Μωρέ, τι πανικός είναι αυτός; Τι τσιρίδα και –ας με συγχωρήσουν οι φεμινίστριες– υστερία επιδεικνύει η κυβέρνηση για μια δικαστική απόφαση που δεν τη βολεύει; Και εντάξει! Ο υπουργός Επικρατείας Νίκος Παππάς έχει λόγους να ανέβει στα κάγκελα (του Μαξίμου). Είναι ο αρχιτέκτονας του δεύτερου μεγαλύτερου φιάσκου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μετά τη διαπραγμάτευση με τα πουκάμισα έξω που έκανε ο κ. Γιάνης Βαρουφάκης. Ο κ. Αλέξης Τσίπρας τι λόγους έχει για να αλλοφρονεί διά στόματος Γεροβασίλη, για «15.000 παιδιά που θα μείνουν εκτός παιδικών σταθμών και την πρόσληψη 4.000 νοσηλευτών»; Ωρα είναι να μας πουν ότι μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, θα αρχίσουν πάλι οι λιποθυμίες από την πείνα στα σχολεία, αυτές που μαγικώς σταμάτησαν την 25η Ιανουαρίου του 2015. Να σημειώσουμε, δε, ότι είναι τέτοιος ο πανικός τους, που ακόμη και το τίμημα των αδειών δεν γράφουν σωστά στην επίσημη ανακοίνωση. Η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, λέει, «στερεί από τον δημόσιο προϋπολογισμό 450 εκατ. ευρώ». Μέχρι προχθές ο διαγωνισμός έδινε 255 εκατ. Πότε πρόλαβαν να γίνουν 450; Μόνο η κυβερνητική εκπρόσωπος ξέρει.
Κάποιοι παραλληλίζουν την παραφορά της κυβέρνησης με μάνιασμα εκείνων των κακομαθημένων παιδιών, όταν κάποιος τους πάρει το ταμπούρλο από τα χέρια γιατί έχουν ξεκουφάνει τον κόσμο. Εχει και μια τέτοια παιδοψυχολογική διάσταση η κυβερνητική αποχαλίνωση, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν είναι επικίνδυνη για τη Δημοκρατία. Το παραλήρημα των κακομαθημένων του Μαξίμου είναι λίπασμα για την ανομία των άλλων κακοαναθρεμμένων, αυτών που η κυβέρνηση παρακαλεί οψίμως να εφαρμόσουν τους νόμους.
Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο. Αν για μια δικαστική απόφαση κάνουν έτσι, τι θα γίνει αν –ο μη γένοιτο!– κληθούν να αντιμετωπίσουν μια πραγματική και μεγάλη κρίση; Πώς θα τη διαχειριστούν; Με υβριστικές ανακοινώσεις; Θα τριγυρνούν σαν τρομαγμένα κοτόπουλα, βγάζοντας βραχνές και άναρθρες κραυγές; Υπάρχει περίπτωση να είναι συνετοί και νηφάλιοι μπροστά σε έναν εθνικό κίνδυνο ή κάποια κοινωνική αναταραχή; Θα πάρουν αυτοί οι άνθρωποι σοβαρές αποφάσεις για τα μεγάλα θέματα, όταν φέρονται έτσι για τα ήσσονα, τα οποία έχουν μεγαλοποιήσει με ασύγγνωστη προχειρότητα; Ή μήπως πρέπει να προετοιμαζόμαστε για ακόμη μεγαλύτερες καταστροφές, από εκείνη που έφερε η αλλοπρόσαλλη διαπραγμάτευση του πρώτου εξαμήνου της ΠΦΑ;
Το μόνο που αποδεικνύει η κυβέρνηση με τις υστερίες της είναι ότι όχι μόνο δεν μπορεί να κυβερνήσει, αλλά αδυνατεί και να μάθει. Ποτέ στη σύγχρονη ιστορία δεν είδαμε τέτοια οιστρηλασία, αν και υπήρξαν πολλοί νόμοι που στο παρελθόν κηρύχθηκαν αντισυνταγματικοί. Τα βλαστάρια της δρακογενιάς θεωρούν τη διακυβέρνηση προσωπικό τους παιχνιδάκι και αλίμονο αν κάποιος τούς επισημάνει ότι δεν πρέπει να παίζουν το ταμπούρλο τους σε ώρες κοινής ησυχίας. Τότε –όπως ακριβώς τα νήπια– θα ξεσηκώσουν τον κόσμο με κλάματα και τσιρίδες. Το πρόβλημα είναι ότι είτε με το ταμπούρλο είτε με τις τσιρίδες το αποτέλεσμα σε ντεσιμπέλ είναι το ίδιο και η κοινή ησυχία πάει περίπατο. Το ίδιο κάνει και η κυβέρνηση: με ή χωρίς τον νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, η ζημιά που κάνει στη Δημοκρατία είναι τεράστια.