Το συνέδριο. Μια υπόθεση που ξεκίνησε με λενινιστική πόζα και κατέληξε με βορειοκορεατική αποθέωση του αρχηγού: 93,5%. (Γιάνη! Πες κάτι. «Ουάου», ακούγεται από το βάθος…) Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αποτύπωση της παντοδυναμίας του Αλέξη Τσίπρα «warts and all» (δηλαδή, μαζί με τις κρεατοελιές), όπως λένε οι Βρετανοί σε μια αξιοπρόσεκτα αηδιαστική έκφραση που έχουν.
Ο Τσίπρας έκανε κυριολεκτικά ό,τι ήθελε· μέχρι και ψηφοφορία τους έβαλε να επαναλάβουν, επειδή ήταν «τελείως κόντρα» –δικά του λόγια– με την εισήγηση που είχε κάνει. (Αυτό πολλά μας διδάσκει, και για τον ίδιο τον Τσίπρα και για την ποιότητα των ανθρώπων που τον ακολουθούν αφοσιωμένοι όσο τους διατηρεί στην εξουσία…) Oλοι του στενού κύκλου του εξελέγησαν ψηλά: Τσακαλώτος, Φίλης, Βούτσης, Σκουρλέτης, Πολλάκης, Παππάς. Περίσσεψαν θέσεις και για την αδελφή του Ζανέτ και τον εξάδελφο Γεώργιο!
Ωστόσο, το πρόβλημα παραμένει και είναι η «κυβέρνηση των δύο», όπως την είπε (προειδοποιητικά) προ δεκαημέρου ο Κλάους Ρέκλινγκ, για να ακολουθήσει έπειτα η δυσάρεστη έκπληξη με τη ρημάδα τη δόση που εκκρεμεί ένα χρόνο τώρα. Η σύγκρουση με τους εταίρους, θελω να πω, είναι κάτι περισσότερο από μια απλή πιθανότητα και ο ανασχηματισμός, όσο ριζικός και αν είναι, δεν θα κάνει διαφορά επί της ουσίας: μεταρρυθμίσεις με αυτούς δεν γίνονται – μην παιδεύεστε με φρούδες ελπίδες.
Αντιθέτως, έχω να σας προτείνω πολύ πιο χρήσιμες και θεραπευτικές ασχολίες, στις οποίες κατέφυγα εγώ το Σαββατοκύριακο που πέρασε, και κατάλαβα πόσο απαραίτητες είναι για την εσωτερική ισορροπία. Δυστυχώς, δεν έχει άλλες συναυλίες στην Αθήνα η Φιλαρμονική του Βερολίνου – πάντως, ο άγνωστος χορηγός, με τη γενναιοδωρία του οποίου ακούσαμε την ενδεχομένως καλύτερη ορχήστρα του κόσμου, έδωσε πολλή χαρά σε πολύ κόσμο και αυτό ας είναι μια ικανοποίηση. Oμως, η εγκατάσταση της Ελένης Πανουκλιά –μια σύλληψη απλή, αλλά δυνατή– σε επιμέλεια Καλλιόπης Μηνιουδάκη θα είναι ανοικτή στο κοινό έως τις 23 του μηνός, οπότε προλαβαίνετε να πεταχτείτε μέχρι το παλιό ελαιουργείο στα Αισχύλεια της Ελευσίνας. Η πρόσβαση του κοινού είναι μετά τις 8 μ.μ. και προτιμότερες οι νύκτες χωρίς φεγγάρι. Οι κυρίες χωρίς τακούνια, παρακαλώ…
Ο κληρονόμος του
Στα χρόνια της ωριμότητάς μου (λέω τώρα…), ποτέ δεν αμφέβαλα για τη μεγάλης αξίας γνώση που έδωσαν στη ζωή μου οι ατελείωτες ώρες που ξόδεψα βλέποντας ξανά και ξανά τις ταινίες του μεγάλου Λουί ντε Φινές, είτε μικρός στους θερινούς κινηματογράφους είτε μεγάλος στο dvd. Διότι, χάρη σε αυτήν τη διαρκή μελέτη, είμαι τώρα σε θέση να παρακολουθώ με ευχέρεια τη θαυμάσια παράσταση στην οποία έχει εξελιχθεί η ανεπανάληπτη προεδρία Ολάντ στη Γαλλία. Οσο καλά και αν γνωρίζεις τους Γάλλους και τον κόσμο τους, αν δεν ξέρεις Λουί ντε Φινές, σου λείπει ένας σημαντικός κρίκος για να ερμηνεύσεις τις περιπέτειες του Ολάντ.
Στην πρόσφατη υπόθεση της αποκάλυψης του τηλεφωνήματος που έκανε ο Πούτιν στον Ολάντ για να καρφώσει τον Τσίπρα, η έκπληξη δεν είναι πόσο αφελής αποδεικνύεται ο φουκαράς ο Παναγιώτης και πόσο μάταιες οι γελοίες υποκλίσεις που έκανε στους Ρώσους. Ο τέλειος βλάκας της υπόθεσης είναι ο ίδιος ο Ολάντ. Η αφήγηση που κάνει στους δημοσιογράφους της τηλεφωνικής συζήτησής του με τον Πούτιν καταλήγει με την εξής φράση του Γάλλου προέδρου: «Εξάλλου, το κράτησα για τον εαυτό μου». Το κράτησε τόσο καλά, ώστε εμείς το μαθαίνουμε τώρα, σε ένα βιβλίο το οποίο πουλάει σαν τρελό αυτή την ώρα στη Γαλλία. Του αξίζει ένα εύγε του Φρανσουά – μακάρι να ήμουν Μαικήνας, θα χορηγούσα την παράσταση. Του αξίζει, γιατί κρατά ζωντανή την παράδοση του Λουί ντε Φινές. Αυτό είναι σημαντικό σε μια εποχή που οι Γάλλοι –πιο «παγκοσμιοποιημένοι» κι ας μην τους αρέσει να το ακούν– έχουν απομακρυνθεί από τη δική τους κωμική παράδοση. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, δεν θα ψήφιζαν για πρόεδρο τον Ολάντ. Φαινόταν ο άνθρωπος στη φάτσα!..
Τα αποτυπώματά της
Προσωπικώς –και θέλω να πιστεύω ότι το ίδιο ισχύει και για εσάς– την κ. Παναγιώτα Κοζομπόλη-Αμανατίδου δεν την ξέχασα ποτέ, έστω και αν δεν ανέβηκε ξανά στα charts μετά την πρώτη, την τεράστια επιτυχία της με τους Κρίκετ Ζαν-Κλάουντ, Στρίγκλιτς Ζόζεφ, Κλάους Μάους και Μους Ματίας. (Επειδή υπάρχουν και κάποιοι με ασθενή μνήμη, θυμίζω ότι, όλους αυτούς, τους είχε προσκαλέσει στην περίφημη επιτροπή «αλήθειας για το χρέος»…) Πάμε στο σήμερα όμως. Εχω σοβαρές υποψίες ότι η κ. Κοζομπόλη, παρότι είναι δικηγόρος και βεβαίως παραμένει βουλευτίνα Μεσσηνίας του ΣΥΡΙΖΑ, ίσως ζορίζεται οικονομικά και έχει πιάσει δεύτερη δουλειά ως δημοσιογράφος σε «ενημερωτικό σάιτ».
Οι υποψίες μου βασίζονται στο γεγονός ότι, στην ελληνική απόδοση του άρθρου της βρετανικής Telegraph κατά της βράβευσης του Ντίλαν με το Νομπέλ, την οποία διάβασα σε ελληνική ειδησεογραφική ιστοσελίδα, ο Ιρλανδός ποιητής Γέιτς (Yeats) αποδίδεται ως «Γέατς», ο Γάλλος συγγραφέας Αντρέ Ζιντ (Gide) ως «Γκάιντ», ο Αμερικανός συγγραφέας Τόμας Πίντσον (Pynchon) ως «Τόμας Πάινκον» και ο Καναδός τραγουδοποιός και ποιητής Λέοναρντ Κοέν ως «Κοχέν». Τέτοιας ποιότητας μαργαρίτες δεν επιτρέπουν αμφιβολίες: είναι τα αποτυπώματα της κ. Κοζομπόλη. Τη στηρίζω στην ωραία της προσπάθεια!..
Ο πολυέλαιος
Το λέω ξερά, χωρίς ίχνος παιγνιώδους διαθέσεως και το εννοώ. Γιατί πια τέτοια «ιερά αγανάκτησις» για την προσφώνηση «σύντροφοι», που απηύθυνε ο υπουργός Αμύνης προς τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ; Σιγά τον πολυέλαιο! Κάνουμε πια σαν να μας έθιξαν τα ιερά και τα όσια. Πολύ σωστά τούς είπε συντρόφους: τρέφονται όλοι μαζί στην εξουσία, την οποία ως γνωστόν μοιράζονται. Για μια φορά, λοιπόν, ας πω το εύγε στον υπουργό, διότι υπήρξε ακριβολόγος.