Η επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα τον ερχόμενο Νοέμβριο θα είναι η τέταρτη που πραγματοποιεί πρόεδρος των ΗΠΑ στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της μεταπολεμικής περιόδου. Ωστόσο, θα έχει μια ιδιαιτερότητα: Θα πραγματοποιηθεί μία εβδομάδα μετά τις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου στις ΗΠΑ. Κάτι που σημαίνει ότι ήδη θα γνωρίζουμε το όνομα του νέου προέδρου των ΗΠΑ (Χίλαρι Κλίντον ή Ντόναλντ Τραμπ), ενώ ο κ. Ομπάμα θα διανύει και επισήμως τις τελευταίες ημέρες του ως «κουτσή πάπια» (lame duck) στον Λευκό Οίκο. Μετά τους Ντουάιτ Αϊζενχάουερ (14-15 Δεκεμβρίου 1959), Τζορτζ Μπους (18 -21 Ιουλίου 1991) και Μπιλ Κλίντον (19-20 Νοεμβρίου 1999), η επίσκεψη Ομπάμα θα πραγματοποιηθεί, επίσης, σε μια περίοδο έντονων γεωπολιτικών προκλήσεων για την ευρύτερη περιοχή.
Εφόσον οριστικοποιηθεί ότι η επίσκεψη θα πραγματοποιηθεί στις 14-15 Νοεμβρίου, χρονολογικά τουλάχιστον θυμίζει εκείνη του κ. Κλίντον, που είχε προκαλέσει ρηγματώσεις και εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ μελών του υπουργικού συμβουλίου της τότε κυβέρνησης Σημίτη. Η επίσκεψη είχε προγραμματισθεί από τις αμερικανικές αρχές για τις 17 Νοεμβρίου, ημέρα της καθιερωμένης πορείας από το Πολυτεχνείο προς την αμερικανική πρεσβεία, κάτι που αρκετοί στο υπουργικό συμβούλιο θεωρούσαν εξόχως προβληματικό. Τελικά, έπειτα από πολλούς κόπους (καθώς η αμερικανική πλευρά ήθελε να διατηρήσει την απόλυτη πρωτοβουλία για τον καθορισμό της επίσκεψης) η επίσκεψη μεταφέρθηκε στις 19 Νοεμβρίου, κάτι που δεν γλίτωσε την Αθήνα από τις αντιαμερικανικές διαδηλώσεις. Το περιβάλλον, βέβαια, είναι πολύ διαφορετικό από το 1999, καθώς ο εγχώριος αντιαμερικανισμός έχει σχεδόν εξαφανιστεί, ενώ οι ΗΠΑ αποτελούν για τη σημερινή κυβέρνηση μια δύναμη που ασκεί πιέσεις για τη διευθέτηση του δημοσίου χρέους. Στα… γυρίσματα του χρόνου θα πρέπει να περιλαμβάνεται και το γεγονός ότι ο νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θα υποδεχθεί τον πρόεδρο των ΗΠΑ, ενώ το 1999 διαδήλωνε εναντίον του υψηλού επισκέπτη και διαμαρτυρόταν για τη… σκληρή καταστολή των διαδηλωτών.
Από την επίσκεψη του 1999 έχει μείνει η προσφώνηση του κ. Κλίντον με τον στίχο του Πέρσι Σέλεϊ («Είμαστε όλοι Ελληνες»), έμμεση πλην σαφής απολογία του για τον ρόλο των ΗΠΑ κατά τη δικτατορία, αλλά και η ομιλία του τότε ΠτΔ Κωστή Στεφανόπουλου, η οποία θεωρείται παράδειγμα αριστοτεχνικής παρουσίασης όλων των ελληνικών θέσεων, με διπλωματική ακρίβεια και την απαραίτητη δόση συναισθήματος. Ο κ. Στεφανόπουλος είχε τότε αναφερθεί εκτενώς στο Κυπριακό, στις «λεγόμενες διαφορές στο Αιγαίο» και στην υπενθύμιση των υποχρεώσεων της Αγκυρας βάσει της Συνθήκης της Λωζάννης. Μια πιθανή επίσκεψη Ομπάμα συμπίπτει με την εντατικοποίηση των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, ωστόσο το πολιτικό πρόβλημα της Κύπρου ήταν στην ατζέντα και το 1999 και το 1991. Στην επίσκεψη του κ. Μπους, το (τότε) επερχόμενο 1992 χαρακτηριζόταν «έτος Κύπρου». Ηταν μια περίοδος κατά την οποία η αμερικανική εξωτερική πολιτική ήταν προσανατολισμένη προς τα Βαλκάνια, και συγκεκριμένα προς τη Γιουγκοσλαβία, που βρισκόταν λίγο πριν από την πολυετή βύθισή της στη δίνη του πολέμου. Το 1959, έτος επίσκεψης του Αϊζενχάουερ, ήταν απολύτως διαφορετικό για πολλούς λόγους. Η Ελλάδα είχε μοναρχία και βασικό πρόβλημά της ήταν η «εκ Βορρά κομμουνιστική απειλή», κάτι που είχε οδηγήσει τον βασιλιά Παύλο να ζητήσει ακόμη και την εγκατάσταση αμερικανικών στρατευμάτων στην χώρα, κάτι που βεβαίως δεν ικανοποιήθηκε.