Η κυβέρνηση έχει μπει σε φάση αποδρομής κι αυτό το ξέρουν όλοι. Βρίσκεται στη φάση που ό,τι και να πει θα γίνει αντικείμενο χλευασμού· ακόμη κι αν αυτό είναι ότι ο ήλιος ανατέλλει από την… Ανατολή. Αυτό, περίπου, είπε και ο γενικός γραμματέας Ενημέρωσης Λευτέρης Κρέτσος δηλώνοντας ότι «οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης είναι δεσμευτικές, αλλά όχι και σεβαστές» και συμπληρώνοντας ότι «καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει τις αποφάσεις όποιες και αν είναι». Μόνο στη λέξη «καθένας» πρέπει να βάλουμε έναν αστερίσκο. Οι φορείς της εκτελεστικής εξουσίας βρίσκονται σε άβολη θέση, διότι είναι το υπουργικό συμβούλιο που αποφασίζει τις προαγωγές των δικαστών στην κορυφή. Συνεπώς, σε ό,τι αφορά τις δικαστικές αποφάσεις, για τον πρωθυπουργό και τους παρατρεχάμενούς του ισχύει το κρείττον σιγάν.
Γενικώς πάντως, στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης όλοι ομνύουν σεβασμό προς τη Δημοκρατία και τη Δικαιοσύνη και ελάχιστοι εφαρμόζουν τις αποφάσεις της. Να σημειώσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησε δυναμικώς ώστε οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις να «ακυρώνονται στο πεζοδρόμιο», αλλά αυτό δεν αναιρεί την ορθότητα του πυρήνα της δήλωσης του κ. Κρέτσου.
Οι νόμοι και οι δικαστικές αποφάσεις δεν είναι θέσφατα. Είναι ανθρώπινα δημιουργήματα. Συνεπώς κρίνονται και πρέπει να κρίνονται αυστηρά, εντός του δημοκρατικού πλαισίου. Αν κάποιος διαφωνεί με έναν νόμο, οφείλει να τον αντιπαλέψει διά της πολιτικής δράσης, ασχέτως αν ο νόμος είναι προϊόν της ιερής δημοκρατικής διαδικασίας. Μέχρι όμως να πείσει την πλειοψηφία των συμπολιτών του για το δίκιο του, οφείλει να εφαρμόζει τον «άδικο» (κατά την άποψή του) νόμο. Δεν νοείται παραβίαση στο όνομα κάποιου ατομικού ή μικροσυλλογικού δίκιου.
Το ίδιο ισχύει και για τις δικαστικές αποφάσεις, ασχέτως αν δεν μπορούν να ανατραπούν διά της συνήθους πολιτικής δράσης. Αλήθεια: ήταν προς «σεβασμό», υπό την έννοια ότι έπρεπε να μείνει στο απυρόβλητο, η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που έβγαλε αντισυνταγματικό τον νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια των παιδιών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα; Ειρωνεία της ιστορίας: ο δικαστής που πρωτοστάτησε τότε ήταν ο εκλεκτός της νυν κυβέρνησης για την προεδρία του ΣτΕ Νίκος Σακελλαρίου ο οποίος (μαζί με άλλους) υποστήριξε και τότε ότι «έπιασε τον σφυγμό του λαού»: «…Εν όψει, λοιπόν, των τασσομένων εν προκειμένω προϋποθέσεων αποκτήσεως της ελληνικής ιθαγενείας, η νομοθετική εξουσία, θεσπίζοντας τις επίμαχες ρυθμίσεις, δεν λειτουργεί ούτε υπέρ του Λαού (του οποίου την σύνθεση κατά τα εκτεθέντα στην έκτη σκέψη επιχειρεί να προσδιορίσει αυθαιρέτως με την προσθήκη απροσδιόριστου αριθμού προσώπων ποικίλης προελεύσεως) ούτε υπέρ του Εθνους, παραβιάζοντας, συνεπώς, το άρθρο 1 παρ. 3 του Συντάγματος».
Ο σεβασμός προς τη Δικαιοσύνη δεν είναι κάτι που νομοθετείται ή επιβάλλεται διά της σιωπής για τις αποφάσεις της. Κατακτάται από τους δικαστικούς λειτουργούς, όταν αυτοί εκδίδουν τεκμηριωμένες αποφάσεις οι οποίες αντέχουν στον χρόνο, όχι όταν είναι αρεστές στην κυβέρνηση ή στον «λαό» του κ. Νίκου Σακελλαρίου. Και το Συμβούλιο της Επικρατείας το είχε καταφέρει αυτό, πριν ο πρόεδρός του αρχίσει τα διαδικαστικά κόλπα και τις απερίγραπτες δηλώσεις του.