενεθλίων» Από Μηχανής Θέατρο, από 11.11
«Το στρίψιμο της βίδας» Ανεσις, από 10.1.2017
Μαρία Ναυπλιώτου
Τετ α τετ με μια στρίγκλα
«Μα, να παίζεις τη στρίγκλα εσύ, ένα τόσο γλυκό πλάσμα; Kόντρα ρόλος…» της λέω και βάζει τα γέλια. «Μη νομίζεις, είμαι κανονικός άνθρωπος, έχω κι εγώ τις όχι και τόσο γλυκές στιγμές μου», λέει η Μαρία Ναυπλιώτου, που φέτος θα υποδυθεί την κακότροπη και οξύθυμη Κατερίνα στο σαιξπηρικό «Ημέρωμα της στρίγκλας», σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα. Στον ρόλο του… θηριοδαμαστή Πετρούκιου, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. «Με δυσκόλεψε πολύ η στρίγκλα!» παραδέχεται η Μαρία.
«Γιατί προσπάθησα να κατανοήσω τι συμβαίνει σ’ αυτήν τη γυναίκα, τι είναι αυτό που την αλλάζει. Διάβασα πολύ το κείμενο, βασανίστηκα, κουβέντιασα πολύ με τον Γιάννη και τελικά κατάλαβα πως ο Σαίξπηρ στην πραγματικότητα περιγράφει μια φαντασίωση, αυτό που όλοι επιθυμούμε: το αντικείμενο του πόθου μας να μας υποταχθεί πλήρως». Αν και παίζει πρώτη φορά στο συγκεκριμένο έργο, η θητεία της στον Σαίξπηρ είναι μεγάλη. Τι τη γοητεύει στα κείμενά του; «Αυτά που δεν μας φανερώνει. Πάντα υπάρχει ένα πρώτο επίπεδο δράσης, αλλά ταυτόχρονα και ένα δεύτερο, κρυφό, ένας ασυνείδητος κόσμος της βαθιάς επιθυμίας, ο οποίος τελικά είναι αυτός που κινεί τα νήματα…»
«Ημέρωμα της στρίγκλας» Θέατρο Βρετάνια, από 14.10
Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Σε τέσσερα κομμάτια
Τρέχει από τη μία πρόβα στην άλλη, με ρυθμούς –και αντοχές– μαραθωνοδρόμου. Τέσσερις παραστάσεις που σκηνοθετεί, οι δύο σε επανάληψη. Το «Για όνομα», «γαλλικό μπουλβάρ, ένα feelgood έργο που αποδεικνύει ότι οι αληθινές σχέσεις δεν διαρρηγνύονται», και «Ο θεός της σφαγής», «που χρησιμοποιεί το βελούδο του μπουλβάρ για να κρύψει κάτι αιχμηρό και πικρό», λέει ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης. Η επιτυχία τους πέρυσι ήταν μεγάλη, «γιατί ικανοποίησαν τον σκοπό τους». Αλλά υπάρχουν και δύο καινούργιες.
