«Αν θέλετε να κερδίσετε μια μάχη, πρέπει να είστε έτοιμοι να πληρώσετε το τίμημα». Αυτή ήταν η άποψη της Φλόρα Χάιμαν, γνωστής στον κόσμο του βόλεϊ ως Φλο και αυτή εφάρμοσε στη σύντομη ζωή της. Η αθλήτρια – ακτιβίστρια που έβαλε τις βάσεις για το αμερικανικό γυναικείο βόλεϊ, κέρδισε πολλές… μάχες αλλά το τίμημα ήταν βαρύ. Εφυγε από τη ζωή σε ηλικία 31 ετών αλλά στην τόσο σύντομη ζωή της πρόλαβε να γίνει το σύμβολο του γυναικείου βόλεϊ των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.
Η Φλόρα Χάιμαν γεννήθηκε στις 31 Ιουλίου 1954 στο Λος Αντζελες της Καλιφόρνιας. Ηταν το δεύτερο από τα οκτώ παιδιά ενός σιδηροδρομικού υπαλλήλου και μιας ιδιοκτήτριας καφετέριας. Από μικρό κορίτσι παρακολουθούσε τους ηλιοκαμένους ξανθούς συμπατριώτες της να παίζουν βόλεϊ σε γήπεδα από άμμο. Η άποψη που επικρατούσε, τότε, ήταν ότι βόλεϊ παίζουν οι λευκοί και οι Αφροαμερικανοί μπάσκετ.
Εξαιτίας του ύψους της ξεχώριζε από τις συνομήλικές της αλλά η μητέρα της την έμαθε να το βλέπει ως προσόν. Στα 12 ήταν 1,83 και στα 17 έφτασε το 1,96. Το ύψος τής έδωσε μια θέση στα αμμώδη γήπεδα και μαζί με την αδελφή της, τη Σουζάνα, αποτελούσαν δυνατό δίδυμο σε αγώνες μπιτς βόλεϊ. Γρήγορα άφησε το μπάσκετ και ασχολήθηκε με το βόλεϊ. Παρόλο που έμαθε το άθλημα σε σχετικά μεγάλη ηλικία, αυτό δεν αποτέλεσε εμπόδιο. Η μόνη δυσκολία που είχε, στην αρχή, ήταν να αφήνει τον εαυτό της να πέφτει στο παρκέ για να «βγάλει» μια άμυνα. «Εχω δώσει πολλές μάχες με το παρκέ και αυτές ήταν οι δυσκολότερες», θα πει αργότερα σε συνεντεύξεις της.
Το 1974 εντάχθηκε στην εθνική ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής και την ίδια χρονιά έγινε η πρώτη αθλήτρια που πήρε υποτροφία από το Πανεπιστήμιο του Χιούστον. Η βολεϊμπολίστρια αρνήθηκε να παραλάβει όλα τα χρήματα από το βραβείο προκειμένου αυτά να δοθούν και σε άλλες αθλήτριες. Ηταν αριστούχος φοιτήτρια και οδήγησε την ομάδα του κολεγίου σε πολλές διακρίσεις. Ενα χρόνο πριν ολοκληρώσει τις σπουδές της έφυγε από το πανεπιστήμιο για να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στις προπονήσεις της με την εθνική ομάδα. «Μπορείς να σπουδάσεις και στα 60. Βόλεϊ, όμως, δεν θα μπορέσεις να παίξεις σε αυτή την ηλικία», απάντησε όταν τη ρώτησαν γιατί το έκανε. Στο πρόσωπο της «Φλο», οι αθλήτριες της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ βρήκαν τη φυσική τους ηγέτιδα. Η χώρα δεν είχε, μέχρι τότε, διακριθεί σε διεθνείς διοργανώσεις αλλά με τη Χάιμαν για αρχηγό άρχισαν να κάνουν όνειρα. Το 1977 πλασαρίστηκαν στην 5η θέση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στις περισσότερες διοργανώσεις η αρχηγός αναδεικνυόταν πολυτιμότερη παίκτρια.
Η Αφροαμερικανίδα πίστευε ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να ήταν πρώτη δύναμη αρκεί να είχαν οικονομική στήριξη. Μάλιστα, ξεκίνησε και «εκστρατεία» για να πείσει πολιτικούς και επιχειρηματίες. Παράλληλα, έκανε προπονήσεις με στόχο τους Ολυμπιακούς του 1980. Για να γίνει καλύτερη στο σερβίς προετοιμάστηκε με τον Γκιντόν Αριέλ, αθλητή της σφαιροβολίας και της δισκοβολίας του Ισραήλ, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα να αποκτήσει το «καρφί» της ταχύτητα 180 χλμ./ώρα. Η απόφαση των Αμερικανών για μποϊκοτάζ στη διοργάνωση (εξαιτίας της σοβιετικής εισβολής στο Αφγανιστάν) δεν επέτρεψε στην εθνική βόλεϊ των γυναικών να διεκδικήσει το πρώτο της μετάλλιο σε Ολυμπιακούς.
Η Φλο Χάιμαν είχε, ήδη, αφήσει το στίγμα της ως αθλήτρια. Οι άνθρωποι του χώρου μιλούσαν για τη φινέτσα, την ταχύτητα και τη δύναμή της. Ηταν οργανωτική, παθιασμένη για το άθλημά της και με ηγετικές ικανότητες.
Τα δικαιώματα των γυναικών
Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα του 1982, η Φλο Χάιμαν οδήγησε την εθνική ομάδα των ΗΠΑ στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου. Με την επιτυχία ως πολιορκητικό κριό αναζήτησε χορηγίες για να προετοιμαστεί μαζί με τις συναθλήτριές της με τον καλύτερο τρόπο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984. Παράλληλα, εμφανιζόταν σε εκπομπές και ζητούσε στήριξη για τον γυναικείο αθλητισμό των ΗΠΑ, διότι θεωρούσε ότι ήταν αδικημένες σε σχέση με τους άνδρες.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες, το γυναικείο βόλεϊ των ΗΠΑ εθεωρείτο υποψήφιο για μετάλλιο. Και οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν στο γήπεδο. Η εθνική της χώρας προκρίθηκε στον τελικό.
Αντιμετώπισε την Κίνα αλλά ηττήθηκε. «Ημασταν στις κερκίδες και κλαίγαμε. Η Φλο ήρθε σε εμάς αλλά το χαμόγελο φώτιζε το πρόσωπό της. Και όταν τη ρωτήσαμε γιατί ήταν χαρούμενοι, απάντησε ότι είχε πετύχει τον στόχο της. Εφερε την ομάδα της στον τελικό και κατέκτησαν το πρώτο τους μετάλλιο» έχει δηλώσει η αδελφή της και παλιά συμπαίκτριά της, Σουζάνα.
Η Φλο Χάιμαν, παράλληλα με την ενασχόλησή της στην εθνική ομάδα των ΗΠΑ, αγωνιζόταν ως επαγγελματίας παίκτρια στην Ιαπωνία. Στο εξωτερικό διαπίστωσε ότι οι ΗΠΑ δεν σέβονται τον γυναικείο αθλητισμό. Ενωσε τις δυνάμεις της με την πρώτη γυναίκα αστροναύτη, τη Σάλι Ράιντ και άλλες προσωπικότητες, προκειμένου να πραγματοποιήσουν ενημερωτικές εκστρατείες για τα δικαιώματα της γυναίκας.
Την ίδια εποχή αποφάσισε να ακολουθήσει τη συμβουλή της μητέρας της. Εκμεταλλεύθηκε το ύψος της κάνοντας καριέρα μοντέλου αλλά και ηθοποιού. «Χάρη στο ταλέντο και στην καριέρα της απέκτησε πρόσβαση στα ΜΜΕ. Ετσι, ασκούσε πιέσεις για την ενίσχυση του γυναικείου αθλητισμού αλλά και γενικότερα για τα δικαιώματα της γυναίκας», έχει δηλώσει η αδελφή της σε συνέντευξη.
Το μοιραίο χτύπημα από το σύνδρομο Μαρφάν
Η Φλο Χάιμαν είχε προγραμματίσει να αφήσει την Ιαπωνία και να επιστρέψει το καλοκαίρι του 1986 στην Αμερική. Ηθελε να ολοκληρώσει τις σπουδές της. Σε κάποια θέματα, όμως, δεν γίνονται προγραμματισμοί.
Στην Ιαπωνία αγωνιζόταν με την ομάδα της Ντεΐ. Στις 24 Ιανουαρίου 1986, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, βγήκε ως αλλαγή. Στα αυτιά της ηχούσαν τα χειροκροτήματα των Ιαπώνων, οι οποίοι έντρομοι την είδαν να πέφτει στο παρκέ. Οι επευφημίες για την επίδοσή της ήταν το τελευταίο πράγμα που άκουσε. Οι πρώτες εκτιμήσεις των γιατρών έκαναν λόγο για καρδιακή προσβολή. Η οικογένειά της δεν αποδέχτηκε τη γνωμάτευση και ζήτησε να πραγματοποιηθεί νεκροψία. Το αποτέλεσμα έδειξε ότι έπασχε, εκ γενετής, από το σύνδρομο Μαρφάν (κληρονομική διαταραχή του συνδετικού ιστού που επηρεάζει πολλά όργανα του σώματος). Στην άνω πλευρά της καρδιάς της είχε μια ατέλεια στην αορτή. Μάλιστα, οι γιατροί εντυπωσιάστηκαν πώς κατάφερε να ζήσει τόσα χρόνια κάνοντας πρωταθλητισμό.
Αμέσως μετά τη διάγνωση έκαναν εξετάσεις και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας όπου διαπιστώθηκε ότι ένας από τους αδελφούς τής αθλήτριας έπασχε, επίσης, από το σύνδρομο Μαρφάν και υπεβλήθη σε εγχείρηση ανοικτής καρδιάς. Οι αθλητικές επιδόσεις της και η μεγάλη ακτιβιστική δράση έδωσαν στη Φλο Χάιμαν μια θέση στην αιωνιότητα. Εμεινε στην ιστορία για την προσπάθεια που έκανε σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα των γυναικών στον αθλητισμό και όχι μόνο αλλά και για το φιλανθρωπικό της έργο. «Παρά τα λίγα χρόνια που έζησε, πέτυχε τόσο πολλά. Αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις γυναίκες. Ιδιαίτερα για τις αθλήτριες του βόλεϊ. Δεν θέλω να σκέφτομαι πως έχει πεθάνει. Ηταν τόσο νέα. Προτιμώ να πιστεύω ότι παίζει βόλεϊ κάπου στην Ιαπωνία» δήλωσε μετά τον θάνατο της Φλο η αδελφή της.