Αντί να «τρέχουν», όλα κινούνται δραματικά αργά. Η δημιουργία ανεκτών καταλυμάτων, η εξέταση αιτημάτων ασύλου στα νησιά (πρακτικά αδύνατη χωρίς κατάλληλο προσωπικό), η μετεγκατάσταση προσφύγων σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Με τα γνωστά αποτελέσματα. Την απαραμείωτη διαδοχή των εκρήξεων και των δυσφοριών στα νησιά που φιλοξενούν τριπλάσιο ή τετραπλάσιο αριθμό ατόμων από τις υπάρχουσες θέσεις, με τα hotspots να πυρπολούνται κάθε τόσο από τους εγκλωβισμένους σε μια κατάσταση χωρίς μέλλον, τις διαδικασίες ασύλου να σταματούν, τις ακροδεξιές οργανώσεις να μπολιάζουν με εμπάθεια και μένος την κόπωση των ντόπιων, με συμπλοκές δι’ ασήμαντον αφορμή μεταξύ των μεταναστών και προσφύγων και τραυματισμούς, με τη μονοτονία της δυστυχίας, τα κακά μιας ζωής που έχει αποσπαστεί από τον χώρο της. Και οι αφίξεις συνεχίζονται· μερικές δεκάδες ή και εκατοντάδες απελπισμένων προστίθενται καθημερινά στον πληθυσμό που ζει αναμένοντας, στη λάσπη, στη σκόνη, στη σκοτεινή ακινησία της άγνωστης διάρκειας. Προσπάθειες, στα νησιά, να μοιραστούν σε καταλληλότερα καταλύματα –βάσει της συμφωνίας απαγορεύεται να μετακινηθούν αν δεν ξεκαθαρίσει ότι δικαιούνται ή δεν δικαιούνται άσυλο–, πέφτουν στο κενό, και λόγω άρνησης νέας συμμετοχής στο πρόβλημα· η γνώριμη επαμφοτερίζουσα στάση «δεν είμαστε ρατσιστές, όμως φτάνει, μακριά από μας», «θα καταστραφεί το τουριστικό προϊόν μας».
Υπάρχει μια γενική απροθυμία, τρανταχτά προβλήματα να διευθετηθούν, να δημιουργηθούν βαλβίδες εκτόνωσης. Ελλάδα και Ε.Ε. βρίσκονται διαρκώς μπροστά στο δίλημμα: να μετακινήσουμε πληθυσμούς απενεργοποιώντας τη «βόμβα» ή μήπως θα είναι ο «κράχτης» για νέες αθρόες ροές; Το κλείσιμο συνόρων, ο εγκλωβισμός στα νησιά, η παροχή ασύλου με το σταγονόμετρο, η απειλή της επιστροφής στην Ελλάδα με το Δουβλίνο ΙΙΙ όσων πληρώνοντας πέρασαν παράνομα στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, λειτουργούν αποτρεπτικά για την είσοδο μέσω Αιγαίου. Υιοθετείται λοιπόν η τακτική «άσε τα πράγματα να αυτορρυθμιστούν» από τον κυματοθραύστη Ελλάδα, το ευρωπαϊκό σύνορο-σφουγγάρι των ροών. Ομως εκείνα «αυτορρυθμίζονται»… «εν μέρει», και εντός της χώρας το «καζάνι» βράζει. Χιλιοειπωμένο. Το μεταναστευτικό-προσφυγικό απαιτεί συνολικές παρεμβάσεις για τον τερματισμό των συρράξεων, τη συγκράτηση της φυγής. Οσο αυτές δεν γίνονται, απαιτείται κάτι άλλο από την πολιτική του διπλού προσώπου, ανθρώπινα δικαιώματα και στήριξη / συρματοπλέγματα και κωλυσιεργία. Και πρώτα πρώτα υποφερτές συνθήκες διαβίωσης όσων έχουν βγει από την κόλαση και τώρα φυτοζωούν χωρίς καμία προοπτική. Γρήγορες διαδικασίες χορήγησης ασύλου, ώστε να φανεί ένα μικρό σωτήριο φως στον ορίζοντα. Ομως δεν υπάρχει προσωπικό, ντόπιο και από την Ευρωπαϊκή Υπηρεσία Υποστήριξης για το Ασυλο (EASO). Δεν στέλνουν τα κράτη-μέλη υπαλλήλους, και όσους στέλνουν είναι ανεκπαίδευτοι και για μικρό χρονικό διάστημα (Spiegel). Πέρα από την οφθαλμοφανή ελληνική ανικανότητα, υπάρχει και η ανομολόγητη «εταιρική» εαυτουλική αδράνεια…