Εάν δεν μου διαφεύγει κάτι, χάρις στον Αρχιεπίσκοπο, ο οποίος δεν ανταποκρίθηκε θετικά στη δραματική δήλωση του Πάνου Καμμένου «εάν μου πείτε, Μακαριώτατε, να ρίξω τώρα την κυβέρνηση θα το κάνω», έχουμε ακόμη κυβέρνηση. Ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας μας προτίμησε, αντί ενός καταφατικού νεύματος, αντί να πει «ρίξ’ την, Πάνο», να προσπαθήσει να λύσει την παρεξήγηση. Πρωτοφανές, νομίζω, για τα παγκόσμια δεδομένα του χριστιανισμού, αφού μόνο στις χώρες του Ισλάμ οι ιερείς καθορίζουν τις πολιτικές εξελίξεις.
Ακούω και διαβάζω συναδέλφους και αναλυτές που εκτιμώ, να περιγράφουν τον κ. Ιερώνυμο ως άνθρωπο ήπιο, που δεν λειτουργεί με παρορμήσεις, πως έχει υψηλό αίσθημα ευθύνης για τον ρόλο του και την ποιμαντική αποστολή του. Τον άκουσα, πάντως, στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ στην «εξομολόγηση» που του απέσπασε ο διευθυντής της «Καθημερινής» Αλέξης Παπαχελάς, να καλύπτει πλήρως έναν από τους πιο ακραίους ιεράρχες του, τον Αμβρόσιο, επιμένοντας ότι, κατά βάθος, λέει σωστά πράγματα αλλά με λάθος τρόπο. Ο Μακαριώτατος απλώς διαχώρισε τη θέση του από τον τρόπο του επισκόπου. Το επισημαίνω γιατί νομίζω ότι το πρόβλημα της πολιτείας με την Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι θέμα στυλ, είναι βαθύ και διαχρονικό και αφορά τον κοσμικό και εθνικό ρόλο που επιθυμεί η Εκκλησία να διαδραματίζει. Αφορά την Εκκλησία ως εξουσία, που αντλεί τη δύναμή της από τους χιλιάδες πιστούς. Εξ ονόματός τους επιδιώκει να παρεμβαίνει στην τρέχουσα πολιτική ζωή, να συναποφασίζει για ζητήματα εκπαίδευσης, να επηρεάζει σε θέματα λειτουργίας της πολιτείας ή εξωτερικής πολιτικής. Μειλίχια ή οργισμένη, η ιεραρχία έχει δώσει, για παράδειγμα, λυσσώδεις μάχες στο παρασκήνιο για να μπλοκάρει τη διδασκαλία της δαρβινικής Θεωρίας της Εξέλιξης στο σχολείο καθώς, βλακωδώς, θεωρεί ότι αντιμάχεται τη δική της διδασκαλία για τη δημιουργία του κόσμου.
Το περιστατικό με τον υπουργό Αμυνας, το οποίο επιβεβαίωσε στον Αλ. Παπαχελά ο Αρχιεπίσκοπος, εκτός από διαφήμιση του κ. Καμμένου στους πιστούς, είναι και μια επίδειξη της πολιτικής επιρροής της Εκκλησίας και της μεγαθυμίας της βεβαίως. Ανεξαρτήτως του αν πιστεύει κανείς ότι όσα απειλήθηκαν θα συνέβαιναν ποτέ, και μόνο που λέγονται είναι ντροπή για τη Δημοκρατία μας.