Το ΟΧΙ τότε, τα «ναι» σήμερα

Το ΟΧΙ τότε, τα «ναι» σήμερα

Κύριε διευθυντά

Σήμερα είναι η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου. Του θρυλικού ΟΧΙ των Ελλήνων. Στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο πήραν μέρος 61 κράτη. Ο αγώνας των Ελλήνων ήταν ένα μέρος της παγκόσμιας σύρραξης. Στις 6 Απριλίου 1941 η Ελλάδα, αν και κάμφθηκε στο πεδίο της μάχης, ουσιαστικά είχε νικήσει αμετάκλητα, διότι αυτή έδωσε την πρώτη κατά ξηρά νίκη στα ελεύθερα έθνη. Αυτή θρυμμάτισε τον θρύλο του αήττητου Αξονα το 1940 στα αλβανικά βουνά. Αυτή ξεκίνησε την ευρωπαϊκή αντίσταση με το κουρέλιασμα της σβάστικας στην Ακρόπολη. Αυτή ανέτρεψε τις προοπτικές και το ωρολόγιο πρόγραμμα των επιχειρήσεων του Αξονα. Αυτή εμψύχωσε τους άλλους λαούς και συνέβαλε ουσιαστικά στη συντριβή του φασισμού από την παγκόσμια δημοκρατική ενότητα. Τι δεν είπαν και πάλι οι Μεγάλοι, τι επαίνους, τι λόγια, τι λιβανωτούς. Πόσα δεν μας έταξαν. Ομως όταν η μπόρα πέρασε, τα ξέχασαν όλα. Συνέχεια αυτής της συμπεριφοράς των γίνεται τώρα, με την επιβολή των σκληρών μνημονίων και υποχρεωτικής λιτότητας στον ελληνικό λαό. Το 1940, άσχετα με το τότε δικτατορικό σύστημα διακυβέρνησης της χώρας, ο πρωθυπουργός και η τότε κυβέρνηση εκφράζοντας το λαϊκό αίσθημα είπαν ένα μεγάλο «ΟΧΙ» στον φασισμό και πάλεψαν ενάντια αυτού γνωρίζοντας ότι ήταν μια μικρή και αδύναμη χώρα, αλλά μεγάλη στην ψυχή και πιστή στα ιδεώδη της ελευθερίας. Δυστυχώς η σημερινή κυβέρνηση, και βέβαια και οι προηγούμενες, αλλά όχι σε τέτοια έκταση, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να λέει συνεχώς «ναι» στους Μεγάλους και ψέματα στον λαό για τους δήθεν μεγάλους αγώνες της για την ευημέρια του. Είναι γνωστό ότι, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, πολύ λίγα μπορούν να γίνουν στην οικονομία, αλλά πολλά στην παιδεία, η οποία βαδίζει, με την επικρατούσα γραμμή της «πρώτης φοράς Αριστερά», σε λίαν επικίνδυνες ατραπούς, μακριά από τα πραγματικά γεγονότα της ιστορίας μας, των αγώνων μας, της θρησκείας μας.

Παναγιωτης Καραμανωλης

Αντιναύαρχος (ε.α.)

Π. Φάληρο

Eπί τη 76η επετείω...

Κύριε διευθυντά

Νηφάλιοι στοχασμοί ενός πρεσβύτη (απαλλαγμένου από ενδοιασμούς μήπως κατηγορηθεί για φιλοδικτατορικές τάσεις) επί τη επετείω του: Alors, c’ est la guerre·˙ του ΟΧΙ της Ελλάδος προς τον εισβολέα. Ενός πρεσβύτη που κουβαλάει στη μνήμη και στη συνείδησή του πλείστα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, αρχίζοντας από τη δεκαετία του 1930.

«Μέσα σε δεκαεννιά μήνες από τον Μάη του 1940 έως τον Δεκέμβρη του 1941, οι ηγέτες των έξι μεγαλύτερων δυνάμεων έλαβαν μια σειρά αποφάσεων που έκριναν την πορεία και την έκβαση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, εστοίχισαν τη ζωή εκατομμυρίων και αναδιαμόρφωσαν τα μετέπειτα χρόνια την πορεία του ανθρώπινου πεπρωμένου» [από παρουσίαση του βιβλίου Fateful Choices – Ten Decisions that changed the World (εκδ. 2007) του διαπρεπούς σύγχρονου Βρετανού ιστορικού Ian Kershaw].

