Στη μεγάλη αίθουσα εκδηλώσεων της ελεγχόμενης από τους αντάρτες πόλης δεν έπεφτε καρφίτσα. Πολλές εκατοντάδες άνδρες παρίσταντο στην κηδεία του πατέρα στελέχους των αντικαθεστωτικών. Ομως η κυβέρνηση της χώρας απέδειξε μία ακόμη φορά ότι κανένας στόχος δεν βρίσκεται εκτός ορίων: δύο βόμβες των 250 κιλών έπεσαν στην αίθουσα, σκοτώνοντας 140 ανθρώπους και τραυματίζοντας 600. Η οργάνωση Human Rights Watch έκανε λόγο για πιθανό έγκλημα πολέμου, ενώ οι κάτοικοι της πολιορκημένης πόλης θεώρησαν ως υπεύθυνη όχι τόσο την ανίσχυρη κυβέρνηση, όσο τη μεγάλη δύναμη που τη στηρίζει και την εξοπλίζει.
Η περιγραφή δεν αφορά τους αντάρτες στο πολιορκημένο Χαλέπι, τους φονικούς βομβαρδισμούς του Ασαντ και την καθοριστική παρέμβαση της Ρωσίας. Τα παραπάνω γεγονότα συνέβησαν το Σάββατο 8 Οκτωβρίου στη Σανάα της Υεμένης. Οι αντάρτες που ελέγχουν την πόλη είναι οι φιλικοί προς το Ιράν Χούθι, η κυβέρνηση που βομβαρδίζει είναι η εξόριστη κυβέρνηση της Υεμένης με τη βοήθεια της Σαουδικής Αραβίας και στον ρόλο της δύναμης που εξοπλίζει την κυβέρνηση, ανεφοδιάζει τα αεροσκάφη της εν πτήσει, παρέχει πληροφορίες για στόχους και πολύτιμη διπλωματική κάλυψη βρίσκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο βομβαρδισμός αυτός δεν είναι ο μοναδικός (σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ, πάνω από 4.000 άμαχοι έχουν σκοτωθεί και πάνω από 7.000 έχουν τραυματιστεί στην Υεμένη από τότε που ξεκίνησε η εκστρατεία αεροπορικών βομβαρδισμών, τον Μάρτιο του 2015) είναι όμως αρκετά «διδακτικός», γιατί έρχεται σε μια στιγμή που οι κατηγορίες περί εγκλημάτων πολέμου εκτοξεύονται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα – συνήθως εις βάρος της Ρωσίας.
Στις αρχές της εβδομάδας, ο Γάλλος πρόεδρος Ολάντ οδήγησε τον Ρώσο πρόεδρο Πούτιν να ακυρώσει την επίσκεψή του στο Παρίσι, κατηγορώντας ανοικτά τη Ρωσία για συνεργασία σε εγκλήματα πολέμου. Ο δε Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Μπόρις Τζόνσον, υποστήριξε ότι η συμπεριφορά της στη Συρία μετατρέπει τη Ρωσία σε «κράτος παρία», ενώ οι ΗΠΑ διαμηνύουν σε όλους τους τόνους ότι εξετάζουν «μη διπλωματικές» λύσεις επέμβασης στο συριακό. Ομως, όποιοι και αν είναι οι λόγοι της δραματικής όξυνσης του ανταγωνισμού Δύσης – Ρωσίας, μπορούμε μετά βεβαιότητος να συμπεράνουμε ότι το βασικό κριτήριο δεν είναι η υποτιθέμενη οργή για τους θανάτους αμάχων (σύμφωνα με το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, περίπου 400 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους στο Χαλέπι μετά την κατάρρευση της εκεχειρίας, στις 19 Σεπτεμβρίου).
Επίσης, η βασική κινητήρια δύναμη της δυτικής πολιτικής στη Συρία δεν είναι η μάχη κατά του ριζοσπαστικού ισλάμ, αφού οι αντάρτες στο Χαλέπι λαμβάνουν κάθε υποστήριξη παρότι στάθηκε αδύνατο να διαχωριστούν οι μετριοπαθείς φιλοδυτικοί από τους προσκείμενους στην Αλ Κάιντα.
Παρεμπιπτόντως, σφίγγει και ο κλοιός γύρω από τους τζιχαντιστές του ISIS, αλλά αυτή η μάχη φαίνεται ότι απασχολεί πολύ λιγότερο τη Δύση από ό,τι το βασικό διακύβευμα του πολέμου της Συρίας. Το διακύβευμα είναι το να φύγει η Συρία από την τροχιά της Ρωσίας, με την ανατροπή της δυναστείας των Ασαντ, οι οποίοι εδώ και τέσσερις δεκαετίες αποτελούν αγκάθι για την ανεμπόδιστη άσκηση δυτικής επιρροής στη Μέση Ανατολή.
Ούτε βέβαια η προσφυγική κρίση παίζει κάποιον ουσιαστικό ρόλο στη χάραξη της πολιτικής για το Συριακό, αφού αν τα ευχολόγια περί ανακοπής των προσφυγικών ροών είχαν βάση, θα μεταφράζονταν σε γνήσιες προσπάθειες ειρήνευσης. Αντ’ αυτών, παρατηρείται ένας ανατροφοδοτούμενος κύκλος επιδείνωσης, με αναλαμπές συνομιλιών, όπως αυτές που επρόκειτο να διεξαχθούν χθες στη Λωζάννη ανάμεσα στους υπουργούς Εξωτερικών των ΗΠΑ, της Ρωσίας και πολλών χωρών της περιοχής.
Αμέσως πριν από αυτό, όμως, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν κατηγόρησε τη Γαλλία ότι δεν επιδεικνύει την παραμικρή διάθεση συνεργασίας και ότι κατέθεσε στο Συμβούλιο Ασφαλείας ψήφισμα για τη Συρία χωρίς καμία συνεννόηση, προκειμένου να προκαλέσει το ρωσικό βέτο και να ανεβάσει τις εντάσεις. Ο Ρώσος πρόεδρος διερωτήθηκε αν όλα αυτά είναι προς το συμφέρον των Ευρωπαίων πολιτών – και δεν χρειάζεται να συμφωνεί κανείς συνολικά μαζί του για να διατυπώσει με ανησυχία την ίδια απορία.