Ζοφερή προδιαγράφεται η μελλοντική πραγματικότητα για την αγορά κατοικίας, σύμφωνα με σχετική έρευνα της εταιρείας συμβούλων PriceWaterHouseCoopers. Βάσει αυτής και λαμβάνοντας υπόψη ένα ρεαλιστικό σενάριο για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να επιστρέφει στα προ κρίσης επίπεδα περίπου το 2030, προβλέπεται ότι οι αξίες των κατοικιών θα επανέλθουν στο επίπεδο που βρίσκονταν την περίοδο 2002-2008 μετά το 2050 και εφόσον καταγραφεί μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησής τους κατά 0,6%. Αντίστοιχα, η αποκατάσταση της ισορροπίας μεταξύ προσφοράς και ζήτησης στην εγχώρια αγορά κατοικίας προβλέπεται έπειτα από σχεδόν τρεις δεκαετίες από σήμερα, το 2047, λόγω της αυξημένης προσφοράς κατοικιών, της υψηλής φορολόγησης και της έλλειψης στεγαστικής πίστης.
Για να επιστρέψει μάλιστα η αγορά κατοικίας στο επίπεδο που είχε βρεθεί τα τελευταία χρόνια πριν από την οικονομική κρίση, θα πρέπει η πραγματική οικονομική ανάπτυξη να διαμορφωθεί σε 3,5% ετησίως για πολύ μεγάλη χρονική περίοδο. Παράλληλα, προϋπόθεση για την τόνωση της ζήτησης είναι η σταδιακή μείωση της φορολογίας στα ακίνητα, ενώ η στεγαστική πίστη θα πρέπει να ακολουθεί τουλάχιστον τους ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ. Τα παραπάνω οδηγούν τους αναλυτές της PwC στο συμπέρασμα ότι η ελληνική αγορά κατοικίας θα ανακάμψει με βραδύτερο ρυθμό απ’ ό,τι η ελληνική οικονομία, ιδίως αν δεν ληφθούν μέτρα ενθάρρυνσης της ζήτησης και μείωσης της υπερπροσφοράς. Αλλωστε, ήδη από το 2009 μέχρι σήμερα, η συρρίκνωση της στεγαστικής πίστης και η αύξηση της φορολογίας οδήγησαν στην κατακόρυφη πτώση των συναλλαγών, των τιμών και των επενδύσεων στον κλάδο.
Περίπου 18 δισ. ευρώ, ή 8,2% του σημερινού ΑΕΠ, επενδύσεων σε κατασκευές «χάθηκαν» μεταξύ 2008-2015, επιβραδύνοντας περαιτέρω την οικονομική δραστηριότητα. Οι τιμές μειώθηκαν κατά 41% σε ονομαστικές αξίες, ενώ σε πραγματικές με τον συνυπολογισμό και του αποπληθωρισμού, η πτώση είναι ακόμα μεγαλύτερη. Αντίστοιχα, οι αγοραπωλησίες κατοικιών έχουν υποχωρήσει κατά 72%. Κατά την ίδια περίοδο, η φορολόγηση έχει εξαπλασιαστεί, επηρεάζοντας ακόμη περισσότερο τις αρνητικές αποδόσεις. Απόρροια της έλλειψης συναλλαγών είναι η δημιουργία μεγάλης υπερπροσφοράς, καθώς το 2002 αντιστοιχούσαν 64 κατοικίες ανά 100 άτομα, ενώ το 2014 αυξήθηκαν σε 71 κατοικίες ανά 100 άτομα, δηλαδή 1,7 κατοικίες ανά οικογένεια.