Στην Ελένη Βερναδάκη χρωστάμε πολλά. Οχι μόνο τη δική της τέχνη αλλά τη δύναμη να είναι μια αυθύπαρκτη δημιουργός για πολλά χρόνια και να συμβάλλει αποφασιστικά και σχεδόν επαναστατικά (δίχως να το επιδιώξει) σε μια άλλη θεώρηση της ίδιας της κεραμικής τέχνης. Η Ελένη Βερναδάκη άλλαξε την ελληνική κεραμική. Της έδωσε άλλη πνοή, την αποδέσμευσε και από τη χρήση και από τη φόρμα, της έδωσε υπεραξία ακόμη και πέρα από το ίδιο το αντικείμενο. Πολλοί θυμούνται το «ADC» της οδού Βαλαωρίτου, ένα σημείο υψηλής αισθητικής στην καρδιά της Αθήνας. Ο ίδιος ο Μόραλης, όπως έχει διηγηθεί σε συνέντευξή της η Πέγκυ Ζουμπουλάκη, της είχε εμπιστευθεί την εκτέλεση του κεραμικού του έργου και η ίδια η Βερναδάκη είχε επί της ουσίας οργανώσει εκ νέου το βλέμμα πάνω στην κεραμική τέχνη, πέρα από την πεπατημένη.
Το Μουσείο Μπενάκη της οδού Πειραιώς παρουσιάζει την Τετάρτη 12 Οκτωβρίου (8 μ.μ.) την έκδοση μονογραφίας 558 σελίδων αφιερωμένης στο έργο της, σε επιμέλεια και κείμενα της ιστορικού τέχνης Ευγενίας Αλεξάκη. Θα είναι μια σύνθετη εκδήλωση με γενικό τίτλο «Ελένη Βερναδάκη. 1095°C», που θα κατακλυστεί από μια οπτικοακουστική εγκατάσταση μεγάλης κλίμακας με τη συνοδεία ηλεκτρονικών μουσικών σχεδιασμών. Το βίντεο που θα προβληθεί είναι φόρος τιμής στην Ελένη Βερναδάκη και θα πλαισιώσει με εορταστικό τρόπο την έκδοση της μονογραφίας. Η σύλληψη και ο σχεδιασμός είναι των Βασίλη Ζηνιαδάκη & Em Kei, τα κινούμενα γραφικά και το μοντάζ του Χάρη Λαλούση και η ζωντανή ηλεκτρονική μουσική από τους Kostadis και Παύλο Γκούσιο. «Πάνω από 400 κεραμικά έργα έχουν φωτογραφηθεί, κινηματογραφηθεί και τοποθετηθεί σε ένα “πλανητικό” σύστημα, σε ένα σύμπαν όπου κυριαρχούν οι φόρμες των δημιουργιών της. Πιάτα γίνονται πλανήτες, αιωρούμενες τσαγιέρες χάνονται στο Διάστημα και γλυπτά-δορυφόροι ταξιδεύουν ανάμεσα σε πήλινα θραύσματα, αποτυπώνοντας το άπειρο στο έργο της Βερναδάκη, της δημιουργού που μετατρέπει αυτές τις μορφές σε στέρεα ύλη στους 1.095°C».