Ποια Ευρώπη; Ποια Αστάνα; Ποια Σταντάρ Λιέγης; Μία σκέψη είχαν στο μυαλό τους όλοι, στα δύο στρατόπεδα των αυριανών μονομάχων. Το ντέρμπι! Ολα τα υπόλοιπα είναι απλές… υποχρεώσεις. Και αυτό αποδεικνύεται από τις επιλογές των δύο προπονητών, που «φύλαξαν» τα ατού τους και για να πάρουν ανάσες, αλλά και για να μη διακινδυνέψουν κάποιον τραυματισμό.
Ο Ολυμπιακός λοιπόν υποδέχεται αύριο τον Παναθηναϊκό, σε ένα παιχνίδι που, εδώ και δεκαετίες, αποτελεί για τους εμπλεκομένους «το ματς της χρονιάς». Νομίζω πως όσο κι αν υπήρξαν πολλά τέτοια κρίσιμα –και φυσικά θα υπάρξουν κι άλλα– είναι υπερβολή ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Εντάξει, πάντα όταν συγκρούονται οι «αιώνιοι», η αδρεναλίνη είναι στο ζενίθ. Ομως, έχει αποδειχτεί στο παρελθόν πως τις περισσότερες φορές αυτοί οι αγώνες δεν έκριναν τον τίτλο.
Θεωρώ πως η επικράτηση του ενός επί του άλλου μετράει πιο πολύ επικοινωνιακά, παρά βαθμολογικά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι γηπεδούχοι θέλουν τη νίκη για να αποδείξουν στους «εχθρούς» ότι είναι οι καλύτεροι. Οι δε φιλοξενούμενοι, για να επιβεβαιώσουν πως οι διαμαρτυρίες τους, όπως και οι καταγγελίες τους, για την… ειδική μεταχείριση που έχουν οι «ερυθρόλευκοι», δεν αποτελούν απλό άλλοθι για τη βαθμολογική τους θέση.
Η ουσία όμως του αυριανού ματς είναι μία: Με νίκη ο Ολυμπιακός πετυχαίνει το απόλυτο στην έδρα του, στα τρία ντέρμπι, και συγχρόνως αυξάνει τη διαφορά από τον Παναθηναϊκό. Παράλληλα, «κόβει» και τον αέρα, πρωτίστως του ΠΑΟΚ, αλλά και τις όποιες ελπίδες έχει η ΑΕΚ, για να πλησιάσουν την κορυφή.
Οι φιλοξενούμενοι είναι σίγουρο πως «καίγονται» περισσότερο για τους τρεις βαθμούς, αφού δεν έχουν περιθώρια για άλλες απώλειες. Πέραν όμως αυτών, μία ήττα από τον «αιώνιο» θα μετρήσει κατά πολύ και στον ψυχολογικό τομέα. Και εντός της ομάδας, αλλά και στον κόσμο του. Βλέπετε, ήττα όπως από την Ξάνθη, ακόμη και στη Λεωφόρο, μπορεί να ξεπεραστεί. Από τον Ολυμπιακό, όμως, έστω και εκτός έδρας, θεωρείται ντροπή. Κακώς φυσικά, αλλά έτσι το βλέπουν οι φανατικοί…
Στα αγωνιστικά, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί μία από τις δύο ομάδες φαβορί. Σε αυτά τα ματς εκείνο που μετράει πιο πολύ είναι τα «θέλω». Οχι στη θεωρία, αλλά στην πράξη, πάνω στο χόρτο. Παρ’ όλα αυτά, αν αναζητείτε τον επικρατέστερο για τη νίκη, ανατρέξτε στα γραφεία στοιχημάτων και στις αποδόσεις. Εκεί κρίνει και αποφασίζει η ψυχρή λογική. Στα ντέρμπι των «αιωνίων», όμως, αυτή, τις περισσότερες φορές, δεν λαμβάνεται υπόψη. Επομένως κάθε πρόβλεψη είναι παρακινδυνευμένη. Γι’ αυτό η πιο σίγουρη κάλυψη, όπως έλεγε και το ξεπερασμένο ΠΡΟ-ΠΟ, είναι το 1, 2, Χ…
Οπως σίγουρος είναι και ο θόρυβος που πάντα επικρατεί, πριν από τέτοια παιχνίδια, για τη διαιτησία. Ακούσαμε πολλά, εδώ και μία εβδομάδα. Το να ελπίζουμε ότι δεν θα ακουστούν «κραυγές» το βράδυ της Κυριακής, μάλλον αποτελεί ουτοπία. Το ιστορικό, αλλά και η καχυποψία, μας παραπέμπει στο ότι για άλλη μία φορά ο ηττημένος θα έχει τα παράπονά του. Το αντίθετο θα αποτελέσει… θαύμα. Και νομίζω πως όποιος ελπίζει σε κάτι τέτοιο, ονειροβατεί.