Οι κεφαλαιακές ανάγκες των κινεζικών τραπεζών ενδέχεται να εκτιναχθούν έως και στο 1,7 τρισ. δολάρια, όσο δηλαδή το 16% του ΑΕΠ της χώρας, δεδoμένου ότι συνεχίζεται η διόγκωση του χρέους των κινεζικών επιχειρήσεων, καθώς και των μη εξυπηρετούμενων δανείων. Αυτόν τον κώδωνα κινδύνου για το κινεζικό χρηματοπιστωτικό σύστημα κρούει ο διεθνής οίκος αξιολόγησης Standard & Poor’s, ο οποίος εκτιμά ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί. Την προσεχή διετία η υπερχρέωση των εταιρειών θα εξακολουθήσει, ενώ τα επισφαλή δάνεια θα εκτιναχθούν έως το 2020 στο 17% του συνόλου των πιστώσεων των κινεζικών τραπεζών. «Η υπόθεση εργασίας έχει να κάνει με το ότι ο ρυθμός αύξησης των εταιρικών δανείων θα βαίνει αυξανόμενος τα επόμενα δύο χρόνια», παρατηρεί ο Πέρι Τσαν, αναλυτής πιστώσεων της S&P Global Ratings. «Στη συνέχεια, θα υπάρξει αποκλιμάκωση, καθώς η κινεζική οικονομία θα αποκαθιστά την ισορροπία της και θα αναπροσανατολίζεται από το μοντέλο των επενδύσεων και της βαριάς βιομηχανίας σε ένα άλλο ηπιότερο με εξάρτηση από την κατανάλωση και τον κλάδο παροχής υπηρεσιών». Τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια από το 5,6% επί του συνολικού το 2015 θα φθάσουν περίπου στο 10% έως το 2020.
Εάν επαληθευθεί, τώρα, το πιο δυσοίωνο σενάριο και δεν υπάρξει εξισορρόπηση της αγοράς, τότε θα εκτιναχθεί το ποσοστό των «κόκκινων» δανείων στο 17% στα τέλη της δεκαετίας και θα υποχρεωθούν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους σε ποσοστό ισοδύναμο με το 16% του ονομαστικού ΑΕΠ της χώρας (δηλαδή κατά 11,3 τρισ. γουάν/ 1,7 τρισ. δολάρια). «Πιστεύουμε πως όλο το σύστημα στην Κίνα μπορεί να αντεπεξέλθει σε ακόμη μεγαλύτερα επισφαλή δάνεια», υπογραμμίζει ο αναλυτής πιστώσεων της S& P Global Ratings Κιανγκ Λιάο. «Ωστόσο, σε μία τέτοια προοπτική θα ασκηθούν ισχυρότερες πιέσεις στα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα της χώρας, ορισμένα εκ των οποίων θα χρειαστούν ανακεφαλαιοποίηση». Αξίζει να αναφερθεί πως από την αρχή της διεθνούς οικονομικής κρίσης το 2008 τα ποσοστά χορηγήσεων έχουν αυξηθεί σε επίπεδο εταιρειών, νοικοκυριών και τοπικής αυτοδιοίκησης, ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι η κεντρική κυβέρνηση κατόρθωσε να περιστείλει την αναλογία δημοσίου χρέους προς ΑΕΠ κατά ένα τρίτο.