Η «Δεύτερη φωνή» των Ρέππα-Παπαθανασίου «μιλάει για το μεταπολιτευτικό αμερικανικό-ελληνικό όνειρο, της αναγνώρισης και του… λουτροκαμπινέ». Και ο «Αύγουστος» του Τρέισι Λετς (που είδαμε στη μεγάλη οθόνη) «δεν είναι τόσο “στρογγυλεμένος” όσο η ταινία, αλλά οξύ, πικρό και αστείο». Του αρέσει (και) πίσω από τη σκηνή. «Η σκηνοθεσία συνδυάζει ένα… υψιπετές κομμάτι, ένα άλλο απτό, του “μαστορέματος”, και την ικανότητα να επικοινωνήσεις αυτό που έχεις φτιάξει». Και ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία; «Να σκηνοθετώ μια παράσταση ώστε να τη βλέπει κανείς σαν να πίνει ένα ποτήρι νερό! Να κυλάει αβίαστα…»
«Για όνομα» Θέατρο Αλίκη, από 5.10
«Ο θεός της σφαγής» Θέατρο Αθηνών, από 5.10
«Δεύτερη φωνή» Αποθήκη, από 14.10
«Αύγουστος» Θέατρο Δημήτρης Χορν, μέσα Δεκεμβρίου
Κατερίνα Λέχου
Μία γυναίκα, δύο άντρες
Στο «Από τη σιωπή ως την άνοιξη» του Λεωνίδα Προυσαλίδη, σε σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ, θα μοιραστεί τη σκηνή με τον Γιάννη Φέρτη και τον Νικήτα Τσακίρογλου, που η πλοκή τούς θέλει δίδυμους αδελφούς. Εκείνη θα μπει στη ζωή τους και θα την αναστατώσει. «Είμαι η Ηλέκτρα, μια γυναίκα που έρχεται από το εξωτερικό. Εχει έναν διαλυμένο γάμο, έχει παρατήσει το παιδί της, είναι κυνηγημένη από τον ίδιο της τον εαυτό, γιατί στην ουσία από αυτόν προσπαθεί να ξεφύγει», λέει η Κατερίνα Λέχου.
«Ο ρόλος μου είναι καταλυτικός, αλλά μικρός. Αλλά αυτό δεν είχε σημασία, ενθουσιάστηκα με το έργο, δεν έχω ξαναπιάσει σύγχρονο ελληνικό κείμενο με τέτοια δύναμη, ήθελα οπωσδήποτε να είμαι σ’ αυτή την παράσταση. Κι έπειτα, είναι οι ηθοποιοί με τους οποίους θα συνυπάρξω. Και η απόλυτη πρωταγωνίστρια να είσαι, από τους ανθρώπους που έχεις δίπλα σου δεν εξαρτάσαι; Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για υποκριτικά “μεγέθη” όπως ο Τσακίρολγου και ο Φέρτης…» Δράμα, κωμωδία ή θρίλερ, το έργο επιχειρεί να μιλήσει για την άνιση μάχη με τον χρόνο και για τον έρωτα, το μοναδικό, ίσως, μέσο δικαίωσης μιας ανθρώπινης ύπαρξης. Τι γοήτευσε σ’ αυτό τη δημοφιλή ηθοποιό; «Η σκοτεινή πλευρά της ηρωίδας, την οποία καλούμαι να φωτίσω…»
«Από τη σιωπή ως την άνοιξη» Θέατρο Δημήτρης Χορν, από 19.10
Ευγενία Δημητροπούλου
Ξανά στη… χρονομηχανή
Το λέει συχνά πως της αρέσει να μπαίνει στη… χρονομηχανή με τους ρόλους που υποδύεται. Και φέτος το αποδεικνύει περίτρανα: Οφηλία στον «Αμλετ» του Γιάννη Κακλέα, «Νίκη» στη θεατρική μεταφορά του μπεστ σέλερ του Χρήστου Χωμενίδη από τον Σταμάτη Φασουλή, «Στέλλα Βιολάντη», η δημοφιλής ηρωίδα του Ξενόπουλου, στην ομώνυμη παράσταση που σκηνοθετεί ο Γιώργος Λύρας. Από την Αγγλία του Σαίξπηρ έως τη μεταπολεμική Ελλάδα, η Ευγενία Δημητροπούλου θα διανύσει πολλά χιλιόμετρα επί σκηνής. «Αυτές οι εναλλαγές με μπερδεύουν