Ακόμη κι αν είχαν να διαλέξουν διαπραγματευτή για τη Συνθήκη του Λονδίνου το 1832, για τη Συνθήκη των Bερσαλλιών ή για την επίλυση του Κυπριακού, λιγότερη φασαρία θα έκαναν. Λογικό, θα μου πείτε, αφού ο νέος πρόεδρος του ΕΣΡ δεν θα είναι όπως οι προκάτοχοί του που έριχναν πρόστιμα όταν άνδρας φιλούσε άνδρα στο στόμα. Στο μυαλό τους θα είναι το υποκατάστατο του κ. Παππά. Θα πρέπει να έχει το σθένος να μαντρώνει τους υποψήφιους επενδυτές για τρία εικοσιτετράωρα, άπλυτους και με λελογισμένη χρήση της τουαλέτας. Και να μπορεί να τα πάρει από τους «πολύ πλούσιους» για να τα μοιράσει σε παιδικούς σταθμούς και σε νοσοκομεία. Απ’ αυτήν την άποψη ο κ. Πολύδωρας ήταν μια κάποια λύση. Εμπειρος κοινοβουλευτικός, αντιμνημονιακός της Δεξιάς, με άφθονα «πρώην» στο βιογραφικό του.
Κατ’ αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι τον κ. Πολύδωρα τον βρίσκω συμπαθή. Φροντίζει τις κόρες του, με τα γραφικά ελληνικά του και την αυταρέσκεια του σοφολογιότατου έχει κάτι από τους φιλολόγους της παλιάς εποχής που τραβούσαν την καζούρα όπως ο Σωκράτης τραβούσε τον Αλκιβιάδη. Μπορεί να μην εμπνέει εμπιστοσύνη ως υπουργός Δημόσιας Τάξης, όμως μοιάζει ικανός να πνίξει με την ακατάσχετη φλυαρία του οποιαδήποτε εστία αντίστασης. Δεν θα χρειαζόταν καν να τους μαντρώσει για να τους τα πάρει. Αν τον άφηναν ελεύθερο να εκφραστεί εκεί γύρω στις τρεις τα ξημερώματα της πρώτης κιόλας ημέρας, θα πλειοδοτούσαν για να γλιτώσουν και να πάνε να κάνουν ντους για να χαλαρώσουν.
Υποθέτω ότι έβαλαν κάτω τα στιβαρά τους κεφάλια, έστυψαν τα στιβαρά τους μυαλά και θεώρησαν ότι προτείνοντας τον Πολύδωρα τους κάνουν μια πρόταση που δεν μπορούν να αρνηθούν. Σπλάγχνο των σπλάγχνων της Νέας Δημοκρατίας. Θα αποκάλυπταν την κακοπιστία τους αν έλεγαν όχι. Δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε, όμως όποιος κι αν το σκέφτηκε έχει ταλέντο κωμωδιογράφου. Ηταν τόσο ευφυές το στρατήγημα όσο ευφυές θα ήταν αν η Ν.Δ. πρότεινε την κ. Κωνσταντοπούλου. Σπλάγχνο από τα σπλάγχνα του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην πρόεδρος της Βουλής και με απεριόριστες δυνατότητες λογοδιάρροιας ικανής να θεραπεύσει ακόμη και συνάχι, αφού όταν ολοκληρώσει τον συλλογισμό της, η οχληρή καταρροή θα έχει κάνει τον κύκλο της. Και δεν θα θυμάσαι τίποτε.
Και για να σοβαρευτούμε. Η συγκρότηση του ΕΣΡ είναι σοβαρή υπόθεση. Οσο σοβαρή, ας πούμε, θα ήταν και η συγκρότηση ενός πολεοδομικού σχεδίου για την Αθήνα. Οσο σοβαρή μπορεί να είναι οποιαδήποτε υπόθεση αφορά τον δημόσιο βίο των Ελλήνων. Κι αν στο κάτω κάτω αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία τους, μετά την πανωλεθρία του νόμου Παππά, θα μπορούσαν να μετρήσουν τις απώλειες και να υποχωρήσουν για να ανασυνταχθούν. Ομως και η υποχώρηση και η ανασύνταξη είναι έννοιες ξένες στη λογική της κομμουνιστογενούς Αριστεράς. Ξέρει μόνον την αντεπίθεση μέχρις εσχάτων. Κι ας είναι η αντεπίθεση του γελοίου.
Ως εκ τούτου δεν χρειάζεται να ανησυχείτε. Μπορεί να σας τσάκισαν οι φόροι, όμως η ανταπόδοση του γελοίου είναι τέτοια που αν μη τι άλλο ξέρετε πως πάνε για το κοινό καλό. Το είπε και ο κ. Βαρεμένος στη Διάσκεψη των Προέδρων χθες. Eτσι μπαίνουμε σε «δύσκολους ατραπούς». Αν είναι να διευκολύνουμε «τους ατραπούς», ας κάνουμε και λίγη πλάκα.