Αρχολίπαροι και σπουδαρχίδαι
Κύριε διευθυντά
Ενα από τα διασκεδαστικότερα στιγμιότυπα της θητείας μου ως βουλευτού Επικρατείας αρχικά της Ν.Δ. και από το 1985 έως το 1989 της ΔΗΑΝΑ, ήταν μια παρέμβασή μου από τα έδρανα, επ’ ευκαιρία μιας επερωτήσεώς μας το 1987 για το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ με παρόντα τον υπουργό, αείμνηστο Στάθη Αλεξανδρή. Συνοδευόταν από αξιωματικό του Λιμενικού Σώματος που είχε τότε προαχθεί σε υψηλή θέση στην ιεραρχία. Τον είχα γνωρίσει κατά τη θητεία μου ως γεν. γραμματεύς του ΥΕΝ, στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητος μετά την πτώση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974. Είχε εμφανισθεί τότε καταγγέλλοντάς μου «αριστερούς» συναδέλφους του. Τον απέπεμψα και έμαθα αργότερα ότι ήταν ο επί επταετίας πράκτορας της ΚΥΠ στο υπουργείο. Θερμός πλέον, πριν από το 1981, υποστηρικτής του ανερχομένου τότε ΠΑΣΟΚ είχε ευνοηθεί αναλόγως. Απευθυνόμενος στον υπουργό του επεσήμανα το ποιόν του και τον χαρακτήρισα «αρχολίπαρο» και «σπουδαρχίδη». Προήδρευε εκείνη την ημέρα ο βουλευτής Λακωνίας, εκτοτε φίλος μου Παναγιώτης Κρητικός, ο οποίος με διέκοψε και μου ζήτησε να ανακαλέσω. Του εξήγησα ότι οι χαρακτηρισμοί αυτοί ήταν δόκιμες λέξεις της αρχαίας ελληνικής που συναντώνται σε λόγους ρητόρων αλλά τακτικά σε κωμωδίες του Αριστοφάνους. «Αρχολίπαρος» ήταν ο γλείφων την εξουσία από το ρήμα «λιπαίνω», αλείφω με λίπος και «σπουδαρχίδης» αυτός που σπεύδει, να καταλάβει «αρχίδιον». Επί τω ακούσματι της λέξεως, οργισμένος πλέον ο πρόεδρος με απειλεί με εκδίωξη από την αίθουσα. Ψύχραιμος του εξηγώ ότι «αρχίδιον» δεν είναι αυτό που νόμιζε αλλά κατάληψη μικρής αρχής, μικρής εξουσίας. (Σελίδες 186 η πρώτη και 185 η δεύτερη στο τρίτομο «Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης» του Σκαρλάτου Δ. Βυζαντίου, 1831»). Βρίθει η πολιτική μας από το είδος. Η πιο πρόσφατη περίπτωση «αρχολίπαρου» και «σπουδαρχίδη» είναι αυτή του Βύρωνα Πολύδωρα που θέλησε να γίνει πρόεδρος του ΕΣΡ.
Στρατης Ε. Στρατηγης – Επ. δικηγόρος Δ.Ν., τ. βουλευτής Επικρατείας
Μόνο θλίψη για το Πεδίον του Αρεως
Κύριε διευθυντά
Ωρα 12 το μεσημέρι, Πεδίον του Αρεως, στο κέντρο της Αθήνας. Οι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής και οι περαστικοί έχουν μάθει πλέον να παρακάμπτουν την κεντρική είσοδο του άλσους, πίσω από το άγαλμα του Κωνσταντίνου, λόγω της συγκέντρωσης ναρκομανών που έχει μετατρέψει τον χώρο σε μόνιμο τόπο χρήσης και εμπορίας ναρκωτικών σε δημόσια θέα ολόκληρο το 24ωρο.
Προτιμούν την είσοδο από την οδό Μαυρομματαίων, η οποία όμως έχει καταληφθεί πλέον από εκατοντάδες δυστυχισμένους ανθρώπους που συρρέουν ασταμάτητα στην Ελλάδα από κάθε γωνιά της γης. Δεξιά και αριστερά παράτυποι μετανάστες, κυρίως νέοι και πολλά παιδιά, που στο πλησίασμά τους νιώθεις έντονη τη μυρωδιά της βρώμας, βρίσκονται ξαπλωμένοι στο γρασίδι ή στους παρακείμενους χώρους μαζί με τα υπάρχοντά τους. Το Πεδίον του Αρεως έχει μετατραπεί σε υπαίθριο σπίτι τους.
Αν όμως δοκιμάσετε να πλησιάσετε το Πεδίον του Αρεως μόλις πέσει το σκοτάδι από οποιαδήποτε είσοδο, θα διαπιστώσετε ότι τα δύο τρίτα του χώρου είναι θεοσκότεινα. Ολος ο χώρος του πάρκου, με ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι βουτηγμένος στο απόλυτο σκοτάδι προκαλώντας φόβο και ανασφάλεια σε όσους τολμούν να περάσουν. Ορισμένα παγκάκια, όπως αυτό από την είσοδο δίπλα στον Πανελλήνιο ή το κτίριο του πρώην αναψυκτηρίου Οικονομίδη, έχουν μετατραπεί σε μόνιμο τόπο κατοικίας άστεγων παράτυπων μεταναστών.
Η έλλειψη φροντίδας του πράσινου ή του πάρκου, με τους αναποδογυρισμένους κάδους απορριμμάτων, ίσως σε μια απέλπιδα προσπάθεια εύρεσης τροφής, καθώς και η χρησιμοποίησή του για τις φυσικές ανάγκες των ανθρώπων που περιφέρονται εκεί με τις αφόρητες μυρωδιές που τις συνοδεύουν, συμπληρώνουν την εικόνα εγκατάλειψης του χώρου.
Και να σκεφτεί κανείς πως η Περιφέρεια Αττικής ξόδεψε περισσότερα από δέκα εκατομμύρια ευρώ για την ανάπλαση του πάρκου που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 2008 και ολοκληρώθηκε, στο μεγαλύτερο τμήμα του, μέχρι και το 2010. Εκτοτε, στο σύνολό του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ούτε συντηρήθηκε για τη στοιχειώδη διατήρηση της ανάπλασης.
Ισως θα άξιζε τον κόπο μερικοί από τους συνεργάτες της περιφερειάρχου Αττικής Ρένας Δούρου, που γέμισαν προεκλογικά την Αθήνα με τις αφίσες της, να κάνουν μερικές επισκέψεις στο Πεδίον του Αρεως –το μόνο που βρίσκεται υπό την ευθύνη της– προκειμένου να διαπιστώσουν την κατάσταση, να βελτιώσουν τις αφόρητες συνθήκες που επικρατούν και να προσφέρουν στοιχειώδη βοήθεια στα «ταξικά αδέλφια» της.
Η κριτική πολλές φορές αποδεικνύεται χρήσιμη όταν συμβάλλει στην βελτίωση μιας ήδη κακής κατάστασης. Η αδιαφορία όμως που αποδεικνύει «κενές υποσχέσεις» με το καλημέρα, είναι επώδυνη για όσους θέλησαν μια αλλαγή προς το καλύτερο – και όχι φυσικά προς το χειρότερο.
Νικος Ψαροπουλος – Αξιωματικός ε.α. του Πολεμικού, Ναυτικού
«Ο Αδωνις άνοιξε μια μακρά συζήτηση»
Κύριε διευθυντά
Δεν είναι αληθή όσα είπε ο Αδωνις Γεωργιάδης για την αντιμετώπιση των κομμουνιστών σε κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, προφανώς με τις ευλογίες του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, και εξανέστησαν οι πάντες; Είναι ψευδές ότι οι κομμουνιστές τελούν υπό διωγμό, σε μεγαλύτερο ή σε μικρότερο βαθμό, στις χώρες του Βίσεγκραντ, της Βαλτικής και αλλού; Γι’ αυτό αν και καθυστερημένες οικονομικά, εντάχθηκαν άρον-άρον στην Ε.Ε., μερικές και στην Ευρωζώνη αλλά όλες στο ΝΑΤΟ, ώστε να αποκλεισθεί πισωγύρισμα, ενώ σήμερα εξοντώνονται οι νοσταλγοί του παρελθόντος, της εξασφαλισμένης εργασίας και στέγης, της υγείας και της παιδείας, που δικαιώνονται ιδεολογικά με την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στις χώρες τους στο πλαίσιο της ευρωπαϊκής «δημοκρατίας». Τότε γιατί εξανέστησαν οι κυβερνώντες; Για να επιβεβαιώσουν φωνασκούντες ότι είναι αριστεροί ή μήπως και κομμουνιστές; Προφανώς, αντέδρασαν οι κυβερνώντες και έμειναν άφωνοι οι της Ν.Δ., διότι όσα αληθή είπε, άθελά του, ο κ. Γεωργιάδης αποκαλύπτουν το ραγδαία αυξανόμενο έλλειμμα της δημοκρατίας στην Ενωμένη Ευρώπη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου.
