Είναι σημαντικότερες οι εκλογές των εκπαιδευτικών από τις εθνικές εκλογές; Μάλλον ναι. Διότι οι εθνικές εκλογές γίνονται Κυριακή, ημέρα αργίας, προκειμένου να μην εμποδιστεί η απρόσκοπτη λειτουργία Δημοσίου, επιχειρήσεων και συναφών. Οσο τουλάχιστον λειτουργούσαν όλ’ αυτά. Οι εκλογές των εκπαιδευτικών, όμως, έγιναν μεσοβδόμαδα. Και μάλιστα προκειμένου να γίνουν έκλεισαν και τα σχολεία για μία ημέρα. Λογικόν, αφού το δημοκρατικό τους δικαίωμα υπερτερεί κάθε άλλης υποχρέωσης του Ελληνα πολίτη. Το ίδιο λένε και οι καταληψίες μαθητές. Το δημοκρατικό τους δικαίωμα ασκούν, το οποίο υπερτερεί των εκπαιδευτικών αναγκών και υποχρεώσεων. Οσοι μάλιστα είναι υποψήφιοι δικαιούνται πενθήμερη άδεια για να εκθέσουν τα εκπαιδευτικά τους οράματα στους ψηφοφόρους τους. Ας συνυπολογισθεί το γεγονός ότι οι ημέρες αργίας, εκτός από τα Σαββατοκύριακα, συμποσούνται σε κάτι μήνες ανά έτος – Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι.
Είναι θέμα τιμής και αξιοπρέπειας. Αν δεν διακόψουν τις εργασίες για τουλάχιστον μία ημέρα και αν δεν πάρουν πενθήμερη άδεια, τότε πώς θα καταλάβουν οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι μαθητές πως οι εκλογές συνδικαλιστικών οργάνων είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση; Φανταστείτε να γίνονταν Σάββατο ή Κυριακή ή στη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων. Πρώτον, δεν θα πήγαινε κανείς να ψηφίσει εκτός από τους υποψηφίους και, δεύτερον, δεν θα ενδιαφερόταν κανείς για το αποτέλεσμα. Ετσι θα υποβαθμιζόταν η αξία της δημοκρατίας και μετά θα είχαμε άλλα. Για να βοηθήσω στην κατανόηση του δημοκρατικού μεγαλείου, να πω ότι όλα αυτά αφορούν τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών του Δημοσίου – την ΟΛΜΕ και τη ΔΟΕ.
Το βάθος όμως της εκπαιδευτικής δημοκρατίας μας δεν περιορίζεται σε όσους εκπαιδευτικούς είναι διορισμένοι στο Δημόσιο και ζουν από τους φόρους μας. Η βαθιά δημοκρατία της εκπαίδευσης έχει καταπιεί και όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα αλλά είναι μύστες της κρατούσης θρησκείας του Νέου Ελληνισμού, της λατρείας του Δημοσίου. Αυτή είναι απύθμενη. Ακόμη και στον πάτο της ελληνικής ψυχής να ψάξεις πάντα θα υπάρχει κάτι παραπέρα – κάτι σαν τον πάτο της ελληνικής κοινωνίας για όσους τον ψάχνουν ακόμη. Το συνδικαλιστικό τους όργανό λοιπόν, η ΟΙΕΛΕ, εξέδωσε ανακοίνωση – εγκώμιο προς το δημόσιο σχολείο με αφορμή δημοσίευση στατιστικής που έδειχνε ότι φέτος οι εγγραφές στα ιδιωτικά αυξήθηκαν περίπου κατά πενήντα τοις εκατό.
Η στατιστική, αν και δεν ήταν ψευδής, δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα. Εως πέρυσι τα ιδιωτικά ιδρύματα δεν ήσαν υποχρεωμένα να δημοσιοποιούν όλες τις εγγραφές, από φέτος είναι, οπότε ο αριθμός εμφανίστηκε πολλαπλάσιος του περυσινού. Την πήρε ο κ. Χαρακόπουλος, τη διάβασε προφανώς με εμβριθή επιπολαιότητα και, χωρίς να τη διερευνήσει, την έκαμε σημαία. Και οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί τον έβαλαν στη θέση του. «Κάνεις λάθος αν νομίζεις ότι τα παιδιά θέλουν να πέσουν στα νύχια των επιχειρήσεων που μας πίνουν το αίμα. Δημόσιο σχολείο. Μόνο δημόσιο σχολείο».
Λες και υπάρχει γονιός ο οποίος έχει τη δυνατότητα να στείλει το παιδί του σε ιδιωτικό σχολείο, αλλά το στέλνει σε δημόσιο. Θα μου πείτε τα παιδιά στο δημόσιο μαθαίνουν βαθιά δημοκρατία, και από τους καθηγητές τους και από τους συμμαθητές τους. Ασε που στο δημόσιο έχουν και μία παραπάνω ημέρα αργίας όταν ψηφίζουν οι καθηγητές τους για τους συνδικαλιστικούς τους άρχοντες.