αλλά και με βοηθούν ταυτόχρονα. Παίρνω πράγματα από τη μία πρόβα και τα “μπολιάζω” στην άλλη με τρόπο δημιουργικό, χωρίς καλά-καλά να καταλαβαίνω τον μηχανισμό μέσα από τον οποίο αυτό γίνεται. Ισως αυτό να οφείλεται σε κάποιον βαθμό και στην κούραση: σε απελευθερώνει, αφήνει χώρο στον αυθορμητισμό!» λέει η ίδια. Ειδικά με την Οφηλία είχαν «ξανασυναντηθεί» πριν από πέντε χρόνια. Αλλά τίποτα δεν είναι πια ίδιο. «Είναι διαφορετική η μετάφραση, διαφορετικός ο σκηνοθέτης, διαφορετικός ο θίασος. Διαφορετική κι εγώ. Με τις εμπειρίες μιας ολόκληρης πενταετίας στα “υλικά” μου. Κι αυτή είναι η μαγεία στη δουλειά μας…»
«Αμλετ» Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, από 10.11
«Στέλλα Βιολάντη» Θέατρο Χώρα, από 5.12
«Νίκη» Ελληνικός Κόσμος, τον Φεβρουάριο του 2017
Νίκος Ψαρράς
Xωρίς φόβο, με πάθος
«Φοβάσαι; Τι φοβάσαι άραγε περισσότερο; Τους άλλους; Τον εαυτό σου; Να αφεθείς; Να ερωτευτείς; Να πεθάνεις; Ή μήπως να ζήσεις;» Αυτά τα ερωτήματα θέτει το «Φοβάσαι;», μια παράσταση της Ελενας Καρακούλη βασισμένη στο έργο του Ανταμ Σάιντελ «Catch the Butcher». Ο Νίκος Ψαρράς υποδύεται έναν σίριαλ κίλερ, τον Μπιλ, που απάγει μια άγνωστη γυναίκα, τη Νάνσυ (Αλεξία Καλτσίκη), και την αλυσοδένει στο υπόγειο του σπιτιού του. «Πρόκειται για ένα ερωτικό θρίλερ αλλά με πολύ χιούμορ, που στόχο έχει να δείξει πώς μέσα από την ασχήμια μπορεί να προκύψει κάτι όμορφο», μου λέει. Τον δυσκόλεψε ο ρόλος; «Πολύ. Γιατί έπρεπε να μπω στο μυαλό ενός ανθρώπου που κάνει τόσο φρικτά πράγματα και να κατανοήσω τον μηχανισμό με τον οποίο τα θεωρεί απολύτως δικαιολογημένα. Αλλά αυτές οι δυσκολίες αποτελούν το δέλεαρ· κάνουν ακόμα μεγαλύτερη τη γοητεία ενός χαρακτήρα.
Ξέρεις, μου αρέσει να δοκιμάζομαι σε διαφορετικά πράγματα. Το χειρότερο για μας τους ηθοποιούς είναι να μας επιλέγουν για ρόλους στους οποίους έχουμε ήδη δοκιμαστεί και επιτύχει». Βέβαια, για τον ίδιο, ο πήχυς της δυσκολίας είναι ακόμα μεγαλύτερος στο «Φοβάσαι;», αφού το σκηνοθετεί η συζυγός του. «Και όπως καταλαβαίνεις, η πρόβα δεν σταματά ποτέ. Συνεχίζεται και στο σπίτι!»
«Φοβάσαι;» Θέατρο Ιλίσια – Βολανάκη, από 26.10
Γιάννης Νιάρρος
Τζαμάροντας με… Οικονομίδη!
Ο Γιάννης Οικονομίδης του «Σπιρτόκουτου» και του «Μαχαιροβγάλτη» αφήνει για λίγο τη μεγάλη οθόνη για να σκηνοθετήσει στο Εθνικό Θέατρο το «Στέλλα κοιμήσου», ένα νέο κείμενο που ο ίδιος έγραψε μαζί με τον Βαγγέλη Μουρίκη – εμπνευσμένο από τη «Στέλλα Βιολάντη» του Ξενόπουλου. Με αφορμή έναν απαγορευμένο έρωτα, το έργο καταγράφει τη σημερινή πραγματικότητα και ανατέμνει έναν κόσμο εδραιωμένο στο ψέμα, στο χρήμα, στη χυδαιότητα και στο έγκλημα. Το όνειρο της κοινωνικής ανόδου και της υλικής ευμάρειας εξουδετερώνει κάθε αξία και διαβρώνει συμπεριφορές και συνειδήσεις.
