Το παλαιό, το νέο και το… φρικασέ

Το παλαιό, το νέο και το… φρικασέ

1' 52" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Ισως όταν για πρώτη φορά μπήκε στην ελληνική μαγειρική «διάλεκτο» το φρικασέ, να υπήρξαν κάποιοι παραδοσιακοί μάγειρες που αντιστάθηκαν στη νέα αυτή, εκ Γαλλίας προερχόμενη, τεχνική που επιτυχώς αγκαλιάσαμε στη συνέχεια. Σίγουρα η ελληνική κουζίνα βασίζεται κατά κύριο λόγο στην αρχή  της  διατήρησης  της  καθαρής γεύσης, της ηπιότητας και της απλότητας.

Παρ’ όλα αυτά αν παρέμενε δογματική, κλειστοφοβική, αρνητική στις νέες προκλήσεις, πολλά πράγματα θα έλειπαν σήμερα ακόμη κι από το καθημερινό τραπέζι. Δεν θα είχαμε ενσωματώσει για παράδειγμα στις μαγειρικές μας συνήθειες την ένταση, τους τολμηρούς συνδυασμούς, τον πλούτο της ανατολίτικης κουζίνας και πολλά πολλά άλλα ξένα δάνεια που εμπλούτισαν και ανανέωσαν τα ήδη υπάρχοντα. Με λίγα λόγια, η ιστορία της μαγειρικής εμπεριέχει την επιμειξία, την περιπέτεια, ναι, συχνά και την υπερβολή. Δεν ξέρω γιατί το πρώτο που σκέφτηκα ήταν το φρικασέ, διαβάζοντας την προ ολίγων ημερών ανακοίνωση του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδος, του οργάνου που νομίζει ότι εκφράζει τους Ελληνες καλλιτέχνες, με την οποία δηλώνει την αντίθεσή του στην τοποθέτηση του σύγχρονου γλυπτού, δημιουργία της εικαστικού Βένιας Δημητρακοπούλου, στον κήπο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου της Αθήνας «ενός γλυπτού που “κυριαρχεί” στη θέαση του ΕΑΜΑ, δεσπόζει και δεν έχει επικοινωνία με τον συγκεκριμένο χώρο», όπως γράφει μεταξύ άλλων νόστιμων η ανακοίνωση. Οι συντάκτες της σπεύδουν να υπερτονίσουν παρ’ όλα αυτά ότι δεν κάνουν αισθητική αποτίμηση του γλυπτού –αν και στη συνέχεια το χαρακτηρίζουν έναν μεγάλο και σκιερό όγκο–, αλλά καταγγέλλουν ότι δεν τηρήθηκαν οι δέουσες, νόμιμες διαδικασίες για την τοποθέτηση εικαστικών έργων σε δημόσιους χώρους.

Το πιο ωραίο κομμάτι της ανακοίνωσης, όμως, είναι το εξής: «Tελευταία υπάρχει η τάση να εκτίθενται σύγχρονα έργα δίπλα ή μέσα σε αρχαιολογικούς χώρους και αρχαιολογικά μουσεία. Το συνηθισμένο – επιφανειακό ιδεολόγημα που προβάλλεται στις περιπτώσεις αυτές είναι ότι έτσι γίνεται ο “διάλογος του παλαιού με το νέο”».

Δεν είναι καθόλου σπάνιο –ειδικά στις μέρες μας είναι συχνότατο φαινόμενο– να μιλάμε πολύ ή να γράφουμε πολύ όταν δεν έχουμε τίποτα να πούμε. Θα περίμενε όμως κανείς από τους συντάκτες της ανακοίνωσης, έστω να έχουν περάσει μια βόλτα από την περιοδική έκθεση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, την οποία θα «συνοδεύει» το γλυπτό σε όλη τη διάρκειά της. Μια πολύ ωραία έκθεση για την ανθρώπινη περιπέτεια, τις νέες ιδέες, τις ανταλλαγές. Την ασίγαστη ανάγκη και επιθυμία μας για ταξίδι και αναζήτηση.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή