Λησμόνησες τον Ρόαλντ Νταλ», μου είπε τις προάλλες ο κύριος Γκρι. Πράγματι· πώς ξέχασα τον Νταλ, φέτος μάλιστα που κλείνουν εκατό χρόνια από τη γέννησή του; «Ξαναδιαβάζω αυτό τον χαρισματικό story-teller από την Αγγλία, κυρίως τα περίεργα, αλλόκοτα διηγήματά του, αυτά που ακροβατούν κάπου ανάμεσα στο παράδοξο και τον υπερφυσικό τρόμο».
Εχει δίκιο· ο Νταλ άφησε μερικά διαμάντια στο είδος. Αλλά εδώ θα μνημονεύσω κάτι διαφορετικό. Λίγοι γνωρίζουν ότι ο Νταλ υπήρξε πιλότος καταδιωκτικών της RAF κατά τον Β΄ Παγκόσμιο, υπηρέτησε στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική (ήταν μάλιστα και «άσος»: είχε δηλαδή καταρρίψει τουλάχιστον πέντε εχθρικά αεροσκάφη σε αερομαχίες) – και για ένα διάστημα στην Ελλάδα ως μέλος του Βρετανικού Εκστρατευτικού Σώματος, τον «σκληρό Απρίλη» του 1941. Τις εμπειρίες του μετέφερε σε τουλάχιστον δύο απίθανα βιβλία του. Το ένα είναι το συναρπαστικό αυτοβιογραφικό χρονικό «Σόλο πορεία» (εκδ. Ποταμός), ενώ το δεύτερο η έξοχη συλλογή διηγημάτων «Over to You», που παραμένει αμετάφραστη (και όπου παντρεύει θαυμάσια την πολεμική διήγηση με το υπερφυσικό σε ορισμένα σημεία). Η συλλογή αυτή περιλαμβάνει και ένα συγκινητικό διήγημα με τον τίτλο «Κατίνα», για ένα κοριτσάκι που σκοτώνεται στην Ηπειρο.
Εκεί ο Νταλ γράφει για αυτό που οι Βρετανοί πιλότοι της γενιάς του αποκαλούν «Μάχη της Αθήνας»: αερομαχία ανάμεσα σε μαχητικά της RAF και εκείνα της Λουφτβάφε, πάνω από την Αθήνα, στις 20 Απριλίου του 1941. Ηταν η τελευταία μεγάλη αερομαχία που δόθηκε από τη RAF πάνω από ελληνικό έδαφος προτού υποχωρήσει για την Κρήτη και στη συνέχεια για τη Μέση Ανατολή: εκατό και πλέον γερμανικά βομβαρδιστικά καθέτου εφόρμησης επιδόθηκαν εκείνη την ημέρα σε μια μανιώδη προσπάθεια να καταστρέψουν ό,τι είχε απομείνει από τη Βρετανική Αεροπορία. Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, παρά τη συντριπτική υπεροχή της Λουφτβάφε, οι Βρετανοί έχασαν πέντε αεροπλάνα και κατέρριψαν επιβεβαιωμένα 22 γερμανικά και πιθανώς άλλα οκτώ. «Πού έπεσαν άραγε όσα αεροπλάνα καταρρίφθηκαν;» αναρωτιέται σήμερα ο κύριος Γκρι. «Κανένα δεν έπεσε, ως εκ θαύματος, μέσα στην Αθήνα. Σίγουρα κάποια κατέληξαν στον βυθό του Σαρωνικού…».
Γράφει ο Νταλ στο «Σόλο πορεία»: «Σπάσαμε τον σχηματισμό και τώρα ο καθένας ήταν υπεύθυνος για τον εαυτό του. Αυτό που έγινε γνωστό ως η Μάχη της Αθήνας είχε αρχίσει. Το βρίσκω σχεδόν αδύνατον να περιγράψω ζωντανά αυτό που έγινε την επόμενη μισή ώρα. Νομίζω πως κανένας πιλότος καταδιωκτικού δεν έχει καταφέρει ποτέ να μεταφέρει το πώς είναι να βρίσκεσαι εκεί πάνω, σε μια μεγάλης διάρκειας αερομαχία. […] Ηταν πραγματικά η πιο αγωνιώδης και κατά κάποιον τρόπο η πιο συναρπαστική εμπειρία που είχα ποτέ στη ζωή μου. […] Είδα τις κόκκινες λάμψεις να βγαίνουν από τα φτερά των Messerscmitt την ώρα που χτυπούσαν με τα πυροβόλα τους, και κάποια στιγμή είδα έναν άντρα του οποίου το Hurricane είχε πάρει φωτιά να ανεβαίνει ήρεμα στο φτερό και να πηδάει κάτω. Εμεινα μαζί τους μέχρι που δεν είχα άλλα πυρομαχικά»…