Ουδένα εξέπληξε η στάση του δρος Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, στην Ουάσιγκτον και η σύγκρουσή του με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) σχετικώς με το θέμα του ελληνικού χρέους. Ο δρ Σόιμπλε είναι επί της ουσίας ένας Γερμανός εθνικιστής, στην πλέον πρόσφατη εκδοχή αυτού του φαινομένου, που σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να συγχέεται με τις εκφάνσεις του εθνικισμού σε αυτή τη χώρα κατά το παρελθόν.
Από την άποψη αυτή οι θέσεις του δρος Σόιμπλε είναι δόκιμες και σεβαστές. Ο εθνικισμός της σήμερον συναντάται και σε άλλες χώρες της Ενώσεως ως τάση διαμαρτυρίας για την καταθλιπτική επιρροή της Γερμανίας στο θέμα της οικονομικής πολιτικής της Ευρωζώνης ή στη διαχείριση του προσφυγικού προβλήματος.
Αλλά και αυτό ανεμένετο ως φυσική εξέλιξη λόγω της παρακμής της Γαλλίας. Απλώς αναδεικνύεται για μία φορά ακόμη ότι το πρόβλημα ήταν και παραμένει συνάρτηση του γερμανικού όγκου, που και στο παρελθόν διατάραξε τις ευρωπαϊκές ισορροπίες και οδήγησε σε δύο καταστρεπτικούς πολέμους.
Η στάση του δρος Σόιμπλε θα ήταν κατανοητή εάν οι προσεχείς ομοσπονδιακές εκλογές ενδέχετο να απειλήσουν την υφιστάμενη καθεστηκυία τάξη πολιτικών πραγμάτων σε αυτή τη χώρα. Τέτοιο πρόβλημα αντιμετωπίζουν η Γαλλία, η Ιταλία και κάποιες άλλες χώρες. Οχι, όμως, η Γερμανία. Τα αποτελέσματα των εκλογών στα διάφορα κρατίδια της Ομοσπονδίας αλλά και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, οι Σοσιαλδημοκράτες, που προηγούνται σχετικώς, και οι Χριστιανοδημοκράτες, παρά τις απώλειες, μπορούν να σχηματίσουν ανέτως κυβέρνηση συνεργασίας και αδιαταράκτως να διαχειρισθούν τις τύχες της Γερμανίας. Το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα των Εναλλακτικών [AfD] κινείται γύρω στο 15%.
Κατά συνέπειαν, ο δρ Σόιμπλε λειτουργεί απλώς ως κομματάρχης. Οχι ως «Ευρωπαίος πολιτικός», έννοια πρακτικώς μη υφιστάμενη σε καμία χώρα της Ενώσεως, αλλά ούτε καν ως μεριμνών για τη σταθερότητα της χώρας του. Διότι εάν στη διάρκεια μιας νέας τετραετίας, τα δύο κόμματα εξουσίας ανησυχούν ότι δεν θα είναι δυνατόν να αντιμετωπίσουν την αυξανόμενη επιρροή του AfD, τότε κάτι πολύ εφιαλτικό βρίσκεται εν εξελίξει στην Ευρώπη.
Παρά ταύτα ο δρ Σόιμπλε έχει κάθε δικαίωμα να λειτουργεί ως κομματάρχης, μόνον που τότε ποία η διαφορά του από τους υπόλοιπους «λαϊκιστές» πολιτικούς, τους παρ’ ημίν, αλλά και τους υπολοίπους σε άλλες χώρες της Ενώσεως; Δεν πρόκειται μόνον απλώς περί αυτού. Οταν τη διακυβέρνηση της Ελλάδος ανέλαβαν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ και άρχισαν οι ολέθριοι ερασιτεχνισμοί, ο δρ Σόιμπλε είχε την υποστήριξη των πάντων, σήμερα, όμως, οι ισορροπίες έχουν διαταραχθεί. Το κύρος της Γερμανίας υπονομεύεται σταθερά. Αναμένουμε πότε ο δρ Σόιμπλε θα παύσει να ενεργεί ως κομματάρχης για να ανάγει θέματα της εκλογικής του περιφέρειας σε προβλήματα πανευρωπαϊκών διαστάσεων.