Ο Γιάννης Νιάρρος υποδύεται τον Γιωργάκη Γερακάρη, μοναδικό γιο του Αντώνη Γερακάρη. «Είναι το ρεμάλι της οικογένειας. Παντελώς χαμένος, προσπαθεί να βγάλει φωνή, αλλά δεν καταφέρνει να ακουστεί. Απαντά στη βία του πατέρα-αφέντη με τη μελαγχολία και ποτέ δεν θα γίνει ο γιος που ήθελε η οικογένειά του», λέει ο ταλαντούχος ηθοποιός. Πώς είναι να δουλεύει με τον βραβευμένο σκηνοθέτη; «Προσπαθούμε να βάλουμε τους εαυτούς μας στις ακραίες συνθήκες στις οποίες ζουν οι χαρακτήρες, αλλά πάντα μέσα από τον τρόπο που εκείνοι σκέφτονται. Η παράσταση είναι σε μεγάλο βαθμό αυτοσχεδιαστική και μοιάζει με συναυλία! Ο Γιάννης, εκτός από μαέστρος που συντονίζει τα όργανα που θα τζαμάρουν, βρίσκεται μαζί μας πάνω στη σκηνή…»
«Στέλλα κοιμήσου» Εθνικό Θέατρο – Σκηνή «Νίκος Κούρκουλος», από 13.10
Χαρά–Μάτα Γιαννάτου
Αγγλία-Λαμπεντούζα, μια παράσταση δρόμος
Ο Στέφανος είναι ψαράς στη Λαμπεντούζα, το γραφικό νησί όπου η Αφρική συναντά την Ιταλία, με τις ονειρεμένες παραλίες που τώρα όμως είναι γεμάτες πτώματα προσφύγων. Στο Λονδίνο, η Ντενίζ είναι μια Κινεζοεγγλέζα εργαζόμενη φοιτήτρια που μαζεύει από πόρτα σε πόρτα τις δόσεις καταναλωτικών δανείων μιας εισπρακτικής εταιρείας. Οι δύο ήρωες της «Λαμπεντούζα», του βραβευμένου Βρετανού θεατρικού συγγραφέα Αντερς Λουστγκάρτεν, δεν συναντώνται ποτέ. Οι ηθοποιοί που τους ενσαρκώνουν, όμως, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου –Χαρά-Μάτα Γιαννάτου και Αργύρης Ξάφης– συνυπάρχουν στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια της παράστασης του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου. «Πρόκειται για δύο παράλληλους μονολόγους», εξηγεί η Χαρά-Μάτα. «Είναι δύσκολο να παίζεις έτσι, χωρίς αλληλεπίδραση. Οταν τα φώτα σβήνουν στη δική μου πλευρά και ο προβολέας πέφτει πάνω στον Αργύρη, ουσιαστικά γίνομαι κι εγώ κοινό!» Τι την έχει γοητεύσει στο έργο; «Παρά το ζοφερό “φόντο”, αφήνει μια χαραμάδα ανοιχτή, να περάσει η ελπίδα. Και το γεγονός ότι η Ντενίζ είναι μιγάδα. Κι εγώ, που έχω ελληνογερμανική καταγωγή, την καταλαβαίνω απόλυτα. Στην Ελλάδα πάντα με αποκαλούσαν Γερμανίδα και στη Γερμανία Ελληνίδα…»
«Λαμπεντούζα» Θέατρο του Νέου Κόσμου, από 28.10
Λίλα Μπακλέση
Τα ’80s τής ταιριάζουν
Η Πόπη είναι τραγουδίστρια σε ένα παρακμιακό κέντρο διασκέδασης της επαρχίας – τραγουδάει μεγάλα σουξέ της εποχής, από Αντζελα Δημητρίου μέχρι Τζένη Βάνου, και για το νυχτοκάματο κάνει και κονσομασιόν. Την υποδύεται η Λίλα Μπακλέση, που δηλώνει ενθουσιασμένη που συμμετέχει στην παράσταση «Αυτή η νύχτα μένει», βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή, σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή. Το έργο ανατρέχει στα θρυλικά σκυλάδικα της επαρχίας και «ζουμάρει» σε ένα κολάζ ανθρώπων που μαγνητίζονται από λαϊκά τραγούδια και παρασύρονται σε ένοχες νύχτες. Πώς καταφέρνει η νεαρή ηθοποιός να μπει στην ατμόσφαιρα των ’80s;
«Για κάποιον περίεργο λόγο, αισθάνομαι πολύ οικεία σ’ αυτό το περιβάλλον, νιώθω πολύ κοντά σ’ εκείνη τη δεκαετία, που τόσο καθόρισε την εικόνα της σημερινής Ελλάδας – και με καλό, και με κακό τρόπο». Και από ενδυματολογικής πλευράς; Πώς της φαίνονται οι βάτες και τα λαμέ; «Η αλήθεια είναι πως, όταν είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, ήταν σαν να έβλεπα τη μαμά μου σε φωτογραφίες εκείνης της εποχής. Πλάκα είχε!»
«Αυτή η νύχτα μένει» Περιοδεία στην Ελλάδα (Νοέμβριος 2016-Απρίλιος 2017) με ενδιάμεσο σταθμό, τον Δεκέμβριο, το Passport Κεραμεικός
Αντίνοος Αλμπάνης
Ηρωας του Μεσοπολέμου
Οταν η τηλεοπτική μεταφορά της «Αστροφεγγιάς» του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου προβαλλόταν στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 και έκανε θραύση, εκείνος ήταν αγέννητος. Και να που φέτος θα τον δούμε να υποδύεται τον κεντρικό ήρωα, Αγγελο Γιαννούζη, στη θεατρική «Αστροφεγγιά» του Πέτρου Ζούλια, στο θέατρο Χώρα. «Τόσο εγώ όσο και τα περισσότερα παιδιά της γενιάς μου έχουμε πολλά κοινά στοιχεία με τους νέους του Μεσοπολέμου. Ζούμε ακριβώς στη μέση μιας μετάβασης προς το άγνωστο. Βρισκόμαστε στην πλέον παραγωγική περίοδο της ζωής μας, σε μια χώρα όπου το δικαίωμα στο όνειρο αποτελεί πολυτέλεια. Οπως τότε, έτσι και τώρα το κράτος, αδυνατώντας να βρει ταυτότητα, ταΐζει ελπίδα ένα ολόκληρο έθνος, από φόβο μήπως και καταστραφεί το… τίποτα», λέει ο Αντίνοος Αλμπάνης. Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία-πρόκληση στον ρόλο του; «Αυτό που με δυσκολεύει είναι η αφετηρία του ήρωά μου. Το γεγονός ότι ο Αγγελος Γιαννούζης μεγάλωσε σε ένα κοινωνικό περιβάλλον δίχως μεσαία τάξη, όμως οι συναναστροφεές του ήταν αστικής προέλευσης, και αυτή είναι μια συνθήκη εντελώς άγνωστη για μένα. Η δική μου γενιά, στην πλειονότητά της, γεννήθηκε στη μεσαία τάξη και πρόλαβε την ευημερία. Πρόλαβε να ονειρευτεί, να ελπίσει και να αναπνεύσει. Ο Αγγελος, όμως, όχι».
«Αστροφεγγιά» Θέατρο Χώρα, από τα τέλη Οκτωβρίου