Ο Βύρων Πολύδωρας είναι ήδη παρελθόν. Η υποψηφιότητά του για τη θέση του επικεφαλής του ΕΣΡ απεσύρθη εσπευσμένα από την κυβέρνηση, η οποία και τον πρότεινε, ύστερα από τον αχό που προκάλεσε η εμφάνιση του ονόματός του και μόνον.
Ομως, η παρένθεση αυτή δεν θα έπρεπε να κλείσει έτσι βιαστικά και άτσαλα, χωρίς να της δοθεί η πρέπουσα σημασία. Ο κ. Πολύδωρας δεν είναι τυχαίος, εκπροσωπεί ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος που αποδεικνύεται όλο και πιο λάθος να το χαρακτηρίζουμε «παλιό». Καθόλου παρωχημένο δεν είναι. Ζει και βασιλεύει. Απόδειξη περίτρανη η ίδια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Οποιοι κι αν είναι οι λόγοι ή το παρασκήνιο της επιλογής του πρώην υπουργού της Ν.Δ., εκείνο που απομένει ως επίγευση είναι το ίδιο το γεγονός και όχι ό,τι προηγήθηκε.
Παρακολούθησα με προσοχή την τηλεοπτική συνέντευξη του κ. Βύρωνα Πολύδωρα στην ΕΡΤ, κράτησα το κείμενο του, εστίασα στην εκφορά και στις κινήσεις του σώματος, στις εκφράσεις του. Πρόκειται για έναν πυκνό σε περιεχόμενο, αναφορές και μηνύματα μονόλογο που θα ήταν κρίμα να μην αρχειοθετηθεί και να παρασταθεί μελλοντικά σε κάποια θεατρική σκηνή από θίασο ο οποίος θα εκτιμήσει την αξία του. Η μόνη δυσκολία είναι ότι θα πρέπει να βρεθεί ερμηνευτής με τα προσόντα του κ. Πολύδωρα, τα οποία, ομολογώ, δεν είναι διόλου αμελητέα. Η εις βάθος μελέτη χαρακτήρων και η έκθεσή του σε δύσκολους καιρούς και ανέμους τον όπλισαν με αξιοσημείωτες δεξιότητες.
Μικρό μόνο δείγμα: «Ο πολύς κόσμος της Ν.Δ. είναι μαζί μου. Εχω τον τρόπο μου να το διαπιστώνω». Η ακλόνητη αντίληψη περί της μιας και μόνης πραγματικότητας. Της «δικής του», που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Ακολουθεί μικρή (θεατρική) παύση και συμπληρώνει «Απ’ όλη την Ελλάδα» (σ.σ.: κόσμος με τον οποίο συμπορεύεται). Ενδιαφέρον είχε επίσης το σημείο του «ζωντανού» τηλεφωνικού διαλόγου του με τον πρωθυπουργό: «Μου είπε: “Τι θα έλεγες, Βύρωνα, για πρόεδρος του Ρ/Τ Συμβουλίου;” Απάντηση: “Ευχαριστώ, έχω πολλούς εχθρούς όμως, πρόεδρε”. “Εχεις και περισσότερους φίλους”. Σας μεταφέρω ενόρκως τον διάλογο» .
Απόλαυσα ιδιαίτερα το φορτισμένο σημείο στο οποίο περιγράφει πώς δεν «κόπτεται ο ίδιος για την υποψηφιότητά του»: «Από την ορμή για να δράσω και να πράξω αποδέχτηκα την τιμητική πρόσκληση με φουσκωμένη την αισιοδοξία ότι μπορώ να φέρω αποτέλεσμα. Να εκτονώσω την κατάσταση, να πάψει η ένταση με τη Δικαιοσύνη. Είμαι από νομική οικογένεια. Γνωρίζω τους δικαστές, ξέρουν πόσο τους σέβομαι, επομένως εξομαλύνεται το πεδίο της πολιτικής με τη Δικαιοσύνη».
Πρόσεξα με θαυμασμό τη στιγμή που ανασήκωσε το φρύδι και το χέρι, ταυτοχρόνως, στην έξαρση του «…είμαι αφιερωμένος μέχρι θανάτου στην ιστορία αυτού του τόπου, στην πατρίδα μας, στις παραδόσεις μας, στο εθνικό πνεύμα, στην ελληνική γλώσσα, αυτό είμαι και δεν είμαι ένας μοναχικός καλόγερος, είμαι με κόσμο που εκπροσωπώ τιμίως και φυσικά είμαι διαλλακτικός όσο αφορά τα άλλα κόμματα και, φυσικά, δεν έχω συμβάλει εγώ στην παρακμή αλλά στην ελεύθερη φωνή, στην ελεύθερη γνώμη». Ακούμπησε το χέρι στην καρδιά και αποδέχτηκε με πλατύ χαμόγελο όσα του καταλογίζουν («στρατηγός άνεμος», «γράνα»). Οταν δε μίλησε για τη διαγραφή του από τη Ν.Δ., αναρωτώμενος αν είναι από «πολιτική συμπεριφορά ή διδασκαλία νεοραγιαδισμού πώς θα γίνουν γονυκλινείς στον σατράπη πολίτες», μισόκλεισε το ένα μάτι, σαν να συγκρατούσε ένα φανταστικό μονόκλ, κίνηση που κράτησε λίγο περισσότερο για να ολοκληρώσει με την αποστροφή «αναλαμβάνω την ευθύνη των δηλώσεών μου».
Ισως, τώρα που το ξανασκέφτομαι, το έργο αυτό να μην είναι πολύ πρωτότυπο. Είναι όμως διδακτικό. Είτε επαναληφθεί είτε όχι, είναι μια επιβεβαίωση ότι η σοβαροφάνεια με τη γελοιοποίηση ελάχιστα απέχουν. Ως θέατρο μπορεί να έχει θεατές και χειροκροτητές. Ως θεσμός, όμως, που μετατρέπεται σε θέαμα (εν προκειμένω το ΕΣΡ) έχει υποστεί, απλώς, τον πλήρη ευτελισμό του.