«Ακούστε, η δική μου η κουζουλάδα είναι καλής ποιότητος»

«Ακούστε, η δική μου η κουζουλάδα είναι καλής ποιότητος»

3' 36" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

«Αναζητώντας τις χαμένες μας αξίες. Αρχές και ηθική», ήταν το πρώτο μάθημα που παρακολούθησε στο Ανοιχτό Λαϊκό Πανεπιστήμιο και εντυπωσιάστηκε βαθιά ο νεοεγγεγραμμένος φοιτητής Μιχάλης Φανουράκης. Γεννημένος το 1927 στην Επισκοπή Πεδιάδος στο Ηράκλειο της Κρήτης, πάλεψε πολύ για μια θέση, όταν το 2012 διάβασε στην εφημερίδα ότι γίνονται διαλέξεις τις οποίες όλοι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να παρακολουθήσουν. Eχασε όμως την προθεσμία και, παρά το επιχείρημα πως η προχωρημένη ηλικία του ίσως δεν του επέτρεπε να εγγραφεί το επόμενο εξάμηνο, δεν τα κατάφερε. Δεν το έβαλε όμως κάτω. Το ερχόμενο εξάμηνο πέτυχε τον στόχο του. «Μα ολότελα εκουζουλάθηκες, μωρέ; Σε τέτοια ηλικία θα πας να παρακολουθήσεις μαθήματα;», του έλεγαν φίλοι και συγγενείς. «Ακούστε, η δική μου η κουζουλάδα είναι καλής ποιότητος και δεν πρόκειται να πειράξει κανέναν μας», τους απαντούσε γελώντας. «Ξέρετε, δεν είχα καμία υποστήριξη που να μου λέει “παρακολούθησέ το εφόσον ο νόμος το επιτρέπει”», εξομολογείται σε μια πρόσφατη συνάντησή μας στο χωριό.

Ο Μιχάλης Φανουράκης είναι ένας σπάνιος άνθρωπος. Ευπροσήγορος, ευφυής, πάντα χαμογελαστός και καλοδιάθετος, είναι το πρόσωπο μιας Κρήτης ακόμα αυθεντικής και αληθινά υπερήφανης. Ο λόγος του ακριβής, περιεκτικός και δομημένος. Από μικρό παιδί αγαπούσε τα γράμματα και τα βιβλία. Θαύμαζε πάντα τον γιατρό και τον παπά του χωριού γιατί ήταν οι πιο μορφωμένοι άνθρωποι και όλοι τους σέβονταν γι’ αυτό τον λόγο. Η οικονομική κατάστασή του όμως και ο πόλεμος δεν του επέτρεψαν να σπουδάσει.

Τότε, όπως λέει, τα περισσότερα παιδιά έπρεπε να δουλεύουν από δέκα χρονών για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες. Τα γυμνάσια ήταν λιγοστά και μόνο κάποιοι προνομιούχοι είχαν τη δυνατότητα να σπουδάσουν.

«Το δημοτικό το τελείωσα το 1939. Τότε κηρύχθηκε ο πόλεμος και εκλείσανε τα σχολεία μας για μία τριετία», θυμάται. Τα χρόνια πέρασαν με δυσκολίες και με τον φόβο του πολέμου. Λίγο πριν τελειώσει ο Εμφύλιος υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στη χωροφυλακή. Οι οδηγίες όμως που οι ανώτεροι τους έδιναν για να αντιμετωπίσουν τα διάφορα περιστατικά ήταν περιορισμένες και ανεπαρκείς από πλευράς ουσίας.

«Πρέπει να κάνω οπωσδήποτε κάτι να μπορέσω να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου απού να μην προσβάλλομαι. Να μπορέσω να είμαι άνετος και πιο θετικός», σκέφθηκε και αποφάσισε τον ελεύθερο χρόνο του να παρακολουθήσει σεμινάρια που θα του επέτρεπαν να διευρύνει τις γνώσεις του.

«Κοιτούσα τον άνθρωπο μέσα στα μάτια. Τον άνθρωπο που ζητούσε κάποια βοήθεια και έπρεπε να του την εδώσω», λέει με ένα απαράμιλλο για τις μέρες μας αίσθημα καθήκοντος απέναντι στον συμπολίτη.

Παρέμεινε στη χωροφυλακή συνολικά εξίμισι χρόνια και το 1954 επέστρεψε οριστικά στην Επισκοπή, όπου παντρεύτηκε και απέκτησε τρία παιδιά.

Φύσει αγρότης

«Μου άρεσε πολύ το αγροτικό επάγγελμα. Το αγροτικό επάγγελμα είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου. Αυτό μου ενίσχυε την πνευματική μου καλλιέργεια», τονίζει, εξηγώντας γιατί επέλεξε να γίνει γεωργός. Δεν εγκατέλειψε τις ελιές και τα αμπέλια, ακόμα κι όταν έτυχε να του προσφέρουν σίγουρες θέσεις στο Δημόσιο. Αγαπάει τη φύση γιατί μέσα από αυτήν μπορεί να διδαχθεί, του δημιουργεί απορίες και του δίνει αφορμές να βρει τις απαντήσεις μέσα στα βιβλία. «Παρά την προχωρημένη μου ηλικία συνεχίζω να διαβάζω», αν και λίγο άναρχα, όπως επισημαίνει γελώντας. Οι απορίες που του γεννιούνται είναι αυτές που τον κατευθύνουν στα βιβλία που θα επιλέξει. Προτιμά πάντως τις ιστορικές βιογραφίες.

Ο Μιχάλης Φανουράκης είναι αγαπητός όχι μόνο στο χωριό του αλλά και στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο. Η διοίκηση αποφάσισε να τον εγγράψει διά βίου, ενώ οι συμφοιτητές του, άνθρωποι από 20 έως 65 χρόνων, δεν του επέτρεψαν να μην επισκέπτεται πλέον τα μαθήματα όπως είχε αποφασίσει «λόγω προχωρημένης ηλικίας, όχι γήρατος», όπως υπογραμμίζει. «Μας δίνεις κουράγιο», του έλεγαν, και ο ίδιος, με τη βαθιά σεμνότητα που τον διακρίνει, δεν καταλάβαινε γιατί, αλλά θα συνεχίσει να πηγαίνει γιατί δεν θέλει να τους κακοκαρδίσει.

Μόνο μία συμβουλή θα έδινε στους νέους ο Μιχάλης Φανουράκης: «Ακολουθήστε τον δρόμο της αρετής. Oπου συναντήσετε το κακό στον δρόμο σας, διώξτε το. Στη θέση του βάλτε το δέντρο του καλού και της πραγματικής προόδου. Αυτό θα το ποτίσετε, θα μεγαλώσει και θα σας δώσει καρπούς. Βιταμίνες θα σας δώσει και τρώγοντας από αυτό θα έχετε δύναμη για ολόκληρη τη ζωή σας».

Η επόμενη διάλεξη που θα παρακολουθήσει ο Μιχάλης Φανουράκης έχει τον τίτλο «Δέκα μαθήματα ατομικής αυτοβελτίωσης». Στην ερώτηση εάν το χρειάζεται στην «προχωρημένη ηλικία του», απαντά χωρίς δισταγμό: «Δεν υπάρχει τέλος στη γνώση, όπως δεν υπάρχει γήρας, δεν υπάρχει θάνατος. Αυτά υπάρχουν μόνο από τη στιγμή που τα βάλουμε στο μυαλό μας».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή