Διαστάσεις επιδημίας λαμβάνει η τακτική της κατάληψης σπιτιών από ομάδες αναρχικών στην περιοχή των Εξαρχείων, οι οποίοι καλούν «σε αγώνα ενάντια στην εξουσία, στο κράτος και στον καπιταλισμό». Την ίδια στιγμή η αστυνομία παρατηρεί αμέτοχη τη δράση των αναρχικών ομάδων.
Επιλέγονται συνήθως οικήματα των οποίων το ιδιοκτησιακό καθεστώς είναι ασαφές, καθώς οι ιδιοκτήτες έχουν αποβιώσει και οι κληρονόμοι δεν βρίσκουν τρόπο να τα αξιοποιήσουν. Στην αλυσίδα των υπό κατάληψη κτιρίων προστέθηκε από τις 20 Οκτωβρίου κατοικία στην οδό Καλλιδρομίου 74, η οποία έως το καλοκαίρι κατοικούνταν, ενώ φέρεται να ανήκε στην οικογένεια του αποθανόντος Ζακ Ιακωβίδη. Την τελευταία εβδομάδα, ωστόσο, άγνωστοι κατέλαβαν το ακίνητο, αναρτώντας μαύρη σημαία και πανό με το σύνθημα «ταξική αλληλεγγύη προλεταριακή αντεπίθεση ενάντια στο κράτος» με την υπογραφή Αναρχική
Συλλογικότητα για τη Μαχητική Προλεταριακή Ανασυγκρότηση.
Κάτοικοι της περιοχής απευθύνθηκαν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής ζητώντας την παρέμβαση της αστυνομίας. «Μας είπαν ότι έχουν ενημερωθεί για το συμβάν. Οτι έχουν δώσει χρονικό περιθώριο στους ιδιοκτήτες να δηλώσουν εγγράφως εάν εναντιώνονται στην κατάληψη, έτσι ώστε μετά να επέμβει η αστυνομία».
Χθες, πάντως, από τη συγκεκριμένη κατάληψη εκδόθηκε προκήρυξη – πρόσκληση με τη μορφή φέιγ βολάν, τα οποία πετάχτηκαν σε όλη την περιοχή. Οι καταληψίες καλούν σε συζήτηση τη γειτονιά σήμερα στις 19.00. Στην προκήρυξή τους εξηγούν(;) το σκεπτικό της κατάληψης, χρωματίζοντας την πράξη τους όχι μόνο με ιδεολογικά στοιχεία αλλά εντάσσοντάς την στο πλαίσιο ενός συνολικού σχεδίου: «Πραγματοποιήσαμε αυτή την κατάληψη με μια αντίληψη συλλογικής ανάκτησης, κοινωνικής οικειοποίησης και οργάνωσης εδάφους ενάντια στον κόσμο της εξουσίας, του κράτους και του καπιταλισμού», αναφέρουν. Η επιλογή της περιοχής των Εξαρχείων, τονίζουν, δεν έγινε τυχαία καθώς πρόκειται για «έδαφος κρίσιμων πολιτικών στιγμών όπως η εξέγερση του Πολυτεχνείου του ’73, πολιτικής έκφρασης και εξεγερτικής οργής του νεολαιίστικου κινήματος, ριζοσπαστικής εδαφικοποίησης των αναρχικών αλλά και άλλων ριζοσπαστικών επαναστατικών κινημάτων».
Διευκρινίζουν, ωστόσο, ότι δεν πρόκειται για κατάληψη που καλύπτει στεγαστικές ανάγκες, αν και «η ανάγκη αυτοπεριφρούρησης ενός κατειλημμένου χώρου αντίστασης επιτάσσει τη σταθερή και μαζική παρουσία αγωνιζόμενων ανθρώπων» και συνδέουν τον χώρο με τις υπόλοιπες καταλήψεις κτιρίων στην περιοχή.
Οι περίοικοι ανησυχούν για τα όσα συμβαίνουν όχι μόνο στο συγκεκριμένο κτίριο αλλά και στα άλλα κτίρια που τελούν υπό κατάληψη, χωρίς κανείς να γνωρίζει ποιος μπαίνει και βγαίνει. «Τα παράθυρα είναι πάντα ερμητικά κλειστά, ενώ τα κτίρια συχνά οχυρώνονται με σιδεριές. Φυσικά η είσοδος απαγορεύεται σε όσους δεν ανήκουν στο “κίνημα”», αναφέρουν κάτοικοι των Εξαρχείων. Μάλιστα, καθώς το φαινόμενο των καταλήψεων έχει λάβει μεγάλη έκταση και οι φερόμενοι ως ιδιοκτήτες φαίνεται να μην αντιδρούν, εικάζεται ότι οι καταληψίες καταβάλλουν κρυφά χρηματικό αντίτιμο για τη χρήση των κτιρίων που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα ήταν δυνατό να αξιοποιηθούν από τους ιδιοκτήτες τους λόγω του μεγάλου κόστους συντήρησης.