Η χειρότερη εποχή του χρόνου

Η χειρότερη εποχή του χρόνου

4' 18" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Π​​ροχθές ήταν του Αγίου Δημητρίου. Είναι η μόνη από τις ονομαστικές εορτές που θυμάμαι στο περίπου πότε πέφτει (λίγο πριν από την 28η Οκτωβρίου), διότι σηματοδοτεί την έναρξη της χειρότερης περιόδου του έτους: της περιόδου στην οποία στριμώχνονται οι περισσότερες και οι κοινότερες ονομαστικές εορτές, δηλαδή οι πιο περιττές από τις γιορτές.

Αυτό που ξεχωρίζει την ονομαστική γιορτή από τα γενέθλια είναι ότι την πρώτη μπορεί να τη γνωρίζει και ο τελευταίος που σε γνωρίζει, αλλά εσύ δεν τον γνωρίζεις, ενώ τα γενέθλια μόνον οι οικείοι σου. Κατά συνέπεια, η γιορτή δίνει την ευκαιρία στον καθένα να σε πλησιάσει με τρόπο στον οποίο είναι αδύνατο να μην υποκύψεις: με την καλή προαίρεσή του, που εκδηλώνεται με τις ευχές. Ετσι, όμως, καταργείται η προσωπική επιλογή ως το βασικό κριτήριο για τη ρύθμιση των κοινωνικών συναναστροφών του ατόμου. Επιβάλλεται η κοινότητα και υποχωρεί το άτομο.

Η γιορτή είναι, λοιπόν, ένα απομεινάρι (από τα πολλά) της προνεωτερικής εποχής στην κουλτούρα μας. Περιττό μάλιστα, επειδή την ίδια δυνατότητα ενίσχυσης του αισθήματος της κοινότητας τη δίνουν, ούτως ή άλλως, τα Χριστούγεννα, το νέο έτος και το Πάσχα. Η ονομαστική γιορτή απλώς σου προσθέτει ένα επιπλέον ψυχολογικό βάρος –την αμηχανία να σου εύχονται άνευ ουσιαστικού λόγου–, αλλά και ένα τεχνικό: να πρέπει να κάτσεις να θυμηθείς, να ξεσκαρτάρεις με βάση τη στενότητα της σχέσης ή τη χρησιμότητά της, να φτιάξεις τη λίστα των εορταζόντων, να αποφασίσεις σε ποιους θα μιλήσεις και σε ποιους θα γράψεις κ.λπ. Μπελάς!

Η ονομαστική γιορτή είναι, βέβαια, θεσμός ιδεώδης, αν είσαι πολιτικός, δικηγόρος, δημοσιοσχετίστας, διαφημιστής, δημοσιογράφος, εμπορευόμενος, καθώς και μια σειρά άλλων παρεμφερών επαγγελμάτων. Για όλους αυτούς, είναι εργαλείο δουλειάς. (Ακόμη και σε μένα, τώρα, δίνει την ευκαιρία για το κομμάτι αυτό. Δεν είμαι αχάριστος…) Αν όμως είσαι κάποιος που υπολογίζει την ιδιωτικότητα και την ατομικότητα, η ονομαστική γιορτή παρεμβαίνει στον κόσμο σου. Προσωπικώς, τις έχω καταργήσει και, γι’ αυτό, γράφω τούτο το σημείωμα ως απολογία προς τον κοινωνικό περίγυρο.

Βεβαίως, αλλαγές που εμείς οι ίδιοι επιφέρουμε στη σχέση μας με το κοινωνικό και πολιτισμικό περιβάλλον δεν γίνονται ποτέ χωρίς αναταράξεις. Γι’ αυτό κι εγώ, επειδή δεν θέλω να παρεξηγηθώ από τους φίλους μου, εξακολουθώ να τους εύχομαι, όποτε έχουν τη γιορτή τους· με τη διαφορά ότι εύχομαι «χρόνια πολλά για τα γενέθλιά σου». Δύο σε ένα, όπως καταλάβατε, οπότε έτσι αποκτώ και τη δυνατότητα να ξεχάσω τα γενέθλιά τους! Από μια πλευρά, δηλαδή, η γιορτή είναι ένας βολικός τρόπος για να ξεμπερδεύεις με τα γενέθλια, η ημερομηνία των οποίων είναι συνήθως διαφορετική για τον καθένα. Εν τέλει, ίσως δεν είναι και τόσο περιττός θεσμός…

