Στο αμερικάνικο φούτμπολ κάθε φάση του αγώνα σχεδιάζεται με λεπτομέρεια ξεχωριστά, πριν παιχτεί. Μαζεύουν οι προπονητές τους παίχτες, συνεννοούνται, λένε θα παίξουμε τον τάδε σχηματισμό, ο τάδε θα δώσει το πεπόνι (αυτό το μακρόστενο πράγμα που χρησιμοποιούν για μπάλα) στον δείνα, οι τάδε θα πάνε από εκεί για να του ανοίξουν δρόμο, εσείς θα μπλοκάρετε τους άλλους, ώστε να πάει ο δείνα το πεπόνι όσο πιο μακριά μπορεί. Και παίζουνε τη φάση μέχρι να πέσει το πεπόνι κάτω, οπότε και σταματάνε όλοι για να σχεδιάσουν την επόμενη φάση.
Δεν είναι και πολύ συναρπαστικό παιχνίδι, όλο σταμάτα-ξεκίνα, άσε που όλοι καταλήγουν με διασείσεις και εγκεφαλικές βλάβες.
Κάπως έτσι είναι και η πολιτική, με μια σημαντική διαφορά: Στο φούτμπολ τη βλέπουμε τη γραμμή που προσπαθεί να φτάσει με το πεπόνι της η κάθε ομάδα. Είναι εκεί, στην άκρη του γηπέδου, ζωγραφισμένη στο χορτάρι.
Στην πολιτική συνήθως δεν βλέπουμε πού τελειώνει το γήπεδο.
Υπάρχει η εξής διαχρονική παρανόηση: Πιστεύουμε πολλοί ότι ο στόχος των πολιτικών -των ανθρώπων δηλαδή που έχουν ως επάγγελμά τους την πολιτική, βουλευτές, υπουργοί, δήμαρχοι και τα συναφή- είναι αυτό που εμείς νομίζουμε πως είναι ο στόχος της "πολιτικής" γενικότερα. Να φτιαχτεί η χώρα καλύτερα. Να έρθει η ανάπτυξη. Να μειωθεί η ανεργία. Να εξαφανιστεί η φτώχεια. Να εξασφαλιστεί μια κανονικότητα ασφάλειας, ειρήνης και εμπιστοσύνης στην κοινωνία, προσφέροντας στους πολίτες την ελευθερία να διεκδικήσουν τους στόχους τους και να επιδιώξουν την ευτυχία. Ε, παρανόηση. Ο στόχος των πολιτικών δεν είναι αυτός. Ο στόχος των πολιτικών είναι η επανεκλογή τους.
Ως εκ τούτου, είναι ανώφελο να προσπαθούμε να ερμηνεύσουμε δηλώσεις και τοποθετήσεις πολιτικών στα πλαίσια της “πολιτικής”. Όταν ο πρωθυπουργός λέει ανερυθρίαστα ψέματα, δεν το κάνει για να γίνει η Ελλάδα καλύτερη, το κάνει επειδή απευθύνεται σε συγκεκριμένο μπλοκ ψηφοφόρων, με τα λόγια που πιστεύει ότι θέλει να ακούσουν για να πειστούν να τον ξαναψηφίσουν. Η οικονομική ανάπτυξη, η κοινή λογική ή η αλήθεια είναι δευτερεύοντα θέματα ήσσονος σημασίας. Δεν το απασχολούν, στο δρόμο για την επίτευξη του στόχου του.
Αλλά και ο δρόμος για την επίτευξη των στόχων των πολιτικών είναι συνήθως θολός.
Ας πούμε, τι προσπαθεί ακριβώς να πετύχει η κυβέρνηση με την αδειοδότηση των καναλιών; Ποιος είναι ο στόχος της; Η “πολιτική” εντύπωση, αυτή που θα είχε το ανυποψίαστο ευρύ κοινό, είναι η εξυγίανση ενός άναρχου και ημιπαράνομου τοπίου, μολυσμένου από τη διαπλοκή εδώ και δεκαετίες, η αναβάθμιση του τηλεοπτικού προϊόντος μέσα σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού, και η είσπραξη χρημάτων για το δημόσιο συμφέρον. Ο πραγματικός στόχος, όμως, είναι αδιόρατος. Υποθέσεις μπορούν να γίνουν, στη βάση της εμπειρίας της μεταπολίτευσης και της συμπεριφοράς των στελεχών της κυβέρνησης τώρα πρόσφατα αλλά και παλαιότερα, στις θητείες τους στο ΠΑΣΟΚ, στη ΝΔ και στο καφενείο. Μήπως προσπαθούν να στήσουν τη νέα, δικιά τους διαπλοκή, με φρέσκους παίκτες-συνεταίρους; Μπορεί. Αλλά τότε γιατί έστησαν αυτό τον εξώφθαλμα αντισυνταγματικό και κάπως γελοίο μηχανισμό, ο οποίος έμοιαζε ακόμα και στον πιο άσχετο εντελώς αδύνατο να σταθεί σε σοβαρό δικαστήριο (πράγμα που εμμέσως και off the record παραδέχονταν ακόμα και στελέχη της κυβέρνησης); Μήπως ο στόχος ήταν εξ’ αρχής άλλος; Μήπως, ας πούμε, το 14-11 του ΣτΕ είναι απλά ένα ακόμα επεισόδιο στη σταδιακή και εκούσια φθορά της αξιοπιστίας όλων των δημοκρατικών θεσμών στο δρόμο προς τον ολοκληρωτισμό; Εξηγείται αλλιώς η αδιανόητη, πρωτοφανής και αποκρουστική αντιδημοκρατική στάση της κυβέρνησης τις τελευταίες 24 ώρες; Ή μήπως προσπαθούν να πετύχουν κάτι άλλο που το φτωχό μου μυαλό, το μη-γαλουχημένο σε καταλήψεις και καφενεία της Αίγινας, δεν μπορεί να συλλάβει;
Από όλη αυτή τη διαδικασία, εμείς έχουμε δει μόνο τους παίκτες να πασάρουν το πεπόνι και να πλασάρονται στο τερέν. Δεν έχουμε ιδέα τι θέλουν να πετύχουν. Μάλιστα, δεν ξέρουμε καν κάτι ακόμα πιο βασικό: Αν όντως έχουν σχεδιάσει τη φάση, οποιαδήποτε φάση, ή αν απλά τρέχουν πάνω κάτω στο γήπεδο, χωρίς κανείς τους να είναι σίγουρος για το τι κάνουν εκεί μέσα, χωρίς να καταλαβαίνουν καλά καλά τους κανόνες του παιχνιδιού, ή το γιατί αυτή η μπάλα έχει τόσο περίεργο σχήμα.