Ο λόγος για μία (την τέταρτη) από αυτές τις δέκα μοιραίες αποφάσεις: «Κεφάλαιο 4. Ρώμη, καλοκαίρι και φθινόπωρο 1940. Ο Μουσολίνι αποφασίζει να αρπάξει το μερτικό του». «Ο Χίτλερ πάντα με φέρνει μπροστά σε ένα τετελεσμένο γεγονός. Αυτή τη φορά θα τον πληρώσω με το ίδιο το δικό του νόμισμα. Θα μάθει από τις εφημερίδες ότι κατέλαβα την Ελλάδα» (από το Ημερολόγιο του γαμπρού του και υπουργού Εξωτερικών κόμητος Galeazzo Ciano, 12 Οκτ. 1940).

«Μακράν του να είναι ο αναμενόμενος στρατιωτικός περίπατος, η κακώς σχεδιασμένη και ασυντόνιστη επίθεση κατά της Ελλάδος γρήγορα αποδείχθηκε μία απόλυτη στρατιωτική καταστροφή. […] Οι Ελληνες υπερασπίστηκαν τη χώρα τους με γενναιότητα και πείσμα, επιδεικνύοντες άκαμπτο πνεύμα αντιστάσεως από την αρχή. […] Σαν συνέπεια, όπως έγραψε αργότερα ο Τσώρτσιλ, “o μεγάλος ιταλικός στρατός, που είχε εισβάλει στην Αίγυπτο και ήλπιζε να την κατακτήσει, μόλις και υπήρχε σαν στρατιωτική δύναμη”. Αυτή ήταν μια μείζων συνέπεια της αποφάσεως να εισβάλει στην Ελλάδα» (Kershaw, σελ. 176).

Οταν τελικά ο Χίτλερ αποφάσισε τον Μάρτη του 1941 να επέμβει… «οι Γερμανοί δεν ήταν προετοιμασμένοι για μια τόσο δαπανηρή εμπλοκή στην Ελλάδα… Η βαλκανική περιπέτεια του Μουσολίνι επροκάλεσε ευρύτερες συνέπειες που επηρέασαν την πορεία του πολέμου» (σελ. 177). «Προς το τέλος του πολέμου, όταν φαινόταν να πλησιάζει η αναπόφευκτη ήττα, ο Χίτλερ απέδιδε μεγάλη ευθύνη στο ελληνικό φιάσκο του Μουσολίνι ως την αιτία της δικής του επακολουθησάσης καταστροφής… Επίστευε ότι η καθυστέρηση της ενάρξεως του Barbarossa (ονομασία της στρατιωτικής επιχειρήσεως στη Σοβιετική Ενωση) του εκόστισε την ήττα στη Σοβιετική Ενωση» (σελ. 178).

Θεμελιωτής και πρωταγωνιστής από ελληνικής πλευράς της εξωτερικής πολιτικής, της στρατιωτικής ετοιμότητας και της διεξαγωγής του πολέμου ήταν βέβαια ο Ιωάννης Μεταξάς˙ πρωθυπουργός από το 1936 σε μια κοινοβουλευτική και εν συνεχεία αυταρχική κυβέρνηση [«…δεν μπορούμε να μιλάμε για φασισμό per se παρά για υπερσυντηρητικό αυταρχισμό στην Ελλάδα του 1936-41» (σελ. 179, Σπυρίδων Γ. Πλουμίδης: To καθεστώς του Ιωάννη Μεταξά, Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα 2010)].  Να κλείσω την αφήγηση των γεγονότων με ένα εκτενές απόσπασμα από την ως άνω πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του επίκουρου καθηγητή Ιστορίας στο ΕΚΠΑ Σπ. Γ. Πλουμίδη: (Αντιγράφω) «Το ΟΧΙ του 1940 και οι νίκες του αλβανικού μετώπου προσέδωσαν στο πρόσωπο του Μεταξά (αλλά όχι στο καθεστώς του) τη λαϊκή αναγνώριση που του έλειπε.