«Τα κακά των»

Το άκουσα σε ένα από τα λεγόμενα κοινωνικά μηνύματα (μην πετάτε σκουπίδια, μην καπνίζετε, μην κάνετε ναρκωτικά κ.λπ.) που μεταδίδονται από το ραδιόφωνο. Το συγκεκριμένο αφορούσε τις ακαθαρσίες των σκύλων και, φυσικά, απευθυνόταν στους ιδιοκτήτες τους, όχι στους ίδιους τους σκύλους. (Δυστυχώς, να προσθέσω, γιατί στην περίπτωση που απευθυνόταν στους σκύλους θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον…) Από το μήνυμα ξεχώρισα τη φράση «δεν είναι ντροπή να σκύβεις για να μαζέψεις τις ακαθαρσίες του σκύλου σου», την οποία εκφωνεί μια κυρία με το αγέρωχο ύφος του ανθρώπου που έχει επίγνωση της ηθικής ανωτερότητάς του έναντι εκείνων προς τους οποίους μιλάει.

Ομως δεν νομίζω ότι αυτό είναι το πρόβλημα. Επειδή τους βλέπω, νωρίς κάθε πρωί στη γειτονιά μου, κυρίους και κυρίες που βγάζουν τα σκυλάκια τους ακριβώς για να κάνουν «τα κακά των» (από στίχο του Τ. Παπατσώνη), γνωρίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι η ντροπή να τα μαζέψουν οι ίδιοι. Είναι μάλλον η ντροπή να πιστέψουν ότι το πιο αγαπημένο ζωάκι τους (μετά τον εαυτούλη τους), αυτό που ανεβαίνει στο κρεβάτι τους και τρίβει τη μουρίτσα του με τη δική τους φάτσα, μπορεί να κάνει τέτοια βρωμερά πράγματα! Τους βλέπεις πώς, κάθε φορά που το ζωντανό ικανοποιεί τη φυσική ανάγκη του, εκείνοι αποστρέφουν το βλέμμα και κοιτούν τα σύννεφα. Μόνη παρηγοριά η σκέψη ότι είναι οι ίδιοι που τα πατάνε…

Συνέβη

Μετά την καθιερωμένη δοξολογία στη Θεσσαλονίκη, κάποιοι γραφικοί υποστηρικτές του Αρτέμη Σώρρα, θορυβώδεις εκ φύσεως, άρχισαν να κραυγάζουν διάφορα συνθήματα υπέρ του ινδάλματός τους (ξέρετε, ότι αυτός θα μας σώσει με τα 600 δισεκατομμύριά του και τα τοιαύτα), την ώρα που ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποχωρούσε. Τότε ένας άλλος κύριος –καμία σχέση ο άνθρωπος με τους βαρβάρους του Σώρρα– πλησιάζει τον κ. Παυλόπουλο, του σφίγγει το χέρι με θέρμη και του λέει: «Εσύ θα μας σώσεις!». Επειδή είμαι τέτοιος άνθρωπος και θέλω να βρίσκω σε κάθε τραγική κατάσταση ένα αντίβαρο κωμωδίας, φαντάστηκα ότι αυτός ο κύριος ήταν Ελλην του εξωτερικού, άρτι αφιχθείς, και, γι’ αυτό, νόμισε ότι ο άνθρωπος του οποίου έσφιξε το χέρι και αναγόρευσε σωτήρα ήταν ο Σώρρας…

Ο,τι θέλω εγώ!

Δεν ήταν μόνο το απαράδεκτο περιεχόμενο της δήλωσης της Ολγας Γεροβασίλη, ήταν και το ανοίκειο ύφος της. Ο θυμός έβραζε μέσα της και έκανε τη φωνή της να τρέμει, καθώς μας έλεγε πολύ απλά ότι η κυβέρνηση θα αγνοήσει την απόφαση της Δικαιοσύνης και θα κάνει ξανά αυτό που θέλει. Με λίγα λόγια, η αντίδραση της κυβέρνησης στα δύσκολα αρχίζει πια να θυμίζει Τραμπ. Τέτοιο συνδυασμό θυμού, εγωισμού και άγνοιας μέχρι στιγμής μόνο στον Τραμπ τον έχουμε ξαναδεί! Μπράβο, λοιπόν, στην κυβέρνηση που ανοίγεται στον κόσμο. Κρίμα που το κάνει με τον λάθος τρόπο…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή