Η «Julieta» (** ½), η πρόσφατη ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, σε αφήνει με ένα αίσθημα κενού και ανολοκλήρωτου, παρότι είναι συμπαγής σκηνοθετικά: γλιστράει στον αφρό της γυναικείας ψυχολογίας επιτυγχάνοντας μια εξαιρετική χημεία ανάμεσα στο μελό και το θρίλερ α λα Χίτσκοκ· το σάουντρακ του Αλμπέρτο Ιγκλέσιας έχει συμβάλει τα μάλα σε αυτό.
Η Χουλιέτα, ώριμη χήρα που δεν μπορεί να καταλάβει γιατί η κόρη της, η Αντία, εξαφανίστηκε χωρίς καμιά εξήγηση όταν έκλεισε τα 18, εγκαταλείπει ξαφνικά τον εραστή της και μετακομίζει στην παλιά γειτονιά της στη Μαδρίτη. Η τυχαία συνάντηση στον δρόμο με μια παλιά φίλη της Αντία την έκανε να πάρει αυτή την απόφαση. Η Χουλιέτα στη συνέχεια θα βυθιστεί στις αναμνήσεις ανασυνθέτοντας την οδύσσειά της, το χρονικό της προσωπικής της τραγωδίας. Παράλληλα, θα προσπαθήσει να βρει τα ίχνη της εξαφανισμένης Αντία.
Το σενάριο, βασισμένο σε τρεις ιστορίες της Αλις Μονρό, καδράρει τη γυναίκα, τη μόνιμη πρωταγωνίστρια του Αλμοδόβαρ, σε μικρά και μεγάλα δράματα. Το παρελθόν έρχεται στο παρόν μήπως και φέρει τη λύτρωση. Η Ρόσι ντε Πάλμα είναι απολαυστική σε έναν μικρό ρόλο, σε έναν δραματουργικό κύκλο της ταινίας που φέρνει στον νου τη χιτσκοκική «Ρεβέκκα».
Στον «Λογιστή» (** ½) του Γκάβιν Ο’ Κόνορ, ένας αυτιστικός μοναχικός άνδρας, εξπέρ στους μαθηματικούς υπολογισμούς, ανακαλύπτει στο άψε σβήσε μαύρες τρύπες σε λογιστικά βιβλία. Πελάτισσά του είναι η μαφία, αλλά και νόμιμες εταιρείες που θέλουν να ξεπλύνουν βρωμιές. Εκτός από τα λογιστικά, είναι αχτύπητος και στη δράση, πυροβολεί και παλεύει όπως οι καλύτεροι σαμουράι του σινεμά. Καλογυρισμένη ταινία, σου δημιουργεί όμως την αίσθηση ότι αλλάζει διαρκώς τον στόχο της. Στους βασικούς ρόλους εμφανίζονται ο Μπεν Αφλεκ, η Αννα Κέντρικ και ο Τζ. Κ. Σίμονς.
Στο «Frantz» (***) του Φρανσουά Οζόν, ένας Γάλλος, ο Αντριάν, βετεράνος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, πηγαίνει σε ένα χωριό της Γερμανίας για να θρηνήσει στον τάφο του Φραντς, Γερμανού στρατιώτη που έπεσε στα χαρακώματα. Είχαν γνωριστεί στο Παρίσι και είχαν συνδεθεί φιλικά, τους χώρισε όμως ο πόλεμος. Ο Οζόν στήνει ένα παιχνίδι υπαινιγμών και ψεμάτων θέλοντας να συμπαρασύρει τον θεατή σε ένα αντιπολεμικό μελόδραμα, που θα μετατραπεί σε χαμηλότονο θρίλερ. Το δεύτερο μέρος της ταινίας είναι το καλύτερο, τα παιχνίδια του ασπρόμαυρου με το έγχρωμο όμως δεν έχουν ουσία. Με τον Πιερ Νινέ και την Πάουλα Μπέερ.
Η «Μεγάλη επιστροφή» (**), παραγωγής 2014, δεν είναι αυτό που περιμένεις από έναν σκηνοθέτη της κλάσης του Ζανγκ Γιμού. Το πρώτο ημίωρο έχει όγκο ενός αφηγηματικού σινεμά, που συνθέτει αβίαστα ένα έπος. Η υπόλοιπη ταινία συρρικνώνεται, άλλοτε στα μέτρα ενός συγκινητικού δράματος κι άλλοτε σε αυτά ενός χολιγουντιανού οικογενειακού μελό.
Ο Λου, θύμα της Πολιτιστικής Επανάστασης του Μάο, βρίσκεται εξόριστος στην έρημο Γκόμπι. Η κορούλα, που έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου, τον κατέδωσε στο κόμμα. Μετά το πέρας του… εκπολιτισμού, ο Λου γυρίζει στο σπίτι. Δεν τον αναγνωρίζει όμως η Πηνελόπη του, η Φενγκ, που έχει πάθει κάτι σαν Αλτσχάιμερ και συνεχίζει να τον περιμένει στον σιδηροδρομικό σταθμό. Παίζουν: Γκονγκ Λι, Τσεν Νταομίνγκ, Ζανγκ Χουιγουέν.
Προβάλλονται, επίσης, η νεανική κομεντί του Στιβ Καρ «Σχολικά γυμνάσια», το θρίλερ μεταφυσικού τρόμου «Quija, η πηγή του κακού» (x) και η περιπέτεια φαντασίας «Ο Πιτ και ο δράκος του» (**), που απευθύνεται σε μικρά παιδιά.