Στην κηδεία του παρευρέθηκε ο Γρηγόρης Φαράκος, φοιτητής τότε του Πολυτεχνείου, και “πολύς τέτοιος κόσμος” της διωκόμενης αριστεράς. (Ημουν κι εγώ ένας από τις μη διωκώμενες χιλιάδες). Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Μίκη Θεοδωράκη, την 31η Ιανουαρίου 1941 “έκλαιγε όλη η Αθήνα για τον Μεταξά”, διότι “ήταν ίσως ο μοναδικός πολιτικός στην Ευρώπη που δεν πίστευε στη νίκη του Χίτλερ. Πίστευε δηλαδή ότι θα νικήσουν οι Εγγλέζοι, κάτι που εκείνη την εποχή έμοιαζε παράλογο” («Η Καθημερινή», 28 Οκτ. 2006). Ο πολιτικός ρεαλισμός και η στρατιωτική ιδιοφυΐα του Μεταξά έθεσαν την Ελλάδα (κατ’ αντινομία προς το ιδεολογικό στίγμα του καθεστώτος) στο αντιφασιστικό στρατόπεδο των νικητών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου» (σελ. 178). Με συνέπεια, παρά τα αρνητικά γεγονότα των επόμενων χρόνων (ΕΑΜικό κίνημα ελληνικών δυνάμεων Αιγύπτου, Δεκεμβριανά, εμφύλιος πόλεμος), η Ελλάς να διατηρήσει την εδαφική της ακεραιότητα και να ενσωματώσει τα Δωδεκάνησα. Ηταν ένας από τους συντελεστές της νίκης. Τη φαντάζεστε χωρίς του Μεταξά το ΟΧΙ; Χωρίς την Ελληνική Εποποιία 1940-1941; Τα βουνά της Ηπείρου; Το Ρούπελ; Τη Μάχη της Κρήτης; Ασφαλώς θα ήταν έρμαιο των διαμορφούμενων τότε ισορροπιών στην περιοχή. Αβουλο αντικείμενο των διεθνών μεταπολεμικών διαπραγματεύσεων. Με απεσπασμένα ήδη από τον κορμό της χώρας τη Θράκη (βουλγαρική), την Ηπειρο (αλβανοϊταλική), τα Επτάνησα και τη Δωδεκάνησο (ιταλικά).  Ηρθε λοιπόν η ώρα να αντιμετωπιστεί από τον ελληνικό λαό ο ιστορικός ρόλος του Ιωάννου Μεταξά με νέο πνεύμα. Ως τώρα έχει επικρατήσει η αριστερή θεώρηση (με το «ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς»). Εχει επιβληθεί ακόμα και βιαίως. Ο Μεταξάς ήταν ένας μισητός δικτάτορας˙ αντικομμουνιστής˙ τίποτα παραπάνω. Αλλά τώρα τους είδαμε. Ηταν γυμνοί. Τους βλέπουμε. Ιδεοληπτικοί, ξεπερασμένοι, κυνικοί, ψευδολόγοι, στερούμενοι ήθους και παιδείας, μας οδηγούν προς τον Αρμαγεδδώνα. Ο αριστερός μύθος και τα παραμύθια έγιναν καπνός μέσα σε εξίμισι μήνες. Ας δούμε επιτέλους την Ιστορία (δική μας και γενικότερα) απαλλαγμένοι από την αριστερή μονόφθαλμη θεώρηση. Το 1940 ήταν μία από τις «μαγικές στιγμές» της Ιστορίας μας (καθηγητής Θ. Βερέμης).  Και οι Κεφαλονίτες ας τοποθετήσουμε στη θέση που του ανήκει στην κεντρική πλατεία (που συμπτωματικά αυτόν τον καιρό αναπλάσσεται) Βαλλιάνου, στο Αργοστόλι, τον ανδριάντα του Ιωάννου Μεταξά, τον οποίον κατεδάφισαν το 1982 αριστεροί «ιδεολόγοι» και πασόκοι συμπράττοντες. Το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να προστατεύσει το μνημείο ενός διαπρεπούς Ελληνα, που, κατά τη θεμελιωμένη γνώμη πολλών επαϊόντων, πρωταγωνίστησε σε γεγονότα που επηρέασαν παγκόσμιες εξελίξεις, ενώ συντηρούμε, δοξολογούμε και στεφανώνουμε μνημεία επαρχιακής εμβέλειας δράσεων (αγάλματα του «μοβόρου» Αρη Βελουχιώτη, την κεφαλή στο Πολυτεχνείο κ.ά.), λέει πολλά για τη μεταπολεμική, έως και σήμερα, ελλαδική κοινωνία˙ πολύ περισσότερα από τις περισσότερες ιστορικές αναλύσεις και αξιολογήσεις της περιόδου.

Νικ. Λ. Γ. Λιναρδατος

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή