Η Μαριαλένα Σπυροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977. Εργάζεται ως ψυχολόγος στην ιδιωτική εκπαίδευση και ιδιωτικά ως ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεύτρια. Είναι σταθερή συνεργάτις της «Καθημερινής». Η «Ρου» είναι η πρώτη της νουβέλα. Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα «Σονέτα» του Σαίξπηρ, την «Κατάρα του φύλου» της Κολέτ Σολέρ, τον «Ιώβ» του Γιόσεφ Ροτ και «Το μονοπάτι για τα βάθη του Βορρά» του Φλάναγκαν.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Μικρή ονειρευόμουν να γίνω η Μεγκ από τις «Μικρές κυρίες» της Alcott. Μου πήρε αρκετά χρόνια να αποδεχθώ ότι ήμουν η Τζο.
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Μαζί με τον Οσκαρ Ουάιλντ και τον Φίλιπ Ροθ.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Πιο πολύ θυμώνω με διθυραμβικές κριτικές πολύ μέτριων βιβλίων παρά με τα ίδια τα βιβλία.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
«Το θέατρο του Σάμπαθ» του Φίλιπ Ροθ.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Θα πεθάνω και θα με περιμένουν όγκοι αδιάβαστων βιβλίων, είτε στην ψυχανάλυση είτε στη λογοτεχνία. Εχω αρχίσει να συμφιλιώνομαι με αυτό. Αλλωστε σιχαίνομαι ως άνθρωπος τον ψυχαναγκασμό. Και για μένα η ανάγνωση θέλω να παραμείνει μια βαθιά απόλαυση.
Ποια είναι η «Ρου»; Πού πρέπει να την ψάξουμε;
Η Ρου είναι ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα. Απλώς στάθηκε λίγο άτυχο στην αρχή, για να δυναμώσει στη συνέχεια. Ολα γίνονται για κάποιον λόγο στη ζωή μας, και με τις δυσκολίες αναδεικνύεται το δυναμικό μας. Να την ψάξετε στο φως, στη χαρά, στην απόλαυση. Εκεί όπου το σώμα έχει φωνή.
Πρώτο βιβλίο. Αλμα στο κενό;
Είναι μεν το πρώτο μου βιβλίο, αλλά από μικρό παιδί έχω κάνει τόσα άλματα στο κενό, που νιώθω ότι είναι και αυτό άλλο ένα. Νιώθω μια αγωνία και ένα ρίγος για την ηρωίδα, όχι για μένα. Η ζωή της κρίνεται, όχι η δική μου. Εγώ έχω μάθει να επιβιώνω.
Ψυχοθεραπεία και μυθοπλασία. Ταιριάζουν ή συγκρούονται;
Για μένα μόνον μπορώ να μιλήσω. Ηταν μάλλον αξεδιάλυτα από πολύ νωρίς. Ημουν ψυχοθεραπεύτρια πριν γίνω, έλεγα ιστορίες, πριν μάθω να γράφω. Οι άνθρωποι είναι η ανάγκη μου, οπότε ο λόγος ως θεραπεία, ως παρηγορία αλλά και ως ψυχαγωγία, είναι πανταχού παρών.
Εχετε fb, Twitter κτλ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Εχω fb. Δεν εμποδίζει, δεν εμπλουτίζει. Απλώς σε κάνει να χαζεύεις τους άλλους και εσένα, κάτι που μερικές φορές είναι αναγκαίο.