Πάνε πάνω από δέκα χρόνια που εκδοτικός οίκος εξέδωσε ιστορικό πόνημα για τον πόλεμο της Κορέας. Για την παρουσίαση του βιβλίου, που θα γινόταν στο κέντρο της Αθήνας, ζητήθηκε η συμβουλή μου: ήθελαν στο πάνελ ένα πολιτικό πρόσωπο· ποιο θα μπορούσε να είναι; Είχαν σκεφτεί τον Θεόδωρο Πάγκαλο. Τους είπα ότι με τον κ. Πάγκαλο στο πάνελ ίσως γινόταν… της Κορέας.
Γνωρίζοντας ποιο περίπου θα ήταν το κοινό (βετεράνοι του Εκστρατευτικού Σώματος, απόστρατοι αξιωματικοί), δηλαδή, άνθρωποι με, κατά κανόνα, φιλικά αισθήματα προς τη Δεξιά όλων των αποχρώσεων (από το πιο ανοιχτό γαλάζιο έως το απεχθές μαύρο), ο κ. Πάγκαλος, παρά το στρατιωτικό παρελθόν της οικογένειάς του, ίσως να μην ήταν η ιδανική περίπτωση, όχι μόνον λόγω ΠΑΣΟΚ αλλά και του απρόβλεπτου ταμπεραμέντου του. Βεβαίως, αυτό το τελευταίο ίσως εξασφάλιζε μιαν ενδιαφέρουσα (αν μη τι άλλο) βιβλιοπαρουσίαση (που συνήθως είναι πληκτικές), όμως ήξερα ότι δεν είχαν ακριβώς αυτό στον νου τους στον εκδοτικό οίκο.
Το σκέφτηκαν καλύτερα και επανήλθαν: τον Βύρωνα Πολύδωρα! Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ο κ. Πολύδωρας τότε ήταν υπουργός Δημοσίας Τάξεως στην κυβέρνηση Καραμανλή. Ο,τι έπρεπε, δηλαδή.
Πράγματι, η βιβλιοπαρουσίαση έγινε με κεντρικό ομιλητή τον κ. Πολύδωρα, μπροστά σε μια κατάμεστη αίθουσα και με το κοινό που είχα ακριβώς προβλέψει. Δεν βρήκα θέση να καθίσω και στάθηκα όρθιος, πίσω πίσω. Ο κ. Πολύδωρας συνεπήρε τους παλαίμαχους και τους απόστρατους, ειδικά όταν έμπλεος ενθουσιασμού δήλωσε με τον απαραίτητο στόμφο ότι είναι «φιλόστρατος» (ομολογώ πως δεν είχα ξανακούσει τη λέξη αυτή), πληροφορώντας την ομήγυρη ότι με μεγάλη υπερηφάνεια φέρει ακόμα τον βαθμό του έφεδρου αξιωματικού από τον καιρό της θητείας του.
Εκείνη την εποχή ο εν λόγω πολιτικός ήταν, ας πούμε, πιο συγκρατημένος. Δεν είχε ακόμα προβεί στις διάφορες δηλώσεις με τις οποίες έδειχνε σαν να είχε «απασφαλίσει» – και βέβαια δεν είχε ακόμα έρθει σε ρήξη με τη Ν.Δ. και βασικά με την κυβέρνηση Σαμαρά μετά τη μνημονιακή στροφή του τελευταίου.
Οι περισσότεροι γνωρίζουν, πλέον, τον κ. Πολύδωρα ως μια ιδιότροπη, εκρηκτική πολιτική φιγούρα. Πόσοι όμως γνωρίζουν τον μεταφραστή Βύρωνα Πολύδωρα; Από τις εκδόσεις Καστανιώτη είχε κυκλοφορήσει τη δεκαετία του ’90 σε δική του μετάφραση (από τα αγγλικά) το κλασικό ιαπωνικό βιβλίο «Μπουσίντο», που είναι ο πολεμικός κώδικας των σαμουράι. Η έκδοση περιελάμβανε μάλιστα και δική του εισαγωγή, καθώς και σχόλια. Ωραία δουλειά, αν και είχα λίγο παραξενευτεί με τα σχόλια. Θέλω να πω, πέρα από τη φροντίδα της επεξήγησης σε παντελώς άγνωστα ονόματα που αναφέρονταν στο βιβλίο, υπήρχαν και σχόλια γραμμένα σαν λήμματα εγκυκλοπαίδειας πάνω σε μάλλον γνωστά πρόσωπα, π.χ., στον Νίτσε, λες και ποτέ κανένας Ελληνας βιβλιόφιλος δεν είχε ακούσει αυτό το όνομα.
Μικρό το κακό, όμως. Κι εξάλλου, σκέφτομαι σήμερα, μάλλον έκανα λάθος τότε. Αυτές οι υποσημειώσεις πάνω στα αυτονόητα είναι η καρδιά του λαϊκού – αυτό ακριβώς που πρεσβεύει ειδικά τα τελευταία χρόνια με τον δυναμισμό των σαμουράι ο κ. Πολύδωρας. Και, στο κάτω κάτω, αφού ταίριαξε γάντι ο πράος, κατά τα άλλα, κ. Παυλόπουλος με τον κ. Τσίπρα (τόσο ώστε ο τελευταίος να τον προτείνει για ΠτΔ) και τους υπόλοιπους μετρ της νέας λαϊκιστικής δυναμικής του 21ου αιώνα, γιατί να μην ταιριάξει και ο ορμητικός, διαβασμένος μα πάντοτε ανοιχτός στον απλό λαό, κ. Πολύδωρας; Η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ για το ΕΣΡ είναι ιδανική (όπως ιδανική ήταν και η επιλογή του για τη βραδιά του πολέμου της Κορέας). Μόνον η σκέψη του Σταύρου Θεοδωράκη περί Ελενας Ακρίτα την υπερβαίνει.