Αραγε πού οφείλεται η καταρράκωση των δημοκρατικών θεσμών στην Ευρώπη; Γιατί χάνονται η δημοκρατία και η ευημερία; Ο Αλέν Μπαντιού υποστηρίζει ότι «τα προβλήματά μας έρχονται από πιο μακριά»: Ούτε από τα μεταναστευτικά ρεύματα, ούτε από το Ισλάμ, ούτε από όσα συμβαίνουν στη Μέση Ανατολή, ούτε από τη λεηλασία της Αφρικής, αλλά από την ιστορική αποτυχία του κομμουνισμού. Μάλιστα στη συζήτησή του με τον Μαρσέλ Γκοσέ με αντικείμενο τον κομμουνισμό, τον καπιταλισμό και το μέλλον της δημοκρατίας, ισχυρίστηκε: «Αφότου ο κομμουνισμός όπως τον γνωρίσαμε κατέρρευσε, οι δημοκρατίες δεν είχαν πια να αντιμετωπίσουν την πρόκληση που αποτελούσαν γι’ αυτές τα κομμουνιστικά καθεστώτα. Το νεοφιλελεύθερο κύμα εκμεταλλεύτηκε αυτό ακριβώς το κενό. Η απουσία ενός Αλλου που να τις απειλεί μετέτρεψε και πάλι τις φιλελεύθερες δημοκρατίες σε υποτακτικούς του κεφαλαίου, το οποίο δεν ήταν πια καν αναγκασμένο να επιδεικνύει μετριοπάθεια και να υιοθετεί αναδιανεμητικές πολιτικές… Η δημοκρατία έχει ανάγκη από αντίπαλο δέος, είτε αυτό είναι εσωτερικής είτε εξωτερικής προέλευσης». Το ίδιο ισχυρίζονται ο Ερικ Χομπσμπάουμ στην «Εποχή των άκρων», ο Βίλι Μπραντ που αρνήθηκε να συναντήσει τον Γκορμπατσόφ ως υπαίτιο των δεινών που θα συσσώρευε στην Ευρώπη η διάλυση της ΕΣΣΔ, ενώ ο Ούλριχ Μπεκ χαρακτήριζε το κοινωνικό κράτος στην Ευρώπη «νόθο τέκνο του κομμουνισμού, γεννημένο από τον φόβο απέναντί του». Ομως δεν είναι ανάγκη να είσαι Αλέν Μπαντιού ή Βίλι Μπραντ ή Ερικ Χοσμπάουμ ή Ούλριχ Μπεκ για να ερμηνεύσεις τις αιτίες που αποκαθηλώνουν σήμερα τη δημοκρατία και την ευημερία στην Ευρώπη. Ο Ενγκελς υποστήριζε ότι ο καπιταλισμός προσφέρει είτε μια προώθηση στον σοσιαλισμό ή μια επιστροφή στον βαρβαρισμό. Μετά την επικράτησή του, η πορεία προς τον βαρβαρισμό αποτελεί μονόδρομο είτε αυτός εκφράζεται ήδη με τη συρρίκνωση ή και την εξάλειψη της δημοκρατίας είτε με την εκμηδένιση του κοινωνικού κράτους. Ο Αδωνις Γεωργιάδης επανέφερε άθελά του στην επιφάνεια τα δεινά που απαξιώνουν την Ευρώπη και ασφαλώς το έχει ήδη μετανιώσει.
Δημητρης Μακροδημοπουλος – Αλεξανδρούπολη
Είναι (πάρα) πολλά τα λεφτά για τον Αρη
Κύριε διευθυντά
Σε πρόσφατο άρθρο γνώμης που δημοσιεύτηκε στο δίκτυο CNN ο πρόεδρος Ομπάμα παρέθεσε τις φιλοδοξίες που πρέπει να έχει η υπερδύναμη για αποστολές στο Διάστημα. «Εχουμε θέσει έναν σαφή στόχο ουσιαστικής σημασίας για το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας της Αμερικής στο Διάστημα: να στείλουμε ανθρώπους στον Αρη μέχρι το 2030 και να επιστρέψουν με ασφάλεια στη Γη».
Σε κάθε εχέφρονα άνθρωπο οι απόψεις αυτές του απερχόμενου πλανητάρχη προκαλούν δέος, τουλάχιστον δαπανών και σπατάλης. Μπορεί ο ανταγωνισμός για την κατάκτηση του Διαστήματος την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ, να είχε σκοπό τη νίκη στα σημεία του ενός εκ των δύο συστημάτων, αλλά μετά την κατάρρευση του υπαρκτού κάθε τέτοια φιλοδοξία καθίσταται ματαιοδοξία.
Διότι τα αστρονομικά ποσά δαπανών που θα απαιτηθούν είναι αμφίβολο αν θα προωθήσουν πρακτικά επιτεύγματα της επιστήμης, που να μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των επί Γης ανθρώπων. Διότι κάθε λογικός άνθρωπος αυτό θα προέτασσε. Και φυσικά από έναν πρόεδρο που έδειξε ότι ήταν ξεχωριστός στην ευφυΐα και στις ικανότητες οι πολίτες των ΗΠΑ αλλά και όλου του κόσμου θα περίμεναν άλλες προτεραιότητες. Σίγουρα ένα μέρος μόνο του απαιτούμενου πακτωλού χρημάτων θα ήταν ικανό να βελτιώσει την ποιότητα ζωής στις ΗΠΑ, με τις τόσες ανισότητες, αλλά και σε πολλά άλλα σημεία δυστυχίας του πλανήτη. Εκεί, όπου η άφρων πολιτική των ΗΠΑ και της Ευρώπης επέφερε καταστροφές, πολέμους, δυστυχία και συνεχιζόμενη τρομοκρατία.
Ελπίζουμε ο επόμενος πρόεδρος (ευχόμαστε διπλά να είναι η Κλίντον) ότι θα αλλάξει γνώμη, αποφεύγοντας τη σχεδιαζόμενη αποστολή στον Αρη. Μόνο αιθεροβάμονες θα την τολμούσαν.
Δημητριος Γεωργαντας, Χειρουργός, Μαρούσι