Ονόματα γράφονται και σβήνονται. Ονόματα λέγονται και καίγονται. Ταχύτατα. Σαν ένα ριάλιτι που δεν λέει να βρει το τέλος του η συγκρότηση του ΕΣΡ. Δίνει συνεχώς πρωτοσέλιδους τίτλους, από τους οποίους έχουμε πάψει από χρόνια να περιμένουμε μια σχετική έστω αποτύπωση της αλήθειας. Και προσφέρει άφθονη τροφή στα σχεδόν μονοθεματικά τηλεδελτία ειδήσεων, που εξαντλούν τον χρόνο και το πάθος τους σε αποκαλύψεις που την επομένη αποδεικνύονται τζούφιες (ποιος θυμάται το «μυστήριο της τουαλέτας» στο κτίριο όπου έγινε ο διαγωνισμός;) και σε καταγγελίες για αντίπαλους διεκδικητές, οι οποίες αποσύρονται μόλις πνεύσει ελαφρώς διαφορετικά ο άνεμος των συμφερόντων.
Στους μήνες της τηλεταραχής είδαμε να στήνονται οικονομικές και πολιτικές συμμαχίες και να χαλιούνται σε λίγα εικοσιτετράωρα. Είδαμε την ακρότητα να γίνεται μεσότητα και κανονικότητα – την ακρότητα στο γελοίο και το φαιδρό, στο πονηρό και το δόλιο, στο προπαγανδιστικό και το κίβδηλο, στο ετσιθελικό και το εκβιαστικό. Οποια κι αν είναι η κατάληξη, η φθορά που έχει ήδη συμβεί δεν είναι από τις εύκολα και γρήγορα ιάσιμες. Φθορά σε κάθε επίπεδο: Στην αξιοπιστία του πολιτικού συστήματος, που αδυνατεί ή δεν θέλει να συμφωνήσει ούτε στο ελάχιστο, αφού προτιμά να εκμεταλλεύεται τα πάντα με κομματική υστεροβουλία. Στην αξιοπιστία του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, που σύρεται στον ρόλο του προπαγανδιστή ή του άκριτου υποστηρικτή αλλοτρίων απόψεων και υποθέσεων. Αλώβητη δεν έμεινε ούτε η Δικαιοσύνη.
Σε αυτό το πολιτικοοικονομικό ριάλιτι, ο τρόπος με τον οποίο πέφτουν στο τραπέζι ονόματα πιθανών προέδρων του ΕΣΡ, αντιπροέδρων ή απλών μελών, για να αναβαθμιστούν, να υποβιβαστούν ή να αποσυρθούν αμέσως έπειτα, φέρνει στο νου όσα συμβαίνουν στα καθαυτό ριάλιτι με τους διάσημους «προτεινόμενους». Παρά τις ουσιώδεις διαφορές, σκέφτομαι πως οι κεκυρωμένοι πανεπιστημιακοί, οι έμπειροι δημοσιογράφοι, οι δικαστικοί που προτείνονται για τη στελέχωση του ΕΣΡ νιώθουν σαν τους προτεινόμενους προς έξοδο στα διάφορα ριάλιτι. Νιώθουν δηλαδή πως η μοίρα τους εξαρτάται από τη βουή των μίντια και τον θόρυβο των σόσιαλ μίντια· από την αδηφαγία του «κοινού», που θέλει συνεχώς θύματα, για να περνάει την ώρα του καταναλώνοντας «ξεμπροστιάσματα»· από την καραμπινάτη μεροληψία και τις βαριές εμμονές της «κριτικής επιτροπής», η οποία στην περίπτωσή μας δεν είναι μία, αφού κάθε κόμμα συστήνει τη δική του.
Να υπερασπίσουν τον εαυτό τους, προτάσσοντας τη δουλειά τους, τον ίδιο τους τον βίο, δεν το μπορούν. Ακόμα κι όταν βλέπουν κάτι εξωφρενικό, δεν τους επιτρέπεται να σαρκάσουν. Ποιο εξωφρενικό; Ιδού ένα: Στη σύσκεψη των προέδρων της Βουλής μετέχει και βουλευτής κόμματος που ο αρχηγός του, ο κ. Λεβέντης, κατείχε επί χρόνια δημόσια συχνότητα άνευ αδείας και κόστους, πλην μετά κέρδους. Και όχι μόνο μετέχει παρά δίνει και μαθήματα σεβασμού των νόμων.