«Επανεκκίνηση» χαρακτήρισε η «Αυγή» τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης. Ο χαρακτηρισμός είναι ορθός. Διότι στον αθλητισμό «επανεκκίνηση» σημαίνει πως ακυρώνεται η πρώτη εκκίνηση, διότι κάποιος ή κάποιοι δρομείς προσπάθησαν να «κλέψουν» στην αφετηρία. Σύμφωνα με τους κανονισμούς οι «απείθαρχοι» αποβάλλονται αμέσως και αμετάκλητα από τον αγώνα. Βεβαίως, η νέα εκκίνηση δίνεται αμέσως και όχι ύστερα από… δύο χρόνια. Εστω, όμως. Κάλλιο αργά παρά ποτέ, μπορεί να πουν μερικοί. Ωστόσο, το καίριο ερώτημα είναι αν και η δεύτερη εκκίνηση γίνει «κανονικά». Διότι οι «θεατές», ακόμη και οι πιο υπομονετικοί, έχουν πολλές αμφιβολίες. Από τη θέση αυτή εκφράσαμε επανειλημμένως το ερώτημα αν ο κ. Τσίπρας «θέλει και μπορεί» να απαλλαγεί από τα «βαρίδια» του. (Το ότι τα «ξέρει» είναι βέβαιον.) Μόλις προχθές διαβάσαμε στην «Κ» για τις τρικλοποδιές υπουργών στις ξένες επενδύσεις. Ενώ ο πρωθυπουργός, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, διακηρύσσει το «άλμα προς την ανάπτυξη», μόλις ρυθμιστεί το χρέος.
Ομως, όλοι γνωρίζουμε πως άλματα δεν γίνονται με βαρίδια στα πόδια και χωρίς ξένες επενδύσεις. Αλλωστε, την ίδια στιγμή, ο κ. Χουλιαράκης δηλώνει πως η ρύθμιση του χρέους «δεν είναι πανάκεια» και ότι η υπερφορολόγηση των Ελλήνων πολιτών είναι τροχοπέδη για την ανάπτυξη…
Η αποτυχία της κυβέρνησης είναι πασιφανής. Παλινδρομεί συνεχώς σε όλα τα μείζονα προβλήματα της χώρας, ενώ, ταυτόχρονα, προωθεί μεθοδικά και αδιάλειπτα την εγκαθίδρυση κομματικών μηχανισμών σε όλους τους τομείς του Δημοσίου. (Την τελευταία στιγμή «τρενάρει» η μεταβίβαση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στην ιταλική εταιρεία που πλειοδότησε, προκειμένου να αλλάξει το οργανόγραμμα, με στόχο την «τακτοποίηση ημετέρων».) Η αποτυχία της κυβέρνησης δεν πιστοποιείται μόνον από τις πρωτοφανείς, σε μαζικότητα, κινητοποιήσεις των εξαπατημένων συνταξιούχων, ούτε με τη συνεχή επιδείνωση της ζωής των πολιτών.
Επισημαίνεται και από «έμμεσα» γεγονότα, που ναρκοθετούν επί μακρόν το μέλλον της χώρας. Μόλις προχθές πληροφορηθήκαμε πως έξι στους δέκα εργοδότες δυσκολεύονται να βρουν εργαζόμενους με τα απαιτούμενα για τις επιχειρήσεις τους προσόντα. Και αυτό, ενώ η ανεργία βρίσκεται στο 25%, με περίπου το 50% να πλήττει τη νεολαία της χώρας. Η μαζική μετανάστευση νέων με δεξιότητες, αναφέρει σχετική έρευνα, απειλεί την ελληνική οικονομία να μείνει μόνον με το χαμηλότερης εξειδίκευσης ανθρώπινο δυναμικό. (Μήπως το αναπτυξιακό άλμα του κ. Τσίπρα μεταβάλλεται σε… Ζάλογγο;).
Πιθανότατα, ενόψει του ανασχηματισμού ο κ. Τσίπρας αντιμετώπισε ένα πρωτόφαντο δίλημμα: Συνοχή στην κυβέρνηση ή ενότητα στο κόμμα; Η αύξηση των υπουργείων, που προηγήθηκε, προϊδέασε την κοινή γνώμη ότι ο πρωθυπουργός προτάσσει το δεύτερο. Δηλαδή (για να έλθουμε στην «επανεκκίνηση»), αντί να αποβάλει τους «απείθαρχους» δρομείς, τους αλλάζει διάδρομο. Αλλωστε, από πολλούς η νέα κυβέρνηση θεωρείται «εκλογική». Οπότε, με τον ανασχηματισμό, ο πρωθυπουργός αντί να απαλλαγεί από τα «βαρίδια», διαμηνύει σε όλα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τη γνωστή διαβεβαίωση του πωλητή προς τους συνωθούμενους πελάτες: «Ολοι θα πάρετε». Και τούτο, με την προσδοκία και την ελπίδα των στελεχών του για την εξάντληση της τετραετίας. Οπότε, η πρώτη και στείρα διετία επαναλαμβάνεται. Με τα δεδομένα, όμως, αυτά, η παραπάνω προσδοκία είναι μάλλον αδύνατον να ευοδωθεί. Δηλαδή, αλίμονο για τους ευελπιστούντες. Αν συμβεί το αντίθετο, αλίμονο για τη χώρα…