Στο μυαλό ενός μαραθωνοδρόμου

Στο μυαλό ενός μαραθωνοδρόμου

2' 46" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ως έφηβος, στη Χίο όπου μεγάλωσε, αγαπούσε το μπάσκετ. Ξεκίνησε τον στίβο όταν ένας προπονητής διέκρινε το ταλέντο του ως δρομέα. Ηταν ο κατάλληλος άνθρωπος την κατάλληλη στιγμή. Το 1997, σε ηλικία 15 ετών, με μόλις τρεις μήνες προετοιμασίας, ο Χριστόφορος Μερούσης κέρδισε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παμπαίδων (στα 2.000 μέτρα) και αφοσιώθηκε στο τρέξιμο. «Τα πρώτα χρόνια, οι περισσότεροι Χιώτες που με έβλεπαν να τρέχω με αντιμετώπιζαν σαν εξωτικό πτηνό, μη σας πω και σαν εξωγήινο!». Αλλά εκείνος δεν πτοήθηκε. Επέμεινε. Και δικαιώθηκε.

Το 2012, έπειτα από αρκετές επιτυχίες σε αγώνες 3, 5 και 10 χιλιομέτρων, αποφάσισε να γυρίσει σελίδα. «Αναζητούσα μια νέα πρόκληση, το είχα ανάγκη». Δήλωσε, λοιπόν, συμμετοχή στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, στην κλασική διαδρομή των 42.195 μέτρων. Το 2013 και 2014 ήταν ο πρώτος Ελληνας στην κατάταξη. Πέρυσι, έκοψε πρώτος το νήμα με χρόνο 2 ώρες, 21 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα.

Φέτος, οι συμμετοχές έχουν αγγίξει τις 50.000. Ενδεικτικό της απήχησης του αγώνα που θα διεξαχθεί στις 13 Νοεμβρίου είναι το γεγονός ότι οι 9.000 εγγραφές για τα 10 χλμ. έγιναν μέσα σε μόλις 4 ώρες! «Είναι πολύ ελπιδοφόρο που ολοένα και περισσότεροι Ελληνες ανακαλύπτουν τη χαρά και τα οφέλη του τρεξίματος· είναι μεγάλο σχολείο ο αθλητισμός», λέει ο 34χρονος αθλητής, που εργάζεται ως αστυνομικός στο νησί του. «Φτάνει να μην το αντιμετωπίζουν ως μόδα. Και να κάνουν τη σωστή προετοιμασία». Ο ίδιος πώς προετοιμάζεται; «Οι μέρες μου κυλούν με σκληρή προπόνηση, αν και το ζητούμενο, όσο πλησιάζουν οι μέρες, είναι η ποιότητα, όχι ο όγκος στην προετοιμασία. Τρέχω 25-30 χιλιόμετρα ημερησίως».

Στη Χίο οι υποδομές δεν επαρκούν. «Το δημοτικό στάδιο είναι πάντα ασφυκτικά γεμάτο και υποχρεώθηκα να βγάλω το μεγαλύτερο μέρος της προετοιμασίας μου έξω, στην άσφαλτο. Παρουσιάστηκε έτσι κι ένα μικρό πρόβλημα στο πόδι μου από την καταπόνηση». Η περυσινή του επιτυχία τού προκαλεί επιπλέον άγχος; «Ναι, είναι αναπόφευκτο. Αλλά θα βάλω τα δυνατά μου. Αν και στον Μαραθώνιο το να μην εγκαταλείψεις την προσπάθεια είναι από μόνο του μια νίκη…».

Τα δικά του «μυστικά»

Τη νύχτα πριν από τον αγώνα σκέφτομαι… Τη διαδρομή, χιλιόμετρο προς χιλιόμετρο. Επίσης, την αγωνιστική τακτική που θα ακολουθήσω, διάφορα προβλήματα που ενδεχομένως προκύψουν (όπως μια επώδυνη μυϊκή κράμπα) και πώς θα μπορούσα να τα αντιμετωπίσω.

Το δυσκολότερο σημείο της διαδρομής…

Από το 21ο μέχρι το 28ο χιλιόμετρο που ο δρόμος είναι πολύ ανηφορικός.

Και το πιο ευχάριστο…

Τα πρώτα 10 χιλιόμετρα είναι πιο βατά και από το 32ο μέχρι το τέρμα, που ο κόσμος που μας παρακολουθεί είναι περισσότερος και η στήριξή του μας δίνει δύναμη.

Αυτό που μου δίνει δύναμη…

Η σκέψη του δίχρονου γιου μου.

Το καλύτερο πρωινό πριν από τον αγώνα…

Ψωμί με μέλι και ένα πιάτο λευκό ρύζι. Γενικότερα, τις τελευταίες μέρες αποφεύγω τις τροφές με πολλές διαιτητικές ίνες, για να μη μου προκαλέσουν προβλήματα στο έντερο.

Και το καλύτερο γεύμα μετά…

Οτιδήποτε τραβήξει η όρεξή μου. Σίγουρα όμως θα φάω κάποιο γλυκό, συνήθως σιροπιαστό, όπως ένα ωραίο γαλακτομπούρεκο!

Το πρόσωπο που θέλω να δω μετά τον τερματισμό…

Της γυναίκας μου και του γιου μου.

Το μότο μου για τον Μαραθώνιο…

Ή ταν ή επί τας.

Τι μένει έπειτα από κάθε Μαραθώνιο…

Μια αξέχαστη εμπειρία, μια ακόμα ιστορία που θα αφηγούμαι στα χρόνια που θα ’ρθουν.

Τι θα συμβούλευα έναν καινούργιο μαραθωνοδρόμο…

Να αγαπά αυτό που κάνει, να έχει υπομονή και επιμονή, και να μάθει να ακούει το σώμα του…

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή